Whitesnake - Flesh & Blood

Τελευταία φορά που μας απασχόλησαν δισκογραφικά οι Whitesnake ήταν με το The Purple Album το 2015 (δείτε εδώ), μια δουλειά με επαν«εκτελέσεις» κομματιών που ο David Coverdale είχε τραγουδήσει όντας μέλος των Deep Purple. Σωστά είχε βαθμολογήσει τότε με 3 ο Στυλιανός Τζιρίτας, καθώς, εκτός από αχρείαστο, το άλμπουμ αποδείχθηκε και ανέμπνευστο: κάθε σύγκριση με τις αυθεντικές εκδοχές, ήταν χαμένη από τα αποδυτήρια. Στα μάτια φυσικά του ίδιου του Coverdale έδειχνε απολύτως επιτυχημένο –αλλά κακά τα ψέματα, κανείς οπαδός δεν πίστευε ότι ο τελευταίος δίσκος που θα μας άφηνε παρακαταθήκη, θα ήταν αυτός.

Αφού κατάφερε λοιπόν και ξεπέρασε την αρθρίτιδα που τον ταλαιπωρούσε (και παραλίγο να τον καθηλώσει σε καροτσάκι), ο Coverdale αποφάσισε να βάλει μπροστά για νέο άλμπουμ. Αλλά, μιας και ο Doug Aldrich –κιθαρίστας και βασικός συνθέτης– είχε ήδη αποχωρήσει από το 2014, αποφάσισε να δώσει τα «κλειδιά» των Whitesnake στον Reb Beach, ο οποίος θυμίζουμε ότι βρίσκεται στη μπάντα από το 2002 (επίσης ως κιθαρίστας). Με έναν όρο, όμως: ότι τα τραγούδια που θα έγραφε ΔΕΝ θα θύμιζαν το προηγούμενο συγκρότημά του, τους Winger. Το ίδιο ζήτησε και από τον έτερο κιθαρίστα Joel Hoekstra, που προέρχεται από τους Night Ranger.

Όταν τα πράγματα έφτασαν στο 80% της μίξης παρουσιάστηκε τεχνικό πρόβλημα, το οποίο καθυστέρησε τελικά την κυκλοφορία του Flesh & Blood. Ήταν πάντως 14 Φεβρουαρίου όταν ακούσαμε το πρώτο δείγμα γραφής “Shut Up Αnd Kiss Me”: ένα τυπικό hard rock κομμάτι, στο οικείο ύφος των Whitesnake, με το συνοδευτικό βιντεοκλίπ να περιέχει κι αυτό πολλά γνώριμα πράγματα. Ναι, η Jaguar είναι η γνωστή Jaguar· εκείνη από το βιντεοκλίπ του “Here I Go Again”, δηλαδή, όπως και το τζάκετ που φοράει ο Coverdale. Η νοσταλγία χτύπησε κόκκινο, λοιπόν, με τα 20.000.000 views στο YouTube να κρίνονται εντυπωσιακά για τα τωρινά δεδομένα της μπάντας.

Ο δίσκος ξεκινά σε mid-tempo ρυθμούς, με το “Good Τo See You Again” να μοιάζει σαν να μας καλωσορίζει ξανά, μετά το παραστράτημα του The Purple Album. Το “Gonna Be All Right” είχε γραφτεί ήδη από την εποχή της Coverdale/Page συνεργασίας (1993), μένοντας στο συρτάρι για μελλοντική χρήση. Ομοίως είναι κι αυτό mid-tempo χαρακτήρα, με το προαναφερθέν “Shut Up And Kiss Me” να ακολουθεί, συμπληρώνοντας έτσι μια τριάδα τραγουδιών κατάλληλων για συναυλίες, που όμως δεν μπορούν να συγκριθούν με τους ύμνους που έγραφαν οι Whitesnake στα 1980s. Στη συνέχεια οι τόνοι πέφτουν, με το “When I Think Οf You (Color Me Blue)” να αφιερώνεται στην κυρία Coverdale και το “Always & Forever” να διαθέτει «αέρα»Thin Lizzy, ειδικά στις κιθάρες.

Κάπως έτσι κυλάει η ροή, μέχρι και το 10ο τραγούδι. Μέχρι να φτάσεις εκεί, σκέφτεσαι διάφορα, τύπου «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», «καιρός πια να αποσυρθεί ο Coverdale», «ωραίες κιθάρες, αλλά φωνή δεν…». Ώσπου έρχεται το "Heart Οf Stone", καπάκι μετά και το "Sands Οf Time". Εδώ, μάλιστα! Κάτι από το ένδοξο παρελθόν ξαναζεί, γυρνώντας μας πίσω στις εποχές των πρώτων Whitesnake άλμπουμ, όταν το hard blues rock στυλ τους δεν είχε ακόμα μεγάλη εμπορική επιτυχία (η οποία ήρθε στη συνέχεια), αλλά διακρίθηκε για ένα συναίσθημα που μόνο εύκολο δεν ήταν να επαναληφθεί.

Στο "Heart Οf Stone" ακούμε λοιπόν τη βαθιά φωνή του David Coverdale, σε μια σχεδόν απαγγελία όλο αισθαντικότητα, με τις κιθάρες των Beach/Hoekstra να φέρνουν κατά νου το δίδυμο Mickey Moody & Bernie Marsden. Όσο για το "Sands Οf Time", είναι το τραγούδι του Reb Beach και έχει κάτι το επικό. Σε έναν παραλληλισμό, θα μπορούσε να ήταν το “Kashmir” των Whitesnake, δίχως βέβαια να ισχυρίζομαι ότι βγήκε ίσα κι όμοια με τον ύμνο των Led Zeppelin. Εάν τώρα με ρωτήσετε ποιο είναι το 3ο κομμάτι που μου αρέσει περισσότερο στο άλμπουμ, θα σας απαντούσα το “Can't Do Right For Doing Wrong” –δηλαδή το bonus track. Δεν είναι τυχαίο ότι κι αυτό είναι σε slow ύφος, με τον Coverdale να διακρίνεται σε μία ακόμα συναισθηματική προσέγγιση, την οποία λίγοι τραγουδιστές μπορούν να πετύχουν.

Λίγο αφού βγήκε το Flesh & Blood, το γκρουπ επανακυκλοφόρησε το Slip Of The Tongue (1989), γιορτάζοντας τα 30 του χρόνια με μια συσκευασία 6 CD+DVD. Και μόνο με αυτήν την επετειακή αφορμή θα μπορούσαν να ξαναβγούν για περιοδεία και να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Όμως πιστεύω ότι ο Coverdale ένιωθε πως κάτι χρωστούσε –πρώτα στον εαυτό του, μετά και προς τον κόσμο. Γι' αυτό και «πίεσε» τους Beach & Hoekstra να γράψουν μαζί του νέα τραγούδια, προπάντων δε «πιέστηκε» και ο ίδιος. Και μπορεί τα περισσότερα να βγήκαν λίγο στον αυτόματο πιλότο, όμως τουλάχιστον τα "Heart Οf Stone" και "Sands Οf Time" έδειξαν ότι οι Whitesnake συνεχίζουν να το έχουν.

Με τον ντράμερ Tommy Aldridge να βαδίζει πλέον προς τα 70 και τον ίδιο τον Dave Coverdale να κοντοζυγώνει, ίσως το Flesh & Blood να αποδειχτεί το τελευταίο άλμπουμ των Whitesnake. Εάν ναι, τότε είναι ιδανικό κύκνειο άσμα, καλύτερο (θεωρώ) από τις αξιοπρεπέστατες δουλειές που βγήκαν μετά την επανένωση του 2002. Εάν πάλι όχι, τότε οι οπαδοί θα ήθελαν έναν αποκλειστικά blues rock δίσκο για φινάλε. Θα μας κάνουν άραγε τη χάρη;

{youtube}hKMwGzOmtsE{/youtube}