Rocketship - Thanks To You

Οι Rocketship είναι μία από αυτές τις μπάντες της μουσικής ιστορίας που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να διεκδικήσουν την cult αφοσίωση. Ενώ προέρχονται από το Σακραμέντο της Καλιφόρνια, ακούγονται σαν να μεγάλωσαν στη Γλασκόβη. Το 1996 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους Α Certain Smile, A Certain Sadness –από τους πιο άδικα παραμελημένους indie pop δίσκους εκείνης της δεκαετίας– και, μετά από δύο ακόμη άσημες καταθέσεις, οδηγήθηκαν στην αφάνεια. Ωστόσο, η αγάπη για την παρθενική τους δουλειά παρέμεινε βαθιά ανάμεσα στους νοσταλγούς των 1990s· και με τα χρόνια βρήκε νέους ακόλουθους, μέσα από την εποχή των αλγορίθμων.

Δεν ξέρω πόσοι έχουν αναρωτηθεί πραγματικά «Τι να κάνουν άραγε αυτοί οι Rocketship;», πάντως ο Dustin Reske –το μόνο σταθερό μέλος– επέστρεψε 23 χρόνια μετά τη μεγαλύτερη τους στιγμή (και 13 από την τελευταία τους εμφάνιση), με 10 νέα τραγούδια. Τα οποία τιμούν το παρελθόν και, με κάποιον τρόπο, αποκαθιστούν την αδικημένη τους θέση σε ένα συγκεκριμένο παζλ συγκροτημάτων.

Κουβαλώντας ακόμη τον γλυκό, νεανικό ρομαντισμό από τις αθώες μέρες του ντεμπούτο, διαθέτοντας όμως και μία νέα συνθετική ωριμότητα, οι Rocketship καταφέρνουν να παραδώσουν έναν δίσκο γεμάτο με φοβερές ιδέες και λαχταριστές μελωδίες, που συνδυάζονται μεταξύ τους απολαυστικά. Σίγουρα σε ορισμένες περιπτώσεις παίζουν το παιχνίδι των αναφορών με έναν πολύ προφανή τρόπο, αλλά κατά την ακρόαση του Thanks To You δεν χάνεται ποτέ η αίσθηση πως πρόκειται για τον εύπλαστο ήχο της ίδιας μπάντας. Σε αυτό συνεισφέρουν τα μέγιστα και τα φωνητικά της Ellen Osborn (νέο μέλος), η οποία ελίσσεται με χαρακτηριστική άνεση ανάμεσα στο διαφορετικό ύφος των τραγουδιών.

Το εναρκτήριο “Under Streetlight Shadows” φέρνει ασυναίσθητα στο μυαλό τη μελαγχολική ελαφράδα των Camera Obscura και Pains Of Being Pure At Heart, ενώ το “I Just Can’t Get Enough Of You” λάμπει κάπου ανάμεσα στον αστερισμό των Broadcast, των Stereolab και των Soundcarriers. Οι Rocketship δεν ξεχνούν βέβαια να προσφέρουν τη δικιά τους ματιά στα synth bangers της εκλεπτυσμένης ευρωπαϊκής pop των zeros, με τα “Outer Otherness” και “I Don’t Know Why I Still Love You” να ακούγονται σαν μέλη των Saint Etienne και των Ladytron να βρέθηκαν στο στούντιο μαζί με τους πρώιμους Pulp.

Ωστόσο, η καρδιά του δίσκου χτυπάει στα “Nothing Deep Inside” και “Broken Music Box”. Αμφότερα πραγματεύονται συναισθηματικά αδιέξοδα και προσωπικά τέλματα: το πρώτο μέσω πηχτών, ατμοσφαιρικών synths αποτυπώνει τις σκέψεις σε σύγχυση μετά από έναν μεγάλο χωρισμό («You really got me down/I won’t pretend/I’m not your unfriend»), ενώ το δεύτερο αναιρεί σαρκαστικά τη βαρύτητα των συναισθημάτων όταν αυτά είναι τα μόνα που μετράνε («there are nothing more than feelings»), μέσα από αριστοτεχνική shoegaze ενέργεια και μία γλυκόπικρη, twee μελωδία.

Το Thanks To You μπορεί πολλές φορές να παλινδρομεί επικίνδυνα σε μία άγονη νοσταλγία –τόσο ηχητικά, όσο και στιχουργικά– αλλά ποτέ δεν την επιβάλλει. Προσφέρει δε πολλές στιγμές από τις οποίες μπορεί να αγκιστρωθεί ο ακροατής, αν αποφασίσει να κατασκηνώσει μέσα τους, ως αντίβαρο στον κυνισμό της πραγματικής ζωής, χωρίς να αναζητά μεγαλύτερα νοήματα στο εκτόπισμα αυτών των τραγουδιών στη σημερινή μουσική πραγματικότητα. Είναι λοιπόν ένας δίσκος για ανθρώπους που νιώθουν ακόμη ζωντανοί και συνεχίζουν να συμπαρασύρονται από τα μεγάλα αισθήματα της ζωής. Ακόμη κι αν μοιάζουν πια να έχουν φθαρεί από την κατάχρηση.

{youtube}1PjXOd6iTpY{/youtube}