Εδώ και πολλά χρόνια, το παραδοσιακό heavy metal προσπαθεί να εμφιαλώσει τον ήχο των χρυσών δεκαετιών του 1970 και 1980, πασχίζοντας να τον κρατήσει όσο πιο αναλλοίωτο γίνεται (ως επί το πλείστον). Αυτό δείχνει μια εξύψωση του παρελθόντος –δίκαιη ή μη με ποιοτικά χαρακτηριστικά, δεν έχει και τόση σημασία επί της παρούσης– η οποία τείνει προς τον ρομαντισμό.
Το παράδοξο έγκειται στο ότι αρκετοί από τους καλλιτέχνες που δημιούργησαν το είδος ήταν πρωτοπόροι για την εποχή τους, ενσωματώνοντας αδρώς νεοτερικά στοιχεία. Έτσι, βρισκόμαστε πλέον σε μια κατάσταση όπου τα είδωλα είναι πολύ πιο πρωτοποριακά από τους επίγονους. Σαφώς, βέβαια, μπορεί να στέκει και η άποψη πως έχουμε να κάνουμε με ένα άχρονο είδος, που απλά έτυχε να ανακαλυφθεί (εν είδει πλατωνικής ιδέας) και όχι να εφευρεθεί από τους πιονέρους –οπότε όχι μόνο δεν υφίσταται λόγος περαιτέρω πειραματισμού, αλλά κρίνεται μάλιστα και ως μάλλον βλαβερός.
Η Κύπρος σίγουρα δεν είναι το πρώτο όνομα που έχει κανείς κατά νου όταν μιλάμε για κλασικό heavy metal ή γενικότερα για μεταλλική σκηνή: φωτεινές εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν, με τους Arrayan Path να έρχονται άμεσα στο μυαλό, τουλάχιστον στον συγκεκριμένο ήχο. Γι' αυτό και περιπτώσεις σαν των Mirror –που φέτος κυκλοφορούν τον δεύτερό τους δίσκο– αξίζουν προσοχής. Το συγκρότημα υπάρχει από το 2015, όταν και έβγαλε ένα αξιόλογο ομώνυμο ντεμπούτο· έκτοτε πέρασε μια ευρεία αλλαγή μελών, πριν 2 χρόνια.
Κοιτώντας το τρεμουλιαστό, πολύχρωμο και ψυχεδελικό εξώφυλλο του Pyramid Οf Terror θα έλεγα ότι περισσότερο παραπέμπει σε ψυχεδελικά ή και stoner μονοπάτια, ιδίως σε συνδυασμό με το λογότυπο του γκρουπ. Κι όμως, οι Κύπριοι επιδίδονται σε ένα φαντασμαγορικό heavy metal early 1980s κοπής, με μεγάλη επιρροή από το hard rock και proto-metal των 1970s. Πλήρως αναχρονιστικό συνθετικά και υφολογικά, έχει ως μόνη του επαφή με το σήμερα την παραγωγή. Αυτό φυσικά είναι, όπως είδαμε, κάτι χαρακτηριστικό για τον χώρο στον οποίον κινούνται οι Mirror.
Κλασικό hard rock/heavy metal, λοιπόν, που έχει για εικονίσματα τους Rainbow, Iron Maiden, Scorpions, Black Sabbath και (σε κάπως μικρότερο βαθμό) τους Judas Priest και Mercyful Fate. Τα ονόματα αυτά φαίνεται πως για τα μέλη του συγκροτήματος είναι αφομοιωμένες λατρείες, οι οποίες μπλέκονται και αναδιατάσσονται σε ένα υλικό που ακούγεται φρέσκο και εμπνευσμένο, παρά την προφανή παρελθοντολαγνεία του.
Με προμετωπίδα τις κιθάρες και τα φωνητικά –όπως οφείλει να γίνεται στο συγκεκριμένο είδος– το Pyramid Οf Terror αναδύει κάτι από τη στομφώδη συνθετική μεγαλοπρέπεια που χαρακτήριζε τους αξιομνημόνευτους δίσκους του παρελθόντος. Από αργοκίνητα μεγαλεία όπως το έπος “Master Οf Τhe Deep” (που ξεκινάει σαν 1970s Sabbath και μεταλλάσσεται σε αργόσυρτο Dio χρυσής περιόδου, πριν καλπάσει σε αγνό επικό metal) μέχρι τσαμπουκαλεμένα, αλητήρια κομμάτια και μυστηριακές ανατολίτικες συνθέσεις, η ποικιλία είναι διάχυτη.
Ο τραγουδιστής Jimmy Μαυρομμάτης διαθέτει εξαιρετικό εύρος φωνής, που πατάει πρωτίστως στον Ronnie James Dio και στον Klaus Meine, κινούμενο με άνεση τόσο σε δραματικές ερμηνείες, όσο και πιο τραχιές hard rock κλίμακες. Όσον αφορά τις κιθάρες, συμβαίνουν πολλά ενδιαφέροντα και όμορφα πράγματα. Αν αξίζει να σταθούμε κάπου είναι στις ανατολίτικες κλίμακες που διατρέχουν αρκετά από τα τραγούδια –μια ευθεία παραπομπή στους Rainbow και στο ανυπέρβλητο "Gates Οf Babylon", αλλά και στον Uli Jon Roth του "Sails Οf Charon".
Ένα άλμπουμ σαν το Pyramid Οf Terror είναι αρκετά δύσκολο να αξιολογηθεί αντικειμενικά. Εμφανώς πρόκειται για αψεγάδιαστη αποτύπωση του κλασικού heavy metal ήχου των πρώιμων 1980s, δίχως νεοτερισμούς. Οι μόνες εκπλήξεις που περιμένουν τον ακροατή έχουν λοιπόν να κάνουν με τη συνθετική και εκτελεστική δεινότητα του κυπριακού γκρουπ, κάτι που από μόνο του μπορεί να είναι βέβαια αξιοθαύμαστο. Περισσότερο από όλα, ο δίσκος θυμίζει ότι η έλλειψη καινοτομίας δεν σχετίζεται πάντα με την ενδεχόμενη απόλαυση. Εδώ, τουλάχιστον, αποδεικνύεται δυνητικά πλουσιότατη.
{youtube}-wSrVmAZsLU{/youtube}
