Μετά τους Thom Yorke, Jonny Greenwood και Phil Selway, ήρθε η σειρά ενός ακόμη μέλους των Radiohead -ίσως και του πιο υποτιμημένου- να κυκλοφορήσει τον προσωπικό του δίσκο. Σε αντίθεση με τις διαδρομές των υπολοίπων, και της ίδιας της μπάντας, ο Ed’O Brien επιλέγει να επισκεφθεί τη μουσική περίοδο που, πιθανώς, έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικής του αισθητικής, μαζί με τους Colin Greenwood (ο μόνος «άσφαιρος Ραδιοκέφαλος» πια), Adrien Utley (Portishead) και Gleen Kotch (Wilco). Ενώ, λοιπόν, ο ίδιος επικαλείται ως βασική πηγή έμπνευσης το χρόνο παραμονής του στην Βραζιλία και το φημισμένο Καρναβάλι της, το 2012, αυτό που ακούω στο Earth, είναι μία ρηχή βουτιά, εκ του ασφαλούς, στο νοητό τρίγωνο που σχηματίζουν οι U2, οι Happy Mondays και οι Primal Scream στα τέλη των 80s- αρχές των 90s. Στυλοβάτες αυτής της προσέγγισης είναι τα 8λεπτα και βάλε “Brazil” και “Olympik”, δύο meta αναγνώσεις πάνω στην κληρονομιά που μας άφησε εκείνη η pro-rave γενιά με τις χίπικες ορμές. Είναι ό,τι πιο έντονο και περιπετειώδες έχει να προσφέρει το ντεμπούτο του βρετανού κιθαριστά. Στο ενδιάμεσο αυτών των κομματιών, επικρατεί μία εκνευριστική αδράνεια και ατολμία, με εξαίρεση το “Banksters”, που ακούγεται σαν τους Queens of the Stone Age στην πιο cringe εκδοχή τους. Η ακουστική προσγείωση με συνοδηγό τη Laura Marling στο φινάλε του δίσκου (“Cloak the Night”), είναι ομαλή, αλλά και πάλι αντιπροσωπευτική της συνολικής εντύπωσης: χωρίς ρίσκο, και ως εκ τούτου, αδιάφορη.
Άκου κι αυτό: Charlatans - Some Friendly (1990), U2 - No Line On The Horizon (2009), LUMP - LUMP (2018)
