Θα πρέπει να είναι κανείς κουφός (και τυφλός) αν δεν ακούει (και δεν βλέπει) πως η αναβίωση στο σύγχρονο pop παιχνίδι δεν είναι πλέον απλά τάση, αλλά ο κανόνας. Σε τέτοιο, μάλιστα, βαθμό που η νοσταλγία για τις τρεις περασμένες δεκαετίες μοιάζει να αποτελεί αξίωμα ικανό σχεδόν από μόνο του να χαρίσει τα εύσημα της κριτικής σε έναν δίσκο (πρόσφατα συμπαθητικά μεν, σε καμία περίπτωση αριστουργηματικά δε, παραδείγματα, οι δουλειές των Dua Lipa και Rina Sawayama).
Για τη δική της εν έτει 2020 αναβίωση, η Lady Gaga...επιστρέφει στο μέλλον. Χρίζεται cyberpunk βασίλισσα (και μάλλον παίζει σε crossover episode των Power Rangers, αν πάρουμε τοις μετρητοίς το σκηνικό του βίντεο του “Stupid Love”) που έρχεται από τον πλανήτη Chromatica. Προς αποφυγή της δυστοπίας, βάφει τα μαλλιά της ροζ και γίνεται το κορίτσι που έλειπε από την παρέα του Sailor Moon (ή μια εντελώς προσιτή στις μάζες εκδοχή της Grimes). Προορισμός τα dancefloors των 90s και των 00s, εκεί που το EDM, η europop κι η electropop ευφορία κρατούσαν τα γκέμια της μαζικής dance διασκέδασης.
Επί 43 λεπτά, το Chromatica και έκτη δουλειά της Lady Gaga προσπαθεί ακατάπαυστα και ενίοτε αναζωογονητικά, να χορέψει τον ακροατή, να γίνει ένα overdose χορευτικού Prozac, που σκοπό έχει (ακολουθεί φράση πιο γραφική κι από τα hits των Army of Lovers) «να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι». Και κυρίως, να γίνει η Lady Gaga το τοτέμ υπό τη σκιά του οποίου θα δώσουν τα χέρια αμφότεροι.
Το όποιο κατόρθωμα του Chromatica, πάντως, δεν είναι ότι βάζει τον ήχο του σε χρονοκάψουλα, αλλά το ότι η Gaga καταφέρνει να χαλιναγωγήσει τα κιτς υλικά της και συχνά, να τα κάνει να ακούγονται καλύτερα από ό,τι πραγματικά είναι. Όχι, όμως, πάντα. Γιατί αν τα καρτουνίστικα σαμπλαρίσματα του τιμιότατου “Stupid Love” μια χαρά μας πουλάνε το concept, σε κομμάτια όπως το “Replay” το πράγμα ζορίζει και στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να πούμε “12 points go to...Lady Gaga” (κι αυτό δεν ήταν κομπλιμέντο). Για όποιον, δε, πόνταρε τα λεφτά του (γκούχου) στον ντουέτο με τον κουμπάρο της Elton John, μάλλον δεν περίμενε πως το beat του “Sine From Above” πάει καρφωτό για τα ηχεία του Tomorrowland ή το mp3 player του DJ Tiesto.
Είναι, όμως κι εκείνα τα «ύπουλα» κομμάτια όπως το “Rain On Me” (με σχετικά διακοσμητική συμμετοχή από την Ariana Grande) που τα παραδέχεσαι, γιατί ούτε που κατάλαβες ποια ήταν η στιγμή που σε κέρδισαν και «που ‘ναι τα χρόνια, τα europop χρόνια». Ή την ομολογουμένως, ταιριαστή στον πνεύμα του δίσκου συνεργασία με τις BLACKPINK (“Sour Candy”). Οι παραδοσιακότεροι από εμάς, δε, χαμογελάσαμε ευχάριστα σε εκείνο το α λα “Vogue” κλείσιμο του ματιού σε αυτή που δίδαξε στη Gaga τα πάντα (στο "Babylon").
Προφανώς και η Lady Gaga συνειδητά παίζει με τα όρια του τετριμμένου στο Chromatica. Και καμουφλάρει τελικά ένα μετριότατο, σε γενικές γραμμές υλικό, κάνοντας το να ακούγεται αξιοπρεπές. Μην το θεωρείτε απαραίτητα αυτονόητο αυτό, ακόμη και για κάποια pop star του βεληνεκούς της. Θυμηθείτε την ατυχέστατη στιγμή που ακούει στο όνομα Artpop. Το Chromatica, πάλι, μπορεί να κρατά ένα ενιαίο επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκειά του, αλλά λείπει κάτι εξαιρετικά σημαντικό: ένα πραγματικά καλό pop hit, από αυτά που έχουν οι περισσότεροι δίσκοι της, ακόμη κι αν τα fillers σε εκείνους είναι πολύ πιο κραυγαλέα από αυτά της φετινής δουλειάς της.
Τη συνθετική της φόρμα δεν την έχει χάσει. Ανατρέξτε μια διετία πίσω και το soundtrack του A Star Is Born. Αλλά, όπως, είναι ηλίου φαεινότερο, η Lady Gaga δεν θέλει να τη συμπαθούν αλλά να τη θαυμάζουν. Άρα, συχνά προτιμά να γεννά ρόλους από το να γράφει στρογγυλά όμορφα τραγούδια -αν και κατά γενική ομολογία, τα πάει περίφημα και στα δύο. Αλλά στον φετινό της ρόλο, τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν πάει καλύτερα από απλά μια επίσκεψη στον πλανήτη Chromatica που λίγο ή πολύ φωνάζει “Just Dance”. Κάτι που μας γυρνάει στο σημείο από όπου ξεκίνησαν όλα.
