Οι Paradise Lost μας έχουν χορτάσει από αλλαγές, δεν θα περιμέναμε με τίποτα έναν ακόμα ίδιο δίσκο, ένα ακόμα Medusa (ευτυχώς). Tα συστατικά που χρησιμοποιούν για τις δισκογραφικές δουλειές τους πλέον, είναι λίγο πολύ γνωστά και (δυστυχώς) η δυνατότητα για εκπλήξεις έχει απολεσθεί. Στο Obsidian επιχειρούν να βάλουν λίγο από όλα και δυστυχώς αυτό στερεί από τον δίσκο την ταυτότητα, που είχαν σχεδόν όλες οι προηγούμενες δουλειές τους. Τραγούδια σαν το "Ghosts" ή το "Hope Dies Young" θα μπορούσαν να βρίσκονται στο Symbol of Life, αφού έχουν αυτόν τον σχεδόν χορευτικό gothic metal ήχο, σήμα κατατεθέν του γκρουπ στα 00s. Αντίστοιχα τα "Serenity" και "The Devil Embraced" θυμίζουν πολύ την στροφή στον πιο σκληρό doom/death metal ήχο του Faith Divides Us/Death Unites Us, με τον Holmes να διατηρεί ακόμα σε πολύ καλό επίπεδο τα growls του. Εξαιρετική εντύπωση μου κάνει το γεγονός ότι οι τρεις συνθέσεις που κλείνουν το tracklisting έχουν παρόμοια αισθητική, που παραπέμπει στο The Plague Within και ενώ διαθέτουν κάποιες καλές ιδέες (π.χ τα leads στο "Defiler") έχουν επιλεχθεί να είναι μαζεμένες στο τέλος του δίσκου. Προφανώς και αυτή η παρατήρηση δεν θα ήταν καν άξια αναφοράς αν υπήρχε μια minimum συνοχή ανάμεσα στα τραγούδια. Συνολικά, ο τυπικός φίλος των Paradise Lost θα βρει τα 4-5 κομμάτια ("Darker Thoughts", "Fall from Grace", "The Devil Embraced") που θα του γεμίσουν το μάτι στα live, αλλά σε γενικές γραμμές το Obsidian κατατάσσεται χαμηλά στις προτιμήσεις μου για τα πιο αξιόλογα album του συγκροτήματος.
Άκου κι αυτό: My Dying Bride – The Ghost of Orion (2020), Then Comes Silence – Machine (2020), Triptykon – Requiem (2020)
.jpg)
