Για την Charli XCX και για το κοινό στο οποίο απευθύνεται, οι σημαντικές στιγμές της ζωής συμβαίνουν στις σκοτεινές γωνίες των clubs. Αυτή η τεθλασμένη γραμμή ευφορίας κάτω από τα επιθετικά beats, οι εκρήξεις χαρμολύπης και η θολωμένη -druggy- αυτοέκφραση των clubgoers καταπιέστηκε παράφορα με την καραντίνα της φετινής πανδημίας. Με τα venues κλειστά και με τα σπιτικά πάρτι απαγορευμένα, η Charli XCX αφιέρωσε ενάμιση μήνα για να φτιάξει αυτό το δίσκο και να εκφράσει το «πώς νιώθει τώρα». Η 27χρονη Βρετανίδα μιλάει για όσα καταπιέζουν τις ενδορφίνες της, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι απροσδόκητα ελπιδοφόρο, χωρίς πολύ noise, με έμφαση στις λούπες που γίνονται τσίχλα στον εγκέφαλο. Στον δίσκο κυριαρχεί μια γλυκύτητα, ιδίως σε κομμάτια όπως το “Forever” και το “7 years”. Το κακό είναι πως η παραγωγή του δίσκου περπατάει πάνω στη λεπτή εκείνη γραμμή που χωρίζει την αυτόνομη pop σύνθεση από το εξαρτώμενο από την εικόνα διαφημιστικό προϊόν. Λείπει η ευρηματικότητα και η χάρη που είχε κάνει όλη τη δουλειά σε κομμάτια όπως το ‘2099’ από τον περσινό της δίσκο. Το καλό νέο είναι ότι η ίδια δεν ακούγεται ούτε στιγμή σαν ζαχαρομπουμπού που πουλάει χαριτωμενιά. Τραγουδάει «κανονικά» και με ενσυναίσθηση του ρόλου της στο μικρόφωνο. Έχω την εντύπωση ότι η Charli XCX ήξερε καλά τι ήθελε να πετύχει με το δίσκο της, όμως οι σχεδιαστές της παραγωγής δεν έκαναν τον κόπο να ξεφύγουν από τη μανιέρα που παράγει επιτυχίες για αμετανόητα party animals με σφυρίχτρες και φωσφόριζε μαγιό. Οι ιδέες έμειναν στα χαρτιά και αντί για ένα εσωστρεφές glo-fi pop-punk δίσκο που θα αποτύπωνε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή στο χρόνο, τελικά έχουμε ένα μπουκέτο από generic τραγούδια που δεν θα πάνε πολύ μακριά. Η Charli XCX πρέπει στο μέλλον να πατήσει πόδι και να χτίσει μια μυθολογία γύρω απ’ το όνομά της, γιατί φαίνεται ξεκάθαρα ότι εργάζεται αφοσιωμένα. Η ατμόσφαιρα στον φετινό της δίσκο την κάνει να ακούγεται αγουροξυπνημένη από σάπιες σιέστες, όπως υποδεικνύει το εξώφυλλο. Η ανάπτυξη σε τραγούδια όπως το “c2.0” προδίδουν μια αναλγησία παροιμιώδη, σχεδόν σαν να θέλουν οι παραγωγοί να την σαμποτάρουν και να την διαχειριστούν με το στανιό, σαν κορίτσι που τσεκάρει με το ένα μάτι τα insta stories την ώρα που δουλεύει στο στούντιο. Και το βρίσκω άδικο για την ίδια.
Άκου κι αυτό: Iggy Azalea - The New Classic (2014), Kesha - Warrior (2012), Sky Ferreira - Night Time, My Time (2013)
