Οι Rotting Christ μετράνε πάνω από 30 χρόνια πορείας και μια ντουζίνα στούντιο άλμπουμ. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής ο ήχος τους πέρασε από διάφορες φάσεις: πειραματίστηκαν, δοκίμασαν διαφορετικά πράγματα, αλλά ποτέ δεν επαναπαύτηκαν. Από το Theogonia (2007) κι έπειτα, μάλιστα, άνοιξαν και μια καινούρια πόρτα στη μουσική τους, κάτι που συνεχίστηκε τόσο στο Aealo (2010), όσο και στο Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού (2013).
Πολλοί ένιωσαν λοιπόν ότι, ολοκληρώνοντας αυτήν την «τριλογία», ο Σάκης Τόλης θα έμπαινε σε καινούρια μονοπάτια –φευ! Ο ίδιος δήλωσε πως έχει κατασταλάξει σαν συνθέτης και το Rituals (2016) επιβεβαίωνε τα λόγια του. Δυστυχώς ο δίσκος εκείνος ήταν και η πιο μέτρια στιγμή των Rotting Christ, με αποτέλεσμα αρκετοί να αρχίσουν γκρίνια για τη στασιμότητα. Από την άλλη, εκτόξευσε τη δημοτικότητά τους στο εξωτερικό, καθώς και το επίπεδο των πωλήσεων. Κάπως έτσι, το 13ο άλμπουμ The Heretics ήρθε στα ηχοσυστήματά μας με το ερώτημα αν μπορεί να τους πάει ένα βήμα παρακάτω, αλλά και με την απορία για το πόσο διαφορετικός δίσκος θα ήταν, σε σχέση με τους «πρόσφατους» προκατόχους του.
Ξεκάθαρα, όσοι περιμένουν κάτι διαφορετικό θα απογοητευθούν: το The Heretics διακατέχεται από το πνεύμα που έχουν οι Rotting Christ καθόλη την τελευταία δεκαετία.
Η μουσική δεν κινείται μακριά από το Rituals, ωστόσο αποδεικνύεται ανώτερη ποιοτικά και αποκτά ξανά ανεξάρτητη υπόσταση από τους στίχους· ένα καλό παράδειγμα είναι το "Hallowed Be Thy Name" (ουδεμία σχέση με Iron Maiden), με το χαλαρό τέμπο και την τελετουργική ατμόσφαιρα. Παρόντα είναι επίσης τα χαρακτηριστικά, κοφτά και γρήγορα riffs των τελευταίων ετών (ακούστε το “Fire God Αnd Fear” με το εξαιρετικό σόλο, που θα μπορούσε να είχε περιληφθεί και στο Genesis του 2002), άσχετα αν συνολικά ο δίσκος κινείται γενικά σε πιο αργές ταχύτητες. Στιγμές έτσι σαν τα "In The Name Of God", “Heaven & Hell & Fire” ή “Dies Irae” είναι αυτό που πλέον λέμε «τυπικά Rotting Christ κομμάτια», χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι ο Σάκης Τόλης δεν βρίσκει τρόπο να εκπλήξει: εμπλουτίζει το πρώτο με όμορφες μελωδίες και χορωδιακά στο ρεφραίν, βάζει αρκετές μελωδίες και στο δεύτερο –καθώς και πανέμορφα leads– ενώ το τρίτο μας έρχεται με μπόλικη ...«επικούρα» και Γρηγοριανά φωνητικά, άμεσα παραπέμποντας στις γνωστές ψαλμωδίες της Καθολικής Εκκλησίας.
Μιας και ανέφερα τις μελωδίες, αρκετά είναι εδώ τα τραγούδια που βασίζονται σε πολλά και όμορφα μελωδικά στοιχεία, θυμίζοντας τους Rotting Christ της δεκαετίας του 1990. Η μελαγχολία του "The New Messiah", για παράδειγμα, έχει κάτι από τις ημέρες του Non Serviam (1994), κάνοντάς το να μοιάζει με μακρινό ξαδερφάκι του “Saturn Unlock Avey's Son”. Το δε "Vetry Ziye", όπου συμμετέχει και η Irina Zybina (Grai), πετυχαίνει να φέρει κατά νου κάτι από το μοναδικό επικό συναίσθημα του A Dead Poem (1997). Μία ακόμα συμμετοχή είναι αυτή του Ashmedi των Melechesh στο εμβατηριακό "The Voice Οf Τhe Universe".
Highlights όμως του δίσκου, αποδεικνύονται τελικά το "I Believe [Πιστεύω]" και το "The Raven".
Το πρώτο, διαθέτει εντελώς ανορθόδοξη δομή, οι δε στίχοι (οι οποίοι απαγγέλλονται) προέρχονται από την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, έχοντας ως φόντο ένα ανακυκλούμενο riff σε καθαρά black metal ύφος –το πιο ακραίο που έχει γράψει η μπάντα εδώ και πολλά χρόνια. Στο κάδρο μπαίνει μάλιστα και ο Αλέξης Καραμέτης των Villagers Of Ioannina City, ο οποίος τραγουδά ηπειρώτικα στο βάθος, συμβάλλοντας έτσι σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια που έχουμε ακούσει φέτος.
Το "The Raven", πάλι, αναλαμβάνει το μεγαλοπρεπές κλείσιμο, όντας μακράν το καλύτερο τραγούδι των Rotting Christ κατά τα τελευταία χρόνια. Καταπληκτικό riff με έντονα επική διάθεση, πανέμορφες μελωδίες για ακόμα μία φορά, ατμοσφαιρικό κόψιμο στη μέση κι ένα φανταστικό lead γεμάτο συναίσθημα, ντύνουν ιδανικά το ομώνυμο ποίημα του Edgar Allan Poe, με τον Σάκη Τόλη να μας εξαναγκάζει σε επαναλαμβανόμενες ανατριχίλες. Άξιο αναφοράς είναι πάντως και το “The Sons Οf Hell” που μπήκε μόνο στις περιορισμένες εκδόσεις του The Heretics, σαν bonus –δικαιολογημένα, μιας και υφολογικά δεν κολλάει με το υπόλοιπο υλικό. Ένα απίθανο τραγούδι, με απευθείας παραπομπή στο A Dead Poem, τόσο μέσω του βασικού riff, όσο και με το χεβυμεταλλάδικο σόλο του (μέχρι και δισολία ακούς…).
Το The Heretics αποδείχθηκε λοιπόν ένα όμορφο, πομπώδες και συμπαγές άλμπουμ. Πολύ πιο εστιασμένο σε σχέση με τον προκάτοχό του, είναι κι αυτό concept (καταπιάνεται με προσωπικότητες που στην εποχή τους θεωρήθηκαν αιρετικοί), αλλά θέτει τη μουσική σε ρόλο ισότιμο δίπλα στους στίχους. Ίσως είναι λοιπόν η δουλειά που έπρεπε (ή τουλάχιστον θα ήθελα εγώ) να έχει διαδεχτεί το Aealo. Όσοι τώρα έχουν προδιάθεση να γκρινιάξουν –ορισμένοι μάλιστα πριν καν ακούσουν– θα συνεχίζουν να γκρινιάζουν και μετά την ακρόαση. Όσοι έχουν όμως ως πρωταρχικό κριτήριο να ευχαριστηθούν τη μουσική (άσχετα αν είναι φίλοι των Rotting Christ ή όχι), θα μείνουν απολύτως ικανοποιημένοι, απολαμβάνοντας έναν πανέμορφο δίσκο.
Υ.Γ.: Μεγάλο respect στη μπάντα, γιατί όχι μόνο ανέβασαν τον δίσκο στο επίσημο κανάλι τους στο YouTube (Rotting Christ TV), δίνοντας τη δυνατότητα σε όποιον επιθυμεί να τον ακούσει ολόκληρο πριν τον αγοράσει, αλλά έφτιαξαν και 11 videos για κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Μια κίνηση που θυμίζει την αντίστοιχη των Metallica, οι οποίοι την ημέρα κυκλοφορίας του Hardwired... Τo Self-Destruct (2016) διέθεσαν το σύνολό του online, είτε μέσω βιντεοκλίπ, είτε μέσω lyric videos.
{youtube}2gkWt0fWneY{/youtube}
