Τι μπορείς να τραγουδήσεις σε 17 δευτερόλεπτα; Ο Stephin Merritt, πάντως, έγραψε 28 τραγούδια που διαρκούν από τόσο μέχρι 2 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα και τα μοίρασε σε πέντε επτάιντσα δισκάκια με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο Quickies. Αν και η τελευταία αυτή σοδειά ασκήσεων του Merritt στον κυνισμό απέχει πολύ από τον χαρακτηρισμό της προχειροδουλειάς, πρόκειται πράγματι για συνθετικά σκαριφήματα. Το ενδιαφέρον πλην κάπως άγουρο indie μαύρο χιούμορ στερείται σε ένα βαθμό την ποιoτική συνοχή στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι Magnetic Fields. Όχι, βέβαια, ότι ο Merritt δείχνει την παραμικρή απώλεια ελέγχου στο Quickies . αντιθέτως, μοιάζει να απολαμβάνει γνήσια την έμπνευση που του πρόσφεραν τα διηγήματα της Lydia Davis και τα χαϊκού που μπορεί κανείς να γράψει με ψηφίδες του Scrubble. Χτίζει, έτσι, ένα ακόμα sui generis concept δίσκο που απλώνεται φιλόδοξα από την πολιτική σάτιρα μέχρι τα προσφιλή στην νεοϋορκέζικη μπάντα άδοξα ρομάντζα. Το κάθε τραγούδι λειτουργεί σαν ένα σκίτσο της στιγμής, μόνο που δεν είναι όλα το ίδιο πετυχημένα. Παρ' όλα αυτά, κάθε μικρός ή μεγάλος φαν των Magnetic Fields θα βρει στο patchwork του Quickies τον πιασάρικο τίτλο που θα του ταιριάξει. Τα δικά μου ήταν το “Favorite Bar” και το “Kraftwerk in a Blackout”. Για ευνόητους και βαθιά υποκειμενικούς λόγους.
Άκου και αυτό: Sufjan Stevens – Illinois (2005)
