Μακριά από το Against All Logic πρότζεκτ του, ο χιλιανοαμερικανός παραγωγός επιχειρεί τον δημιουργικό του εξαγνισμό. Και δεν τα πάει καθόλου άσχημα. 

Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στον δεύτερο δίσκο της μπάντας, χωρίς την καθοριστική παρουσία της Dana Margolin, που κάνει τα πάντα να μοιάζουν οριακά και ενδιαφέροντα.

Διαθέτουν οι Heaven Shall Burn αρκετές ιδέες για να υποστηρίξουν ισότιμα ένα άλμπουμ σχεδόν 100 λεπτών;

Ή πιο απλά, ο καλύτερος φετινός δίσκος για τον οποίο δεν έχεις ακούσει ακόμα.

Αν οι παλαιότεροι δίσκοι του ταλαντούχου μουσικού έμοιαζαν να προορίζονται για ημιφωτισμένα καταγώγια, το After Hours μοιάζει ιδανικό για λουσάτες νύχτες στο Χόλιγουντ και το Λας Βέγκας.

Ή πώς τα κλισέ της μελαγχολικής, καλοκαιρινής pop δεν είναι πάντοτε κακά.

Ξαναζεσταμένο φαγητό με γενναίες δόσεις "ok boomer"; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Ή αλλιώς, ο πιο Pavement σόλο δίσκος του ηγέτη της μπάντας, Stephen Malkmus.

Το ντουέτο από το Τέξας κρατάει το 00s άρωμά του ίδιο κι απαράλλαχτο. Αλλά, μήπως αυτό είναι το πρόβλημα;

Ο δεύτερος δίσκος της Sophie Alison εξελίσσεται όπως μία καλοφτιαγμένη μίνι σειρά μετεφηβικής, υπαρξιακής αγωνίας και οδυνηρής ενηλικίωσης. Ξέρετε, σαν αυτές που βλέπουμε στο Netflix...

Πέρα από μπλαζέ μελαγχολία και αρκετό τσαμπουκά, τι έχει να μας πει η νέα προστατευόμενη του Kanye West;

Μπορεί ο Donald Glover να επαναπροσδιορίσει την ουσία του pop icon; Είναι πάντως ο «Jean-Michel Basquiat της r’n’b» κι έγραψε έναν από τους πιο ζωντανούς φετινούς pop δίσκους.

Τα παιδιά από το Πίτσμπουργκ συνθέτουν εξαιρετικές νεο-νουάρ ιστορίες, σε έναν δίσκο προορισμένο να ικανοποιήσει τη μάζα.

Στη νέα του δουλειά, ο Bill Fay, μια φωνή που μιλάει χωρίς πρεμούρα για να ακουστεί, επανεξετάζει τα μέσα και τους τρόπους με που επιλέγει για να αποτυπώσει το μήνυμά του.

Στο πέμπτο album της, η Katie Crutchfield αποδεικνύει πως μπορείς να βγάλεις το κορίτσι από την Αλαμπάμα, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις την Αλαμπάμα από το κορίτσι. 

Οι αδερφοί Eno ενώνουν τις δυνάμεις τους και αφήνουν τις νότες να συνομιλήσουν, σε ένα νοερό ταξίδι στο πεπρωμένο του μινιμαλισμού. 

Στην έκτη του δουλειά, ο Baxter Dury δείχνει πως πουλάς μούρη σαν αλητάκος λονδρέζος κρούνερ και συγχρόνως, κάνεις έναν δίσκο μεστό, που φροντίζει να μην πολυπερηφανεύεται γι’ αυτό.  

Ο νέος δίσκος του Ισλανδού μπορεί να μην τον ανεβάζει κατηγορία, αλλά υπόσχεται μια ευχάριστη και αβίαστη ακρόαση, χωρίς να απαιτεί τίποτα σε αντάλλαγμα.

Δύο 22χρονοι από το Λονδίνο γράφουν έναν δίσκο που είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υπαινίσσεται ο τίτλος του. Sorry, not sorry.

...Αυτό στο οποίο o Hendrik Weber, συνδέεται στο internet των δέντρων (wood wide web), αναζητώντας τη μυστική γλώσσα του αρχετυπικού δάσους. Θα σερφάρετε μαζί του, μεταξύ fungi και ριζών;