Ο έντονος συναισθηματικός κόσμος που η Καναδή τσελίστρια φανέρωσε στις μέρες των Antony Αnd The Johnsons, βρίσκεται να εκτελεί μερικές ευπρόσδεκτες ασκήσεις ισορροπίας στα βραχώδη όρη της techno υφολογίας...

Ο Bradford Cox ξορκίζει το zeitgeist που δεν ευνοεί πια τους indie ογκόλιθους των '00s με μια επιστροφή στις εμμονές, στις νευρώσεις και στις πυρηνικές αρχές που έχτισαν το όνομα της μπάντας...

45 χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, τα μαγκριτικά αυτά πλάσματα μοιάζουν να έχουν την ίδια με τότε ανησυχία και όρεξη να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους...

Ο αλαζόνας Kanye West θα μπορούσε να πάρει μερικά μαθήματα από αυτόν τον πιτσιρικά από την Ατλάντα, με τον μαστουρωμένο νιχιλισμό και την καλή ισορροπία ανάμεσα στην αδρεναλίνη και στη σκοτεινιά...

Τα γράφουμε στα μούσια μας όλα, πάρτε τραγούδια για μπύρες, ουίσκι και χορό στις συναυλίες μας...

Αναπαριστούν επιτυχώς εκείνο τον άτεχνο μα μανιασμένο πρωτο-thrash metal ήχο που τους καθιέρωσε, όμως η αυθεντική ζωώδης εντύπωση μετατρέπεται πλέον σε στυλ...

Πρόσκληση καταβύθισης σε μια μουσική που χρειάζεται κόπο για να παρακολουθήσεις όπως της αξίζει, αποδεικνύεται όμως ικανή για βαθιά υπαρξιακή αναστάτωση...

Ο κάποτε μπροστάρης των Beta Band επιστρέφει με ένα άλμπουμ καταδικασμένο θαρρείς σε μία τετράγωνη, μονότονη και άνοστη συμβατικότητα...

Δαμάζουν τα καρδιοχτύπια τους και μαθαίνουν να τα απολαμβάνουν, καλώντας μας συνάμα να κάνουμε το ίδιο, ώστε να περιπλανηθούμε κι εμείς στο ηλεκτρονικό βασίλειο που έχουν οικοδομήσει την τελευταία πενταετία...

Είναι μεγάλο πράγμα ότι σύνδεσαν την ηλεκτρική κιθάρα με την επικαιρότητα της δικής τους γενιάς, όμως το ντεμπούτο καταγράφεται ως ένα άσφαιρο άλμπουμ, με «ιδέες» εκνευριστικά ξεσηκωμένες από τους Led Zeppelin...

Από κομμάτια που λειτούργησαν σαν soundtrack για σεξ στις τουαλέτες των clubs της Γκρενόμπλ και της Μόσχας, έφτασε τώρα να εξερευνά το σκοτάδι της, ψάχνοντας απαντήσεις σε πανάρχαια ερωτήματα...

Από τα καλύτερα νεκρομεταλλικά πράγματα που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία: ένα άλμπουμ σκοτεινού και αεικίνητου death metal, ρωμαλέο, τρανταχτό και γεμάτο με thrash παραφυάδες...

Χωρίς πλέον λυμένη γραβάτα, γίνεται ο παράνομος jazz crooner με τη μπλαζέ μελαγχολία, που ακόμα είναι ικανός να κάνει τις γυναίκες στο κοινό να δαγκώσουν με λαγνεία τα καλαμάκια των κοκτέιλ τους...

Άλμπουμ επηρεασμένο από τη synth pop της δεκαετίας του 1980, χωρίς ευδιάκριτο χιτάκι, που όμως θα θυμίσει στους παλιότερους ημέρες που πήγαιναν στο βίντεο κλαμπ να ζητήσουν τη νέα ταινία του Michael J. Fox...

Επιφανειακά ίσως μοιάζει με άκακη απόπειρα ποπ αναβίωσης, αλλά επί της ουσίας πρόκειται για μια αριστοτεχνική χορευτική ρουτίνα επί πολιτικής πατίνας –για ένα άλμπουμ από εκείνα που πυροδοτούν γόνιμες συζητήσεις...

Το πρώτο άλμπουμ του βρετανικού τρίο επικαλείται την αισθητική των Raincoats και των Sleater-Kinney, βασιζόμενο στη δύναμη της ηχητικής αμεσότητας, της στιχουργικής ωμότητας και της συναισθηματικής ειλικρίνειας...

Βουκολική φυσιολατρία με cascadian ταυτότητα και funeral doom βηματισμούς από την ελληνικής καταγωγής Αμερικανίδα Yianna Bekris, σε ένα ατμοσφαιρικό άκουσμα, χωμένο στα δάση της βορειοδυτικής ακτής των Η.Π.Α.

Η αισθητική του φινλανδικού διδύμου και η ικανότητά του να «πιάσει» τη νωχελικότητα και την εσωστρέφεια της βαρυχειμωνιάς, κάνουν λειτουργικό το ανακάτεμα post-rock με Boards Of Canada...

Αργός μα βέβαιος βηματισμός προς το άγνωστο, για μία αειθαλή ψυχή, η οποία αποζητά ακόμη λίγες φέτες από τις ομορφιές που έχει να προσφέρει η ζωή, πριν το ταπεινό τέλος...

Στο καλύτερο και πιο αυθεντικό τους υλικό μέχρι σήμερα, οι Νορβηγοί δομούν πάνω σε παραδοσιακά όργανα και σε μια διατρέχουσα μελαγχολία, φτιάχνοντας έναν δίσκο απόλυτα ταιριαστό με το αναμμένο τζάκι της εποχής...