Σε έναν παγκόσμιο χάρτη που θα προσπαθούσε να παρουσιάσει με γλαφυρή εικονογράφηση το κυρίαρχο μεταλλικό στίγμα κάθε ηπείρου, η Λατινική Αμερική θα ήταν ένα κοχλάζον καζάνι γεμάτο φίδια, ζωσμένο με αλυσίδες, σφαίρες και δαιμόνια. Το γιατί οι χώρες της Νοτίου Αμερικής αγκάλιασαν και λάτρεψαν σε τέτοιον βαθμό το ωμό, ακραίο metal, είτε αυτό λέγεται thrash, είτε death, είτε black, είτε –στην καλύτερη– μία ανίερη μίξη των τριών, χρίζει ανάλυσης που ξεφεύγει από τους στόχους του παρόντος κειμένου. Αρκεί να θυμηθούμε πως ονόματα όπως οι Sarcofago, Sepultura, Mystifier και Vulcano προέρχονται από εκεί (και δη από τη Βραζιλία, κάτι που όμως επίσης δεν είναι επί του παρόντος).
Οι Critical Defiance έρχονται από τη Χιλή, και μια ξεγυρισμένη ακρόαση του ντεμπούτο τους είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς πως ετούτοι οι Νοτιοαμερικανοί ζουν και αναπνέουν για το thrash. Εμφανίζονται οπλισμένοι με το εικόνισμα των Slayer στην πλέον εμφανή θέση, δηλαδή στα φωνητικά, αλλά και στα κοφτά μικρο-riffs που σχηματίζουν τους σκελετούς των περισσότερων κομματιών, καθώς και στα χλιμιντριστά σόλο. Μαζί κουβαλάνε κι έναν γεμιστήρα τίγκα στις κασέτες των πρώιμων Anthrax, Exodus και Dark Angel.
Τα φωνητικά του Felipe Alvarado τείνουν περισσότερο να φτύνουν οργισμένα παρά να τραγουδάνε (ακριβώς κατά τη σχολή του Araya), και συγκεντρώνονται σε χουλιγκανικές πολυφωνίες για έμφαση. Όλα τα καλά κλισέ είναι λοιπόν εδώ: αφηνιασμένο instrumental με αριθμητικό τίτλο, καλώς νοούμενο μποτιλιάρισμα από riffs, πολλά στροβιλιστά θέματα ικανά να στήσουν moshpits εν ριπή οφθαλμού, ένα εξώφυλλο όσο πιο Agent Orange γίνεται, και λιτό, γωνιώδες λογότυπο. Το όλο σύνολο εμπλουτίζεται με ψήγματα τεχνικού thrash (“Onset”), λίγο death metal και κάποιες Iron Maiden μελωδίες, οι οποίες αποσυμπιέζουν τον τσαμπουκά στο τελείωμα του “Spiral Οf Hatred”.
Συνθετικά οι Critical Defiance τα πάνε πολύ καλά χωρίς να ιδρώνουν: χτίζουν με ενστικτώδη τρόπο εύληπτα τραγούδια, στα οποία ανά πάσα στιγμή γίνεται κάτι ενδιαφέρον –το καταπληκτικό ομώνυμο του δίσκου είναι μάλιστα γεμάτο κιθαριστικές ξυραφιές, φαντασμαγορικά leads και ογκώδη τύμπανα. Το ενδιαφέρον διατηρείται μέσω της αεικινησίας και της πρόκλησης ενός διόλου φθηνού εντυπωσιασμού. Τα κομμάτια ζουν πάντως στο παρόν· δεν προσφέρονται δηλαδή για αρχειοθέτηση και αποστειρωμένη κατοπινή εξέταση, δεν είναι τρόπαια για να μπουν στη δισκοθήκη κάποιου μεταλλικού μουσείου. Είναι τραγούδια που λάμπουν την ώρα που αναπαράγονται και εγγράφονται πάνω στο σώμα του ακροατή.
Το υλικό του Misconception αποπνέει απίστευτη ενεργητικότητα, η οποία τροφοδοτεί ανελέητο headbanging, έχοντας παράλληλα αναπάντεχη δομική ευφράδεια. Οι Critical Defiance παίζουν με μόνο διακύβευμα τη στυγνή αναπαράσταση μιας οργίλης, χαοτικής ατμόσφαιρας (που έχει την αφετηρία της στις Ηνωμένες Πολιτείες των 1980s και περνάει από το καμίνι της Νοτίου Αμερικής) και τα καταφέρνουν περίφημα σ' αυτό τους το ντεμπούτο.
{youtube}hKFOWVJHukA{/youtube}
