Φορτσάτος από τη σαρωτική επιτυχία του "Old Town Road", κρατά την country ως συνισταμένη ενώ παίζει τα κατά βάση Bruce Springsteen και Bob Dylan χαρτιά του. Δεν καταφέρνει πολλά, δείχνει όμως γιατί έχει πια υπερβεί (εδώ και αρκετά χρόνια) το αστείο με το "Achy Breaky Heart"...

Χωρίς να είναι ερμηνεύτρια ικανή να αφήσει βαθύ αποτύπωμα, φτιάχνει έναν δίσκο γεμάτο καλλίγραμμα τραγούδια, που καταφέρνουν και απηχούν τόσο το εναλλακτικό rock της Siouxsie, όσο και τη γλυκάδα της Dusty Springfield...

Αξιοποιεί το εκτόπισμά του, φτάνοντας σε ένα άλμπουμ στέρεα τοποθετημένο στην ιστορική του συνθήκη, το οποίο απηχεί δημιουργικά τις μελαγχολικές κοιλάδες του Marvin Gaye και τις γκρουβάτες κιθάρες του Jimi Hendrix...

Αν και η προβολή του στη Δύση οφείλεται σε γερές «άκρες», είναι ένας αφρικάνικος δίσκος με πολλά καλογραμμένα τραγούδια, από τον οποίον δεν λείπει ούτε η προσωπικότητα, ούτε η εντοπιότητα...

Η επιστροφή του Αμερικανού τραγουδοποιού 10 χρόνια μετά τη διάλυση των Silver Jews ήταν γεγονός, τελικά όμως ήταν η αυτοκτονία του που φώτισε ευκρινέστερα την αλήθεια του άλμπουμ, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Bill Callahan ότι «ο κόσμος είναι και θα είναι πάντα ένας στίχος του David Berman»...

Παρότι ο δίσκος αφήνει μια ωραία αίσθηση, το βρετανικό γκρουπ βάζει μόνο του τρικλοποδιά στον εαυτό του από ένα σημείο κι έπειτα, μένοντας σε ευκολίες και σε μια υποτυπώδη στροφή προς afro ήχους...

Γνωστός μας ως μπασίστας των Guns N' Roses, εμπνέεται εδώ από την καθημερινότητα και κάνει μια ειλικρινή σόλο κατάθεση σε country/gospel ρυθμούς, αξιοποιώντας τη μπάντα του Shooter Jennings...

Επικοί καλπασμοί, θραυσματικές σκηνές της υπαίθρου και άγαρμπα γυναικεία φωνητικά με κορώνες μεγαλείου, συνθέτουν μια δουλειά με φρεσκάδα και ευφορική διάθεση...

8 χρόνια μετά το άδοξο τέλος των Sonic Youth, οι ανησυχίες της δίνουν ένα άλμπουμ που περιγράφει πώς περίπου θα ακούγονταν σήμερα οι Velvet Underground, αν είχαν ξεφύγει σε πειραματικές κυκλοφορίες...

Η θρυλική μπάντα εξακολουθεί να στοιχειώνεται από το De Mysteriis Dom Sathanas (1994), προσεγγίζοντας αποτυχημένα την κληρονομιά του, με ένα ακραίο metal μοντέρνο μα κατά βάση κλινικό, που αφήνει πολλούς άδειους χώρους...

Ο Michael Gira σκάβει ξανά το χωράφι των Angels Of Light και καλπάζει προς την 3η δεκαετία του 21ου αιώνα επιμένοντας να ψάχνει για προκλήσεις και να τραγουδά σαν αλλόκοτος προφήτης παραληρηματικών ηλιακών θεοτήτων...

Δεύτερο σερί ναυάγιο για τη μπάντα του Γιάννη Φιλιππάκη, που μπορεί να κατέκτησε την κορυφή της Βρετανίας μα παραμένει μέτρια, αδυνατώντας να υπηρετήσει με την αδέξια στιχουργία της τα μεγαλοϊδεατικά της concept...

Μια ματιά στη δημιουργική διαδικασία που έδωσε το Leaving Meaning, όταν ακόμα το μέλλον της ηχογράφησης ήταν ασχημάτιστο και υπήρχαν μόνο η φωνή και η κιθάρα του Michael Gira...

Πιο ηρωικοί και περήφανοι από ποτέ, φτιάχνουν έναν δίσκο για όσα τους μαγεύουν και όσα τους απογοητεύουν στην Ευρώπη, γεμάτο φασματικούς ιππότες, ανθρώπους της αυγής και αναφορές στον Τόλκιν...

Φοβερά επείγουσα και οριακή δουλειά, που συλλαμβάνει την ουσία όσων διψά να κοινωνήσει η μπάντα της Adrianne Lenker, «ζωντανεύοντας» για τον ακροατή τον ιδρώτα, τις ανάσες και τα χαμόγελα της ηχογράφησης...

Στα 74 του χρόνια δεν ποντάρει σε μνήμες και παλιές δόξες, αλλά δίνει νόημα και ουσία στη λέξη «τζαμάρω», κρατώντας τις κιθάρες σε θερμοκρασία βρασμού...

Μουσική που θα μπορούσε να κριθεί κατάλληλη για ταινίες της Disney ανακατεύεται με blastbeats τα οποία ούτε οι Dimmu Borgir δεν θα έπαιζαν, δίνοντας ένα επικό άλμπουμ, που ήδη διχάζει για το αν είναι αριστουργηματικό ή μεγάλη παπαριά...

Πάσχει εδώ κι εκεί από διάφορα ζητήματα, ωστόσο δεν του λείπει η ικανότητα να ανθίζει στο οικείο, ενώ διαθέτει στην εμπροσθοφυλακή μια θεσπέσια φωνή, η οποία παραμένει σε φόρμα...

Ηχογραφούν μια σειρά από ξεχασμένα τραγούδια που είχαν γράψει στην εφηβεία, επαναπροσεγγίζοντας χρόνους όπου όλα έμοιαζαν ρευστά και επικίνδυνα, στους οποίους οι διαθέσεις, όσο κι αν σκοτείνιαζαν, είχαν ως φάρο όνειρα φωτεινά όσο ποτέ μετέπειτα...