Ελάχιστες είναι οι φορές που επετεύχθη ο στόχος της δημιουργίας ενός διπλού άλμπουμ με την ποιότητα να διατηρείται σε υψηλό επίπεδο καθόλη τη διάρκεια. Συνήθως το concept συνεπαίρνει τους δημιουργούς, που στηρίζονται σε αυτό για να καλύψουν τις ελλείψεις σε ιδέες και μοιραία, το αποτέλεσμα είναι άνισο. Υπάρχουν και εξαιρέσεις, όμως, που η μουσική είναι τόσο σφιχτή, τόσο ομοιόμορφα κατανεμημένη σαν ν ’αποτελεί ένα ενιαίο τραγούδι, που ο ακροατής δεν αποδίδει καν σημασία στο στόρι (βασικά αυτό έρχεται μετά, σε δεύτερη ανάγνωση να τον απασχολήσει). Αυτή η φορά είναι το φετινό, δεύτερο άλμπουμ των Huntsmen που έρχεται για να μας υπενθυμίσει ότι το metal που όλοι τελικά αγαπάμε, παίζεται κυρίως στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Το Mandala of Fear είναι ένα metal album "manufactured in the USA", με όλα εκείνα τα trademark χαρακτηριστικά που το συνδέουν με την παράδοση της χώρας στις κυκλοφορίες πρώτης γραμμής. Με τον τυπικό basement, βρώμικο ήχο που παραπέμπει στο heavy rock και κυρίως σε συγκροτήματα που άκμασαν στα 00’s (Mastodon, Baroness, Kylesa), οι Huntsmen επιχειρούν με το magnum opus τους να ξεφύγουν από το underground. Δεν το κυνηγούν, όμως, με επιτήδευση, μεγαλοστομίες και μαρκετίστικα κολπάκια. Μόνο ως ειλικρινής κατάθεση της τέχνης τους, μπορεί να εκληφθεί το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του άλμπουμ είναι instrumental ενώ διαθέτουν τέσσερις σχεδόν ισότιμους τραγουδιστές. Επιπρόσθετα, αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις να κάνεις με κάτι διαφορετικό, όταν αυτές ακριβώς οι γυμνές από φωνητικά συνθέσεις είναι το «ζουμί» που ψάχνεις. Στο "Atomic Storms", για παράδειγμα, ο καλλιτέχνης έχει «ζωγραφίσει» με την μουσική του ένα επιθετικό ηχοτοπίο που σου προκαλεί ένα συνεχόμενο άγχος, ενώ δίπλα σου και μέσα σου σκάνε οι κεραυνοί που περιγράφει εύστοχα ο τίτλος. Με μια λέξη, αριστούργημα.
Εάν υπάρχει παρατήρηση επί του υλικού που περιλαμβάνει ο δίσκος, θα αφορούσε μονάχα ένα ή δύο τραγούδια ("Hill People Drugs", "The Silver Lining") που δεν προσθέτουν υπεραξία στο τελικό αποτέλεσμα και απλά γεφυρώνουν τις διαφορετικές υφές του. Κάλλιστα θα μπορούσαν να ενσωματωθούν σε άλλες πιο μικρές συνθέσεις, ώστε να προκύψουν πιο περίπλοκα κομμάτια σαν το εντεκάλεπτο "The Swallow". Ακόμα και αυτές οι ισχνές άνω τελείες, εν τέλει εξασθενούν μπροστά στο ειδικό βάρος των θεόρατων riffs που κατακλύζουν το Mandala of Fear. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με αυτά όταν υπάρχουν.
