Tegan And Sara - Hey, I’m Just Like You

Στον αντίποδα της οπτικής που θέλει τον καλλιτέχνη έναν εμμονικό με τον όρο «ποιοτικός έλεγχος» curator της εικόνας και της παραγωγής του, υπάρχει εκείνο που μου είπε ο Διονύσης Τσακνής, σε συνέντευξη που κάναμε το 2009: «Μια πληροφορία είμαστε και αυτή την πληροφορία οφείλουμε να την παρουσιάσουμε στον κόσμο όσο το δυνατόν με περισσότερες λεπτομέρειες. Ό,τι έχεις να δώσεις, δωσ’ το, να κριθείς απ’ το σύνολο του έργου σου».

Είναι μια λογική που σίγουρα δεν κολακεύει το ίδιο όλους όσους την ακολουθούν –ασχέτως αν η βιομηχανία φαίνεται να έχει πια αποφασίσει για την έκβαση του debate, πλασάροντάς μας κάθε νότα, κάθε μισό στιχάκι, κάθε βήξιμο ενώπιον μικροφώνου από μεριάς των σπουδαίων προστατευόμενών της. Κάπως έτσι φαίνεται να σκέφτηκαν πάντως και οι δίδυμες αδερφές Tegan & Sara Quin· κι αποφάσισαν να δώσουν στη δημοσιότητα μια σειρά τραγουδιών που είχαν φτιάξει έφηβες ακόμα, εκεί στην ευαίσθητη ηλικία των 15 με 17. Τραγούδια που ανακάλυψαν ξεχασμένα σε κάποιο κουτί, κατά τις ανασκαφές που χρειάστηκε να κάνουν για να γράψουν το αυτοβιογραφικό βιβλίο τους High School –το οποίο κυκλοφορεί ταυτοχρόνως και καταγράφει τις αναμνήσεις τους από εκείνη την εποχή.

Δεν έχουμε βέβαια να κάνουμε εδώ με τίποτα κακόηχα demo, αφού οι Tegan And Sara μπήκαν στη διαδικασία της επανηχογράφησης. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε, σε άλλα χέρια, να κυλήσει ως μια αδιάφορη επιχείρηση ωραιοποίησης. Όχι όμως για τις δύο κυρίες, που κατάφεραν να αποφύγουν το καπέλωμα της ακατέργαστης ενέργειας και του εγκιβωτισμένου άγχους που κρύβονται στα τραγούδια, δίνοντάς τους ταυτόχρονα την αναπόφευκτη γυαλάδα την οποία φέρνει η εμπειρία που έχουν στο μεταξύ αποκτήσει. Είναι μια άσκηση ισορροπιών ετούτη, στην οποία επιδίδονται με συνήθως ευτυχή αποτελέσματα.

Δεν θα μπορούσαν, φυσικά, να έρθουν έτσι τα πράγματα αν οι Tegan And Sara επέστρεφαν σε αυτά τα τραγούδια αντιμετωπίζοντάς τα αποκλειστικά με το φίλτρο της μετά-Heartthrob εποχής και οπτικής τους. Οι δυο τους ήταν άλλωστε πανκοκόριτσα στα νιάτα τους και πολύ σωστά δίνουν εδώ χώρο (και) σε εκείνον τον ήχο: τα “I’ll Be Back Someday” και “I Know I’m Not The Only One” έχουν κάτι από τον ευφορικό ήχο των Green Day και της Avril Lavigne, το “Please Help Me” κουβαλάει όλη τη φουσκοθαλασσιά της alternative μπαλάντας των 1990s… Γίνεται πάντως ξεκάθαρο ότι το ταλέντο ήταν παρόν εξ αρχής στην περίπτωσή τους, αφού η μελωδική τους φλέβα πετάγεται θαρραλέα σε πολλά σημεία, και η στιχουργική συνέπεια είναι επίσης εκεί, όπως μαρτυρούν τα “Don’t Believe The Things They Tell You (They Lie)” , “I Don’t Owe You Anything” και “We Don’t Have Fun Together Anymore”.

Μπορεί η σύγκριση με τα κατοπινά κατορθώματά τους να αδικεί το Hey, I’m Just Like You (για εμβάθυνση στα «γιατί» ακούστε το Love You To Death του 2016 κι έπειτα διαβάστε τα σταράτα λόγια του Χάρη Συμβουλίδη, εδώ). Όμως τελικά ορθώς οι Tegan And Sara επέλεξαν να στρέψουν τον προβολέα στους νεανικούς τους εαυτούς. Η εφηβεία είναι μία από τις κρισιμότερες περιόδους στη ζωή, συχνά η σκοτεινότερη. Πάντα όμως μοιάζει να απορρίπτεται η διάθεση που τη διέπει, να αποσιωπείται η σοδειά της· λες και όσα σκέφτονται και νιώθουν οι άνθρωποι κατά τη διάρκειά της είναι αποκυήματα μιας κατάστασης που καλό θα είναι να ξεχαστεί –αν όχι να λοιδορηθεί.

Μακράν λοιπόν από το να είναι απλώς ένα φλασμπάκ ή μόνο κομμάτι ενός κυνικού και καλά συντονισμένου εμπορικού εγχειρήματος, το Hey, I’m Just Like You αποτελεί μια υπενθύμιση (στις δημιουργούς του, αλλά και στον καθένα που δεν θέλει να χάσει την επαφή με τον εαυτό του) μιας εποχής όπου η ανασφάλεια πήγαινε χέρι-χέρι με τον ιδεαλισμό. Μια επαναπροσέγγιση των χρόνων όπου όλα έμοιαζαν ρευστά και επικίνδυνα, όπου παλιά είδωλα γκρεμίζονταν κι άλλα ορθώνονταν στη θέση τους, όπου οι διαθέσεις έπεφταν εύκολα σε σκοτεινό μπουντρούμι μα είχαν πάντα ως φάρο όνειρα φωτεινά όσο ποτέ μετέπειτα.

Υπενθύμιση, όχι για να κλάψουμε τη χαμένη σφριγηλότητα, αλλά για να ψάξουμε ξανά τους καρπούς της. Όσους κάπου στον δρόμο ίσως μάς παράπεσαν.

{youtube}7PRtBDpm6zY{/youtube}