Χωρίς να έχει ακόμα δρασκελίσει στην επικράτεια του σπουδαίου, ο Νορβηγός ακορντεονίστας συνεχίζει να ανησυχεί για το «παλιό» και το «νέο», με έναν αξιόλογο δίσκο...

Mανιφέστο κολασμένου thrash παλαιοευρωπαϊκής κοπής, με punk νοοτροπία και με θέματα ωμά, τα οποία βρωμάνε γράσο και αλυσοπρίονο...

Οι Φινλανδοί δυσαρεστούν κάποιους fans αλλάζοντας τον ήχο τους προς το πιο μελωδικό, όμως τα πιασάρικα, AOR κομμάτια που θυμίζουν 1980s ακούγονται ευχάριστα και αποδεικνύονται ιδανικά για τη φωνή του Γιάννη Παπαδόπουλου...

Κάπου ανάμεσα σε χτυπητές αστοχίες, ανεπάρκειες και πολλή παρέα με ντεμέκ προοδευτικούς, συζητά ανοιχτά για την επιρροή του Αγιαχουάσκα στη δημιουργική διαδικασία και απαιτεί από όσους ακολουθούν να έρθουν στο νέο άλμπουμ με ανοιχτά αυτιά και διάθεση για δουλειά...

Ογκώδες, επιβλητικό doom metal, γλαφυρά κιθαριστικά θέματα και εξαιρετικές μελωδικές γραμμές, αρθρώνουν έναν επικό δίσκο ανάλαφρης θρησκευτικότητας...

Ποτισμένο με υπαρξιακή αγωνία, νεανική δίψα για ζωή και πολλές ...ουσίες, το ντεμπούτο των Νεοϋορκέζων αναζητά την αλήθεια τους στη χαοτική ζούγκλα μιας σύγχρονης μητρόπολης...

Μένει στο γνώριμο rock 'n' roll ύφος και στο συνηθισμένο πάνω-κάτω «ταβάνι» επιδόσεων, αν και αυτήν τη φορά υπάρχει μια κάποια τσαχπινιά παραπάνω...

Τραγουδοποιός, ποιήτρια, εκπαιδευτικός και ακτιβίστρια, εμπνέεται από σημαίνουσες μορφές της μαύρης ιστορίας για να καταθέσει έναν δίσκο που ξεχειλίζει ενέργεια, φως και χιούμορ...

Στον Πόλεμο για τη Διαδοχή του Litourgiya o Krzysztof Drabikowski κερδίζει εύκολα την αντίπαλη μπάντα του Bartłomiej Krysiuk, κηρύττοντας με μοχθηρή αυτοπεποίθηση από τον μαύρο του άμβωνα...

Σε ένα άκρως βυζαντινό σκηνικό, ο Bartłomiej Krysiuk μπαίνει στον αγώνα για τον Σιδερένιο Θρόνο του Litourgiya με ένα άλμπουμ που δεν είναι για πέταμα, αλλά δεν διαθέτει τη (σχεδόν) doom, βλάσφημη κατάνυξη του προκατόχου του...

Όλα ακούγονται όμορφα, όμως δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου μετά την ακρόαση: αναμοχλεύεται μεν η αστείρευτη παράδοση της disco pop, αλλά είναι λες και ο Λονδρέζος παραγωγός την έμαθε από βιβλία και ντοκιμαντέρ...

Ο τρομπετίστας από τη Νέα Ορλεάνη ξανοίγει την τζαζ σε τέτοιον βαθμό ώστε παύει ίσως να προσδιορίζεται έτσι, παράλληλα όμως καταθέτει μια πρόταση περί σύγχρονης, ριζοσπαστικής σκέψης, αλλά και για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει η μουσική του μέλλοντος...

Μικρός ο ορίζοντας για τον Γάλλο πίσω από το κατακλυσμιαίο hit "Taki Taki", με την αισθητική του να απομένει αλυσοδεμένη στην αγοραία χορευτική διασκέδαση μιας νεολαίας για την οποία η μουσικοφιλία εξαντλείται σε φωτιές, κομφετί, χέρια ψηλά και προμιξαρισμένα sets...

Με τον Rick Rubin να ρυθμίζει στο ελάχιστο τα beats και τις μπασογραμμές, η Βρετανίδα δημιουργός αναδύεται σαν προφήτης των πόλεων, θέλοντας να απαγγείλει το ποίημα που θα σημάνει συναγερμό για τη γενιά της...

Έξω από τις περίτεχνες διασυνδέσεις του με την κατά Umberto Eco φύση της Μνήμης, το νέο άλμπουμ των Ιταλών βιρτουόζων της τζαζ ξοδεύει όλη του την πρόταση ως ευχάριστο φόντο κάποιας άλλης σου ασχολίας, χάνοντας σε δημιουργική αυτοτέλεια...

Αν και δεν συγκαταλέγεται στους καλύτερους δίσκους που μας έχει δώσει ο Neil Hannon μέχρι σήμερα, είναι ένα ευχάριστο, στιλιστικά πολυδιάστατο και ενίοτε αλλοπρόσαλλο ακρόαμα...

Αν κάτι κρατάς από αυτήν την άνοστη ψευτοροκιά με την οποία χαζολογά επί του παρόντος ο Johnny Depp, είναι η ποιότητα και η πειθώ του αγέραστου Alice Cooper...

Oranssi Pazuzu και Dark Buddha Rising ενώνουν δυνάμεις για μια βαθυπελαγική κατάδυση, καλώντας τον ακροατή να μυηθεί σε μια απόκοσμα «σκληρή» τελετουργία με διαστημικές απολήξεις...

Ατιθάσευτο heavy metal στην παράδοση των Manilla Road και Brocas Helm, μπασταρδεμένο με ποικίλα rock στοιχεία και κελτική παράδοση, σε ένα αποτέλεσμα που αποπνέει mid-tempo νηφαλιότητα με διονυσιακές εξάρσεις...

Αν και σε σημεία βυθίζονται σε εύκολες λύσεις με παλιακή νοοτροπία, παραδίδουν έναν δίσκο με αρκετές διασκεδαστικές στιγμές και φανταστική παραγωγή, στον οποίον ακούμε τον πιο χαλαρό Jack White των τελευταίων (πολλών) ετών...