Πολλοί θα πουν ότι το death metal περνάει την φάση επαναφοράς του και όταν όλο αυτό τελειώσει, απλά θα μας μείνουν πολλές αχρείαστες μπάντες και πολλά μέτρια άλμπουμ. Καλά τα λένε, όμως η διαφορά έγκειται στο ότι η εν λόγω ακραία έκφανση του metal, από την εμφάνιση και εγκαθίδρυση της στα τέλη 80s–αρχές 90s δεν σταμάτησε ποτέ να μας κερνάει μεγάλες μπάντες και θηριώδη αλμπουμ. Η ενσωμάτωση του ήχου στο nu metal και στο hardcore, διάβρωσε την υπόσταση του, όμως όταν όλα αυτά τέλειωσαν (εμπορικά), επανήλθε με την αρχικές προθέσεις του. Τον μη αναστρέψιμο θάνατο.
Οι Ulcerate ήταν και παραμένουν μια μεγάλη υπόθεση του ήχου. Και είναι προς όφελος τους, το ότι κυκλοφορούν το υπέροχο Stare Into Death and Be Still μέσα σε μια ευνοϊκή περίοδο για αυτούς. Εάν το The Destroyers of All του 2011 ήταν η κρίσιμη καμπή της καριέρας τους, λόγω της εμφανούς βελτίωσης σε όλους τους τομείς (παραγωγή, προσωπικό στυλ, τεχνική), στην φετινή κυκλοφορία τους είναι αναμενόμενο να εκτιναχθεί η δημοτικότητα τους, αφού παρουσιάζονται ακόμα πιο ώριμοι και κατασταλαγμένοι στην δημιουργία συνθέσεων που καταγράφονται άμεσα στο υποσυνείδητο και το συνειδητό. Όχι δεν ξεπουλήθηκαν. Έγιναν πιο συγκεκριμένοι.
Οι Νεοζηλανδοί πάντα εφορμούσαν σαν ηχητικό κτήνος. Με την ακραία τεχνική τους κατάρτιση, έχτιζαν μακροσκελείς συνθέσεις, χωρίς να δίνουν μεγάλη σημασία στην μελωδία αλλά κυρίως, πρόσεχαν να διαθέτουν αυτό τον πηχτό ήχο που παραπέμπει σε άλλα, πολύ πιο slow tempo, ατμοσφαιρικά μουσικά είδη. Ποτέ όμως, σαν και αυτή τη φορά, δεν είχαν καταφέρει να προσφέρουν τόσα πολλά κομμάτια που μπορείς σχεδόν άμεσα να «ακολουθήσεις». Με την «αβανγκαρντίλα» να παραμένει, τις κιθάρες να πολλαπλασιάζουν την επιθετικότητα τους (τα απότομα κοψίματα, σήμα κατατεθέν τους, είναι σαν πολλαπλές μαχαιριές) και κάποιες κεντρικές μελωδίες να αποτελούν τα σημεία γύρω από τα οποία περιστρέφονται οι επιμέρους ιδέες τους, οι Ulcerate επιτυγχάνουν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Χωρίς ψεγάδια και άνω τελείες, μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του είδους από την αρχή του.
