Η δισκογραφία της σε κάνει να χάνεις το μέτρημα κι η ιστορία της με τον Michael Gira και τους Swans έγραψε ένα μεγάλο και βαρύ κεφάλαιο στη σύγχρονη μουσική ιστορία για το πώς οι προσωπικές σχέσεις μπορούν να διευρύνουν και να αναδιαμορφώσουν τα όρια της μουσικής τέχνης. Ουδέποτε η ομπρέλα της avant-garde υπήρξε αρκετή για το φαινόμενο της Jarboe, πόσω μάλλον για το 33o (!) solo album με το οποίο επιστρέφει και καταλύει, για μια ακόμη φορά, μουσικά όρια και καλλιτεχνικά σύνορα. To Illusory είναι μια εμπειρία ακρόασης που δεν κάνει την χάρη να χωρέσει εύκολα στα λόγια –θέλει χρόνο και ενδελεχή εξερεύνηση κάθε φωνητικής ρανίδας της Jarboe και κάθε μυστικιστικής ηχητικής υφής για να βιωθεί το μεγαλείο του δίσκου στην ολότητά του. Το εναρκτήριο ομότιτλο “Illusory” με το απόκοσμο πιάνο και τα αιθέρια φωνητικά υπογραμμίζουν την αισθητική συνέπεια της Jarboe όλα αυτά τα χρόνια. Τα αγχωτικά ambient techno beats του “Arrival” σε κυνηγάνε απολαυστικά μέχρι την προερχόμενη από κάποια χαμένη σλαβική πατρίδα προσευχή του "Cathedral", που ξεπροβάλλει ως η κορυφαία μάλλον στιγμή του δίσκου. Υπάρχει, όμως και η κατακλείδα του “Man of Hate”, μιας κλασικής άχρονης μπαλάντας που συμπυκνώνει την παράδοση της Nico και την θυμίζει ανατριχιαστικά σε στιγμές. Το Illusory είναι ένας κορυφαίος δίσκος της σόλο καριέρας της Jarboe, ένα προσωπικό ησυχαστήριο. Ανάμεσα στην δημιουργική γαλήνη και την καλλιτεχνική δύναμη, η χιλιοταλαιπωρημένη, τα τελευταία χρόνια, έννοια του μουσικού πειραματισμού μπορεί να βρει κάτι από την περασμένη, διαχρονική της αίγλη.
Άκου κι αυτό: Nico – Deserthore (1970), Michael Gira – Drainland (1995)
