Ψυχεδέλεια, progressive, jazz και αυτοσχεδιασμοί σε μία αξιοπρεπή, πολυδιάστατη, καλειδοσκοπική βόλτα χωρίς γκρίζα σημεία.

Μετά από πάνω από δέκα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, οι Φινλανδοί διατηρούν το μείγμα του black metal κοντά στην προοδευτική χροιά της μουσικής.

Λίγα synths. Λίγη νοσταλγία για τα indie κεκτημένα. Ένα κερδισμένο στοίχημα ή «μια κακή μέρα στο γραφείο» για τον Will Toledo;

Η κυρία τραγουδάει τα blues. Και την country. Και το ροκ.

O Yves Tumor έφτιαξε τον πιο φιλόδοξο, έντονο και ταυτόχρονα, αφόρητα cool δίσκο του ως σήμερα.

Ένας indie folk δίσκος που ξέρει ακριβώς πως να τιμήσει τα μεγάλα και γνήσια κεφάλαια της αμερικανικής μουσικής.

Στο νέο δίσκο του πρότζεκτ του Mat "Kvohst" McNerney, μειώνεται από πρόθεση ο ηλεκτρισμός, αλλά όχι και τα καλά τραγούδια.

Στην δική του προσέγγιση στο κύκνειο άσμα του Gil Scott-Heron, o Makaya McCraven κοιτάει μπροστά, αναμετράται με το φάντασμα του «αόρατου» καλλιτέχνη και απελευθερώνεται από το άγχος να ακουστεί σημαντικός.

Μετά από μια τετραετίας απουσίας, οι Drive-By Truckers επιστρέφουν με έναν δίσκο με καθαρτήρια οργή που είναι κοφτερός, ζωντανός και ακατέργαστος.

Στο ντεμπούτο της, η Ιαπωνο-βρετανίδα τραγουδάει pop κομμάτια για εκείνους τους millennials, που ο μόνος τρόπος να απολαύσουν χωρίς τύψεις την mainstream μουσική των παιδικών τους χρόνων, είναι αν κολλήσουν μπροστά την ταμπέλα του “guilty pleasure”.

Το σόλο ντεμπούτο του κιθαρίστα των Radiohead, Ed O'Brien, δεν είναι παρά μία ρηχή βουτιά, εκ του ασφαλούς, στο νοητό τρίγωνο που σχηματίζουν οι U2, οι Happy Mondays και οι Primal Scream.

Με δύο instrumental δίσκους επέστρεψε ο Trent Reznor, ισορροπώντας το yin και το yang του ανάμεσα στο ελπιδοφόρο και το δυσοίωνο.

Οι Parquet Courts απέκτησαν μικρά αδερφάκια που έρχονται από το Γουινσκόνσιν, με δίσκους των Beach Boys στις αποσκευές τους και power chords στις κιθάρες τους.

Η «τρελή» υπερβολή που πρεσβεύει ο κατά κόσμον Gautier Serre, είναι ακριβώς αυτή για την οποία αξίζει να μιλάμε για το πρότζεκτ Igorrr.

Ο καλύτερος δίσκος της καριέρας της Fiona Apple, μοιάζει σαν να έπρεπε να είναι πάντα εκεί, αλλά και σαν να ήρθε αναπάντεχα από το πουθενά.

Δεν χρειάζονται σπουδαίες συνθέσεις και τεράστιες μελωδίες για να βρεις τον κατάλληλο δίσκο για δύσκολους καιρούς σαν αυτούς. Αρκεί αυτή η αίσθηση παρηγοριάς του νέου άλμπουμ της Laura Marling. 

Έχει δίκιο η Elly Jackson να επιμένει να αποδείξει, εδώ και πάνω από μια δεκαετία, ότι έχει ένα σημαντικό synthpop αποτύπωμα να αφήσει;

Μακριά από το Against All Logic πρότζεκτ του, ο χιλιανοαμερικανός παραγωγός επιχειρεί τον δημιουργικό του εξαγνισμό. Και δεν τα πάει καθόλου άσχημα. 

Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στον δεύτερο δίσκο της μπάντας, χωρίς την καθοριστική παρουσία της Dana Margolin, που κάνει τα πάντα να μοιάζουν οριακά και ενδιαφέροντα.

Διαθέτουν οι Heaven Shall Burn αρκετές ιδέες για να υποστηρίξουν ισότιμα ένα άλμπουμ σχεδόν 100 λεπτών;