Δεν με ενθουσιάζουν καθόλου τα remakes και η remix ανακύκλωση των δίσκων που διαθέτουν ξεχωριστό μουσικό αποτύπωμα. Ο τελευταίος δίσκος του Gil Scott-Heron κυκλοφόρησε πριν 10 χρόνια και διέθετε αυτοβιογραφικό βάρος, street αξιοπιστία και αφηρημένη δομή. Το I’m New Here λειτουργούσε σαν μαγικό χαλί για να πετάξει ο Gil Scott-Heron, για μια τελευταία φορά, πάνω από όσα αγαπούσε και όσα τον στοίχειωναν ως βιωματικό ποιητή και παλαίμαχο jazzman. H πρόσφατη προσέγγιση του ανήσυχου Makaya McCraven σε αυτό το δίσκο, είναι ανέλπιστα ενδιαφέρουσα καθώς ο μουσικός μεταβολίζει τα master των φωνητικών του I’m New Here, μέσα από ένα κομψό ανακάτεμα έγχορδων, κρουστών και πνευστών. Μια ανάλογη απόπειρα προσέγγισης στο ίδιο υλικό είχε κάνει ο Jamie xx το 2011, όμως η φετινή δουλειά του McCraven δεν παράγει μόνο γοητευτικούς ρυθμούς, αλλά κατασκευάζει ένα jazzy υδροκέφαλο τέρας, εξημερωμένο, φυσικά, με φρέσκια ρυθμολογία. Το τελικό αποτέλεσμα περιέχει ένα μπαράζ εκπλήξεων που τη μια, ερωτοτροπεί με bluesy μελωδίες και την άλλη, χορεύει πάνω στη βραχνή σοφία του Gil Scott-Heron. Ο McCraven κοιτάει μπροστά, αναμετράται με το φάντασμα του «αόρατου» καλλιτέχνη και απελευθερώνεται από το άγχος να ακουστεί σημαντικός. Και όλα αυτά σε αέναη κίνηση. Τελικά έχει μια δύναμη πολύ πειστική η ανάγκη του μουσικού να ανακατέψει τα υλικά του I’m New Here. Αν, δε, τα περισσότερα τραγούδια έπαιρναν τον χρόνο τους για να αναπτυχθούν και να στρογγυλέψουν, αντί να μοιάζουν με ιντερλούδια, τότε θα μιλούσαμε για τον θρίαμβο του post-production και δεν θα είχαμε κανένα παράπονο.
Άκου και αυτό: Mavis Staples - We Get By (2019), William S. Burroughs - Spare Ass Annie and Other Tales (1993), The Last Poets - Delights of the Garden (1977)
