Η διαχρονικότητα του βρετανικού alternative rock της δεκαετίας του 1990 (κυρίως) δικαιώνεται περήφανα φέτος με τους Piroshka, οι οποίοι αξίζουν να βρουν τη θέση τους στο παρόν, καθώς υψώνουν το ανάστημά τους χωρίς το στίγμα του vintage και χωρίς την άχαρη ταμπέλα του supergroup.
Πραγματικά, η μουσική κληρονομιά της Miki Berenyi των Lush είναι αυτό που σε απασχολεί λιγότερο όταν την ακούς να τραγουδάει τα κομμάτια που έγραψε μαζί με τον KJ McKillop των Moose στις κιθάρες, τον Mick Conroy των (τραγικά υποτιμημένων) Modern English στο μπάσο και τον Justin Welch των Elastica στα τύμπανα. Το σχήμα των Piroshka απέκτησε ζωή μετά από ένα ημιαποτυχημένο reunion των Lush, πριν 2 χρόνια. Είχε έρθει πια ο καιρός για το επόμενο κεφάλαιο.
Το Brickbat είναι ένα άλμπουμ γεμάτο χορταστικές μελωδίες, που χαράσσονται πάνω στην απαστράπτουσα επιφάνεια του «καθαρού» κιθαριστικού ήχου· με λυγερόκορμα τραγούδια, τα οποία περιέχουν προσωπικές ιστορίες μέσα στη μελωδική τους καρδιά. Από την υποσχόμενη ομορφιά του “Village Οf Τhe Damned” και το κοινωνικό σχόλιο του “Hated By The Powers That Be”, μέχρι τα χοροπηδηχτά post-punk γκάζια του “Run For Your Life” και το shoegaze μελόδραμα του “She’s Unreal”. Δεν πετάς τίποτα απολύτως από το Brickbat: το αφομοιώνεις πρόθυμα, ολόκληρο.
Η παρέα των Piroshka κάνει ό,τι μπορεί για να ακουστεί ατμοσφαιρική και οριακά μελαγχολική. Σε γενικές γραμμές, το καταφέρνει μια χαρά. Οι αυξομειώσεις στους τόνους και στις εντάσεις, είναι συνεχόμενες: να μια κορύφωση εδώ, να μια ύφεση πιο κάτω, να ένα πυκνό γύρισμα εκεί, πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα και να ξαναθυμηθείς τους λόγους που πάντα λάτρευες τις κυκλοφορίες της 4AD στις αρχές της δεκαετίας του 1990 (ειδικά χάρη στο “Heartbeats”). Δεν γέρνει πουθενά ο δίσκος και δεν καμώνεται τίποτα παραπάνω απ' όσα προσφέρει. Προδίδεται μόνο από την δραματική ενορχήστρωση σε τραγούδια όπως το “Everlastingly Yours” και το “Blameless”, εξαιτίας των αχρείαστων βιολιών, τα οποία εντείνουν ένα σασπένς πολύ στιλιστικό για να ακουστεί ειλικρινές.
Ο τρόπος με τον οποίον τραγουδάει η Berenyi –ούτε shoegazing ακριβώς, ούτε brit pop ακριβώς, ούτε ψυχεδέλεια ακριβώς– κάνει τα τραγούδια των Piroshka να ακούγονται σαν απαραίτητη φωλιά ασφαλείας, από εκείνες που θες να χωθείς μέσα τους για να σωθείς από τα δυσοίωνα που μπορούν να σε βρουν: τις χίπστερ κακοτεχνίες που για κάποιον λόγο αποθεώνονται, τη βία των πολιτικών ειδήσεων, την ορθοστασία της νύχτας στη μεγαλούπολη κτλ.
Τα τραγούδια των Piroshka λειτουργούν λοιπόν σαν μικρά hansaplast για τις πληγές που μας αφήνει η ταλαιπωρία της καθημερινότητας. Καθόλου μικρό κατόρθωμα για ένα γκρουπ που απαρτίζεται από μέλη με μεγάλη ιστορία, που όμως παίζουν χωρίς να έχουν καμία ανάγκη για νοσταλγία. Τους απολαμβάνεις χωρίς να συντρέχει άμεσος λόγος να έχεις ακούσει τους Lush, τους Pale Saints, τους Ride, τους Cranes, τους Catherine Wheel, τους Chapterhouse και πάει λέγοντας. Τελείωσαν εκείνα. Βρισκόμαστε στο 2019 και το Brickbat ζει και αναπνέει στο σήμερα.
{youtube}MZThkmYq7tA{/youtube}
