Τούτη η κριτική έρχεται πολύ αργοπορημένη. Το IGOR, πέμπτο στη σειρά στούντιο άλμπουμ για τον Tyler The Creator (ή έκτο, σύμφωνα με τη θεώρηση του δημιουργού του), κυκλοφόρησε τον Μάιο. Και έχει ήδη παιχτεί και συζητηθεί πολύ –στα εξωτερικά κυρίως, αφού στα μέρη μας η διείσδυσή του είναι μικρότερη και μάλλον απασχολεί περισσότερο τους μουσικογραφιάδες. Στο Avopolis, ας πούμε, είχαμε δημόσια «κόντρα» από νωρίς, όπως ίσως θα έχετε ήδη διαπιστώσει (εδώ).
Φυσικά, τώρα πια είναι αδύνατον να ιδωθεί το IGOR εκτός της όλης διένεξης. Η οποία έχει να κάνει από τη μία με τον δημιουργό και την επιδραστικότητά του, κι από την άλλη με τη σπουδαιότητα του ίδιου του πονήματος. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι όποιος σπεύδει να ανακηρύξει κάτι ως «σπουδαίο» ή ως «μάπα», εκείνος πρέπει και να αποδείξει τα λεγόμενά του. Διάβασα πολλά διθυραμβικά κείμενα για το IGOR, όμως δεν βρήκα τα ακλόνητα επιχειρήματα περί της ανάδειξής του σε ένα εκ των κορυφαίων άλμπουμ για το 2019. Διάβασα πολλές απόψεις, πολλές προσωπικές οπτικές, οι οποίες δεν διασταυρώνονταν συνήθως με κάποια κοινώς αποδεκτά στάνταρ· με πράγματα, τέλος πάντων, που μπορεί να ελέγξει ως αληθή ο μέσος ακροατής. Ομολογουμένως, δεν είναι κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Όμως ας μιλήσουμε για την κατρακύλα της κριτικής διεθνώς, μιαν άλλη φορά...
Θα ήταν άδικο, πάντως, να πούμε ότι ως δισκογράφημα το IGOR δεν έχει κάποια σαφή προτερήματα. Άλλωστε ο Tyler The Creator έρχεται με φόρα από τη μεγάλη στροφή στην καριέρα του που αποτυπώθηκε εμφατικά στο Flower Boy του 2017. Και συνεχίζει σε εκείνα τα μοτίβα, κάνοντας όμως μερικές πιο «αντιεμπορικές» επιλογές. Δεν θα βρείτε εδώ, για παράδειγμα, κάτι προφανώς πιασάρικο σαν το “See You Again”. Γάντζοι υπάρχουν πολλοί, αλλά είναι ύπουλοι και διασκορπισμένοι, δουλεύοντας υπογείως για να χωθούν στο υποσυνείδητο. Κάνοντας έπειτα ορισμένα τραγούδια (“IGOR’S THEME”, “EARTHQUAKE”, “A BOY IS A GUN”, “GONE, GONE/THANK YOU”) να σκάνε απρόσκλητα, και να παίζουν μέσα εκεί σαν σε λούπα.
Θεματολογικά το IGOR καταπιάνεται με μια ερωτική σχέση, η οποία πηγαινοέρχεται, δυσκολεύεται να βγει σε ξέφωτο, και τελικά καταλήγει. Είναι ένας concept δίσκος, δηλαδή· ένα ταξίδι στα συναισθήματα για τον «άλλο», με τις νύξεις μάλιστα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του καλλιτέχνη να συνεχίζονται. Δεν είναι συνήθεις στο χιπ χοπ οι σε πρώτο πρόσωπο αναφορές στην ομοφυλοφιλία, και ο Tyler The Creator υπήρξε από τους λίγους που το τόλμησαν. Και γενικότερα, το άνοιγμα που κάνει και εδώ –το ότι επιτρέπει μια μεγαλύτερη έκθεση του ψυχισμού του στην κοινή θέα– είναι κάτι το αξιοσημείωτο. Όμως οι στίχοι του δεν είναι σε καμία περίπτωση σπουδαίοι, ούτε ιδιαίτερα διεισδυτικοί, έτσι όπως αναλώνονται στην έκθεση συναισθημάτων. Όχι, δεν θα βρείτε εδώ το αντίστοιχο του Blood On The Tracks της χιπ χοπ ιστορίας...
Έγραψα «χιπ χοπ», όμως, και είναι ώρα να διευκρινιστεί ότι το IGOR δεν είναι ένα δίσκος που θα κατατάσσατε (αν γουστάρατε τις κατατάξεις) αυστηρά σε αυτό το ιδίωμα. Είναι περισσότερο ένας ποπ δίσκος ή ίσως ένας σόουλ δίσκος, αφού εντός του ο δημιουργός του επιδίδεται στο τραγούδι, όσο και στο ραπάρισμα. Ούτως ή άλλως, βέβαια, το χιπ χοπ είναι πια ένα τεράστιο κομμάτι της ευρύτερης λαϊκής κουλτούρας, με πολλούς καλλιτέχνες να συμβάλλουν ολοένα και περισσότερο στην κατεδάφιση των σαφών συνόρων του. Η ποπ ετούτη, επίσης, είναι γεμάτη ελλειπτικά αναπτυσσόμενες φράσεις, απότομες διακοπές και στροφές, ξεκούρδιστα σύνθια και πιάνα. Πάντως διαθέτει σαφή μελωδοκεντρική φιλοσοφία και απώτερους στόχους, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την τρυφερή πλευρά των συναισθημάτων του ακροατή. Πόσο μακρινή, αλήθεια, φαντάζει η Odd Future εποχή...
Είναι μόλις 28 ετών ο κύριος Tyler Okonma και οπωσδήποτε είναι αξιοθαύμαστα τα όσα έχει πετύχει σε αυτό το σύντομο διάστημα που δραστηριοποιείται ποικιλοτρόπως. Η ακραία εικονοκλαστική περίοδος της πορείας του είναι εκείνη που προξένησε τον θόρυβο γύρω από το όνομά του, και του έδωσε την ώθηση ώστε να φτάσει να κάνει πια δίσκους πιο «κανονικούς», αγγίζοντας μεγάλα κομμάτια του παγκόσμιου ακροατηρίου. Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα τραγούδια του μίλησαν σε κόσμο. Ούτε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι, ως πολυδιάστατη περσόνα (συνθέτης, παραγωγός, σκηνοθέτης, γραφίστας κλπ.), είναι πρόσωπο που επηρεάζει τάσεις και εξελίξεις.
Πού είναι, όμως, τα διαπιστευτήρια σημαντικότητας για το φετινό του άλμπουμ; Είναι τόσο καλά κρυμμένα, ώστε μόνο οι «μυημένοι» μπορούν να τα εντοπίσουν –κι ας μην τα μοιράζονται μαζί μας; Είναι εύκολο να πείσεις τον εαυτό σου ότι έχεις μπροστά σου ένα αριστούργημα: αρκεί να περάσεις μαζί του μερικές ώρες, μια δεκαριά ακροάσεις π.χ., και ήδη γίνεται κομμάτι της ζωής σου. Πώς όμως πείθεις εκείνους που μένουν μακριά από τον εθισμό στο ακρόαμα;
Μπορεί το IGOR να ντεμπούταρε στο #1 του Billboard, αλλά κάτι τέτοιο έχει να κάνει περισσότερο με όσα κατάφερε προηγουμένως ο Tyler The Creator, και όχι με κάποια αδιαφιλονίκητη αριστοτεχνικότητα του δίσκου αυτού καθ’ αυτού. Ναι, εντοπίζονται εδώ συνέπεια και επιμονή, αρκετές ωραίες στιγμές, προσεγμένη (κάπως «λοξή», αλλά όχι πρωτοφανής) παραγωγή. Έχουμε ακούσει όμως πολύ καλύτερα, πιο βαθιά και αποκαλυπτικά πράγματα, από τη «μαύρη» μουσική κοινότητα (όπως και γενικότερα), τα τελευταία χρόνια. Σε σχέση με εκείνα, μα και ιδωμένο ως συνέχεια της δισκογραφίας του δημιουργού του, το IGOR σαφέστατα υπολείπεται.
{youtube}9JQDPjpfiGw{/youtube}
