Ποπ και folk επιλογές απογυμνώνονται και τοποθετούνται σε έναν κόσμο ελλειπτικής τζαζ, σε εκτελέσεις που μπορεί να μην συναγωνίζονται τα πρωτότυπα κομμάτια, αλλά διατηρούν μια ενδιαφέρουσα οπτική γωνία...

Κρατώντας την αίσθηση ότι κάτι το απόκρυφο διακυβεύεται ακόμα και στις πιο αβαρείς στιγμές, η Ουαλή τραγουδοποιός φτιάχνει έναν δίσκο που κουβαλά κοινό DNA με τις πιο παράξενες στιγμές των πρώιμων Pulp, Stereolab και Broadcast...

Νεκρομεταλλικοί στίχοι με pulp αποκρυφισμό και sci-fi αναφορές, περίεργοι ρυθμοί και βίαια, καλλιγραφικά riffs χτίζουν έναν δίσκο που κάνει το death metal να ηχεί ξανά πρωτοπόρο και απολαυστικό...

Αναζητεί διαδρομές στο μεσοδιάστημα όσων αντιλαμβανόμαστε ως «ήχο» και «μουσική» και καταφέρνει να διατηρηθεί στη γόνιμη πλευρά του διαλόγου, παρά τους αυτοπεριορισμούς που διακρίνουν την όλη αισθητική...

Ο 3ος τους δίσκος είναι αυτός που μάλλον θα τους βγάλει από τη λίστα όσων ονομάτων θεωρούνται ότι προσφέρουν φρεσκάδα και ζωντάνια στην περίεργη βρετανική σκηνή του σήμερα...

Με όπλο το τίμιο space rock, οι Καναδοί υπερασπίζονται το δικό τους γαλατικό χωριό από την επέλαση του μοντερνισμού, παραμένοντας πιστοί κλειδοκράτορες των εμμονών τους...

Έκταση αραιοκατοικημένη, στην οποία απηχείται ο folk κόσμος της Αρμενίας, διαθλασμένος όμως μέσω ενός διαπολιτισμικού μινιμαλισμού με αμιγώς Δυτικά χαρακτηριστικά...

Μπερδεμένο ως προς τον μουσικό του προσανατολισμό και αρκετά αδύναμο στιχουργικά, απογοητεύει όσους έχουν χορέψει στα indie clubs με τα τραγούδια τους...

Electro pop που φροντίζει να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στην οπτιμιστική διάθεση και στο γκροτέσκο, επιβεβαιώνοντας όσους πιστεύουμε στη συνέχεια και στην εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού...

Εκφράζει μια πλευρά της νεότητας που αρνείται τον ροζουλί ρομανδισμό, κάνοντάς σε να αναρωτηθείς αν τα δωμάτια των έφηβων μουσικών αυτής της δεκαετίας είναι το σύγχρονο αντίστοιχο των γκαράζ των 1960s...

Άλμπουμ αλλαγής ύφους αλλόκοτα πολυσυλλεκτικό και αχρείαστα μεγάλο, από το οποίο δεν λείπουν πάντως οι καλές στιγμές: η vanilla rock προσέγγιση των Ivy Leaguers γεννά τραγούδια κομμένα και ραμμένα για soundtrack σε κυριακάτικο μπάρμπεκιου...

Τύμπανα που ακούγονται σαν πολιορκητικές μηχανές, άξεστη παραγωγή και στιχουργικές αναφορές στους Manilla Road, αναδεικνύουν ένα επικό, ηρωικό στοιχείο που μπορεί εν δυνάμει να αγγίξει ο καθένας...

Τα ηλεκτρονικά τους δεν ραγίζουν πια τα πατώματα, ούτε λιώνουν τους τοίχους. Παρά όμως το αδιόρατο άγχος που τα διακατέχει, επαναφέρουν πετυχημένα τη συζήτηση στο επίπεδο του χορού, κάνοντάς σε να περνάς καλά...

Γνώριμοι, αλλά και με διαθέσεις για καινούρια μονοπάτια, απέδειξαν ότι άξιζε να περιμένουμε 10 χρόνια για νέο δίσκο, ενώ πέτυχαν και πάλι να σηκώσουν ντόρο χάρη στο βιντεοκλίπ του "Deutschland"...

Ο τρελοΚαναδός δοκίμασε να αλλάξει το εκφραστικό του ύφος, αλλά δεν πέτυχε παρά να συρρικνώσει τη γραφή του και να ακούγεται βαριεστημένα σοβαροφανής –η κανονικότητα, δεν του πάει...

Η γνώριμη ambient του ενσωματώνει το ηχητικό αποτύπωμα βαρυτικών κυμάτων χρονολογημένων στο απώτατο παρελθόν του Σύμπαντος, χαράσσοντας ένα προωθημένο διαστημικό ταξίδι στο άπειρο...

Πρόσφερε τραγούδια που μπορεί να τραγουδήσει δυνατά στο μπάνιο οποιοδήποτε κορίτσι της γειτονιάς, χορεύοντας στον καθρέφτη του, αλλά δεν έπεισε ότι είναι η νέα superstar, όπως ευαγγελίζεται...

Το τελευταίο αντίο δεν αποκαλύπτει νέα πράγματα, έχει όμως ως αιχμή και επίκεντρο μια Dolores O'Riordan που συχνά συγκλονίζει με την εκφραστικότητα, το πάθος της και εκείνη την ακαταμάχητη άρθρωσή της...

Το ντεμπούτο των Καναδών επιβεβαιώνει όσους πίστεψαν στο περσινό demo: παντρεύει επιτυχημένα το επικό στοιχείο με το doom καμίνι των Candlemass και αναδεικνύει τη γυναικεία παρουσία στη φανταστική τέχνη...

Ο Αμερικανός τραγουδοποιός καταλήγει καρικατούρα των μεγάλων του ηρώων, σε έναν άνοστο δίσκο που αδυνατεί να διαχειριστεί το βάρος των νοημάτων πίσω από λέξεις όπως «μετάνοια», «συγχώρεση» και «εξιλέωση»...