Αν η φερώνυμη «κατάρα» του μαδριλένικου κοριτσίστικου κουαρτέτου ήταν το ρίσκο προς έναν ήχο μεγαλύτερο, πιο φιλόδοξο και καλογυαλισμένο, τότε ορθώς χαρακτηρίζεται “prettiest”. Έτσι, στην τρίτη τους δουλειά, οι Hinds δεν φοβούνται να φορτώσουν τα synths τους, να τσαλακώσουν παιχνιδιάρικα τις φωνές τους -είτε αυτό σημαίνει να τραγουδάνε με μια παιδική αφέλεια, είτε να αφήνουν τη μητρική τους γλώσσα να γλιστράει εδώ κι εκεί ανάμεσα στα αγγλικά- αλλά και να γκρεμίσουν το ψυχρό indie φρούριο προς χάριν πιο στρογγυλών και φωτεινών τραγουδιών. Αν και ομολογουμένως, οι μελωδίες στέκονται αρκετά καλά από μόνες τους, χωρίς την ανάγκη μιας τόσο γεμάτης και αλλοιωτικής συχνά, παραγωγής, το αποτέλεσμα αποκτά, τελικά, μια ονειρική υφή με ψυχεδελικές και ρετρό ανταύγειες (“Come Back And Love Me <3”), που κρατούν αντίβαρο στην ποπ φλέβα που κυριαρχεί θριαμβευτικά (“Good Bad Times”, “Riding Solo”, “Waiting For You”). Μια ακομπλεξάριστη κίνηση που απέδωσε καρπούς, έστω και αποσπώντας απλά ένα χαριτωμένο μειδίαμα. Viva la España, viva la pop.
Άκου κι αυτό: Haim - Something To Tell You (2017), The New Pornographers - Whiteout Conditions (2017), Stella Donnelly - Beware of the Dogs (2019), The Big Moon - Walking Like We Do (2020)
