Ενθουσιασμός επικράτησε, όταν ανακοινώθηκε στις αρχές του έτους πως οι Foals επιστρέφουν και μάλιστα με διπλό άλμπουμ. Το καλαίσθητο artwork, ένα χλιαρό μα υποσχόμενο single ("Exits") και μία ανεπαίσθητη (αλλά καλοδεχούμενη) αλλαγή στον ήχο τους, δημιούργησαν κλίμα σχετικής ανυπομονησίας.
Σαν φτάνει όμως η στιγμή της κυκλοφορίας και σκάνε σύσσωμες οι διθυραμβικές αποτιμήσεις στον βρετανικό Τύπο –μιλώντας για το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας από την Οξφόρδη, τη μουσική τους κορύφωση και το μεγαλόπνοο όραμά τους– συνειδητοποιώ γιατί ο κόσμος έχει σταματήσει να δίνει σημασία στις κριτικές. Πού να σε πάρει στα σοβαρά όποιος ακροατής δεν έχει χάσει τα λογικά του, όταν βλέπεις σε αυτόν τον εντυπωσιακά κακό δίσκο έναν εκ των κορυφαίων της χρονιάς;
Όπως είπαν οι ίδιοι οι Foals, ήθελαν να φτιάξουν «μία δουλειά που θα αντέξει στον χρόνο και θα εκφράζει τους σύγχρονους φόβους». Ωστόσο το Everything Not Saved Will Βe Lost part 1 είναι μία συλλογή εννιά αδιάφορων (συν ενός αξιοπρεπούς) τραγουδιών, δίχως προσωπικότητα, τα οποία διαγράφονται σχεδόν αυτόματα από τη μνήμη, προσβάλλοντας στο μεταξύ τη νοημοσύνη με τους αφελείς τους στίχους για το περιβάλλον, την πολιτική αβεβαιότητα και την ψυχική αστάθεια. Μπορεί η αποχώρηση του βασικού μπασίστα Walter Gerves να έδωσε την ευκαιρία στο γκρουπ να το ψάξει διαφορετικά και να αλλάξει την ηχητική του πρόταση –ενσωματώνοντας τη γνωστή indie αισθητική του σε ένα πιο πυκνό, ηλεκτρονικό περιβάλλον– αλλά ο Γιάννης Φιλιππάκης και η παρέα του ξέχασαν πανηγυρικά να γράψουν μία έστω στοιχειώδη σύνθεση για να στηρίξουν αυτή τη στροφή.
Ο 6ος δίσκος των Βρετανών προορίζεται στην καλύτερη περίπτωση για αγοραστές που σαζαμάρουν τραγούδια στο Pull & Bear, για φανατικούς αναγνώστες του Q και του NME, για millennials που χρησιμοποιούν τη λέξη κατάθλιψη με την πρώτη στραβή και για άτομα τα οποία αντιμετωπίζουν κάθε νέα τραγωδία στον πλανήτη με «σκέψεις και προσευχές» μέσω Instagram stories.
Όλα τα τραγούδια αναλώνονται στη στιχουργική καραμέλα της οικολογικής καταστροφής, χωρίς ωστόσο ίχνος έμπνευσης και αυθεντικότητας· όπως και σε ένα χορευτικό indie ύφος με synth/funk μανιέρες, εντελώς ξεπερασμένες. Επιτομή όλων των παραπάνω, το “White Onions”: με τα «οhhhh» στο ρεφρέν να ακούγονται ως σύνθημα οπαδών κάποιας ομάδας της Football League και τους επαναλαμβανόμενους στίχους της εφηβικής επανάστασης «I break the cage» να μοιάζουν βγαλμένοι από βιβλίο αυτοβελτίωσης καταπιεσμένων συζύγων της ανωτέρας τάξης. Το μόνο διασωθέν κομμάτι από αυτό το ναυάγιο, είναι το “Sunday”, το οποίο προσφέρει τουλάχιστον μία μικρή γεύση για το πώς θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί με αξιώσεις ο ήχος των Foals, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.
Απ' όλες τις απόψεις, λοιπόν, το Everything Not Saved Will Βe Lost part 1 ορίζει τη μεγαλύτερη αποτυχία στη δισκογραφία των Foals, αλλά και τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη μίας μπάντας που κρατούσε ένα κάποιο επίπεδο ποιότητας. Είναι ένας δίσκος που απογοητεύει με τις ηχητικές του αστοχίες, εκνευρίζει με το δήθεν των προβληματισμών του και θα ξεχαστεί όσο γρήγορα του αξίζει. Όσο για το επερχόμενο part 2, αν αναλογιστούμε ότι σε αυτό το πρώτο μέρος χώρεσαν οι καλύτερες ιδέες, φανταστείτε τι μαρτύριο μας περιμένει.
{youtube}HxeU2mD_bKA{/youtube}
