Η πρώτη επαφή μου με τους Ιάπωνες Mono ήταν το εξώφυλλο του Hymn To The Eternal Wind (2009), του 5ου ολοκληρωμένου τους δίσκου. Εύλογα, λόγω τεχνοτροπίας αλλά και γραφιστικού στησίματος, είχα θεωρήσει πως πρόκειται για κάποιο soundtrack, είτε ταινίας, είτε ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Όπως αποκαλύφθηκε δεν έπεσα πολύ μακριά, παρόλο που η κυκλοφορία ουδεμία άμεση συσχέτιση είχε με άλλο έργο τέχνης. Διαποτιζόταν όμως από τη στόφα της οπτικής δραματικότητας, από μια «κινηματογραφική» ατμόσφαιρα, η οποία απασφάλιζε σε απίστευτες κορυφώσεις.
Οι Mono είναι από τις μπάντες που διατηρούν μια σταθερή συχνότητα παραγωγής από την ίδρυσή τους μέχρι και σήμερα (κυκλοφορούν δίσκο ανά 2 με 3 χρόνια), διατρέχοντας παράλληλα την υδρόγειο για ζωντανές εμφανίσεις στα ενδιάμεσα διαστήματα –πρόκειται για μια εξαιρετικά ενεργητική οντότητα. Φέτος, με το καλημέρα της χρονιάς, κυκλοφορούν ακάθεκτοι το 10ο τους άλμπουμ Nowhere Now Here, το οποίο συμπίπτει και με τα 20ά τους γενέθλια ως καλλιτεχνικής ομάδας.
Όσοι γνωρίζουν τον ήχο των Mono δεν θα βρεθούν προ εκπλήξεων. Παραμένουν στα πλαίσια του instrumental post-rock, με μακρόσυρτα θέματα που δίνουν την αίσθηση μιας μόνιμης ανάβασης –η μουσική μοιάζει με βουνοπλαγιά, η οποία παραδόξως δεν έχει κατήφορο. Οι κιθάρες χρησιμοποιούνται με τρόπο που δίνει την ψευδαίσθηση παιξίματος με δοξάρι, μεγιστοποιώντας έτσι την ανατριχίλα, ανακινώντας παράλληλα και ηχητικό κόκκο. Έτσι δημιουργούνται κάποια σποραδικά noise χιόνια, τα οποία και σκεπάζουν την προαναφερθείσα βουνοπλαγιά.
Τα πλήκτρα είναι πολλά και ποικίλα, κινούμενα ανάμεσα σε μελαγχολικούς, αργούς πιανιστικούς τόνους, και σε ηλεκτρονικές καμπύλες απειλητικού βάρους, όπως στο “Breathe”. Το πλήθος των κομματιών αφήνει και περιθώρια για μελαγχολικές ακουστικές ασκήσεις, όπως το “Far & Further” –το οποίο πολύ έξυπνα διαδέχεται τον ομώνυμο του δίσκου ουρανοξύστη, λειτουργώντας ως δικλείδα αποσυμπίεσης από τον προηγούμενο πυκνωτή συναισθημάτων. Μια προσοχή στην αλληλουχία, που αναδεικνύεται σε γενικότερο χαρακτηριστικό του δίσκου.
Μια διαφοροποίηση έρχεται (σε πρώτο επίπεδο) στις κάπως μαζεμένες, σε σχέση με το παρελθόν, διάρκειες των κομματιών: μονάχα το "Nowhere Now Here" ξεπερνάει κατά ελάχιστα το φράγμα των 10 λεπτών. Από την άλλη, η διάρκεια του άλμπουμ ξεπερνά τη 1 ώρα, με αποτέλεσμα έναν αριθμό συνθέσεων μεγαλύτερο από το σύνηθες· φαίνεται ότι οι Mono προτίμησαν εδώ να απλώσουν περισσότερες ιδέες, παρά να καλλιεργήσουν λίγες σε υπέρμετρη ανάπτυξη. Η δεύτερη, διακριτικότερη, αλλαγή έχει να κάνει με την αύξηση της μελαγχολίας –πρόκειται για έναν μουντό, βροχερό δίσκο. Παρόλα αυτά δεν γίνονται εκπτώσεις στην ομορφιά, με αποκορύφωμα το απίστευτο ομώνυμο κομμάτι. Τέλος έχουμε και εισαγωγή ηλεκτρονικών, τα οποία, πέρα από την ατμόσφαιρα, προσθέτουν και στις noise στιγμές. Το μόνο σημείο στο οποίο σκόνταψα ήταν τα υποτονικά φωνητικά της Tamaki Kunishi στο “Breathe”, καθώς, αντί να προσδίδουν στην ατμόσφαιρα, ακούγονται κάπως άβολα και εκτός κλίματος.
Αν το post-rock εν γένει είναι ένα «κινηματογραφικό» σε δομή και αίσθηση είδος, τότε οι Mono είναι οι εκπρόσωποί του που έχουν τελειοποιήσει περισσότερο από κάθε άλλον την τέχνη της δραματικής κορύφωσης. Στη δική τους δηλαδή περίπτωση, η δραματικότητα δεν μεταφράζεται σε φθηνά ποτάμια δακρύων, αλλά σε πραγματική ενδοφλέβια ανατριχίλα, τέτοια που συνοδεύει τα μεγάλα έργα τέχνης. Στο νέο τους άλμπουμ εστιάζουν στη μελαγχολία, σε μια γκρίζα ματιά προς τα δυσδιάκριτα (μέσα από την αιθάλη της πόλης του εκπληκτικού εξωφύλλου) ουράνια.
{youtube}SACXQsvMk-4{/youtube}
