Κάπως αλλιώς τον ξέραμε τον James Blake. Μέσα από τα άλμπουμ James Blake (2011), Overgrown (2013) και The Colour In Anything (2016) σχηματίσαμε για αυτόν μια εικόνα που είχε να κάνει με νύχτα, με ομίχλη και θλιμμένα όνειρα, με το πώς τα λίγα μπορούν να είναι πολλά.
Όμως κάπου στον δρόμο ήρθε ο έρωτας, για χάρη του οποίου ο Βρετανός καλλιτέχνης εγκατέλειψε το βροχερό Λονδίνο κι εγκαταστάθηκε στο ηλιόλουστο Λος Άντζελες. Και κάπως έτσι ήρθε και το «αλλιώς», το οποίο το διαισθάνεσαι από την αισθητική του εξωφύλλου κιόλας: και πάλι τον Blake απεικονίζει, όμως εκεί που τις προηγούμενες φορές ήταν θολός κι απόμακρος, εδώ το κάδρο κλείνει πολύ περισσότερο στο πρόσωπό του, και στο ευκρινές, ηδυπαθές βλέμμα του –πόζα αστέρα του Hollywood, θα έλεγε κανείς.
Εντός του δίσκου ο Blake εμφανίζεται αποφασισμένος να τραγουδήσει για το ταίρι του (Jameela Jamil το λένε το κορίτσι, αν δεν γνωρίζετε). Πράγμα που από μόνο του σημαίνει απομάκρυνση από τις αόριστες αναφορές και τον κρυπτικό τρόπο με τον οποίον επέλεγε να μιλήσει στο παρελθόν. Το θέμα είναι τέτοιο που τον βοηθάει να αναζητήσει έναν άλλης διάθεσης και χρώματος τρόπο έκφρασης, ξεφεύγοντας κάπως από την ετικέτα του «θλιμμένου αγοριού» που του κόλλησαν –όχι εντελώς άδικα– διάφοροι· την οποία αποστρέφεται εντόνως. Μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, να είναι ένας πιο χαλαρός, πιο απελευθερωμένος James Blake τούτος εδώ.
Η έναρξη με το "Assume Form" συμπυκνώνει και συνοψίζει τις προαναφερθείσες μεταβάσεις με τρόπο εξαιρετικό: «I will assume form/ I’ ll leave the ether/ I will be touchable/ I will be reachable» τραγουδάει ο Blake, στήνοντας και την απαραίτητη ηχητική γέφυρα με ό,τι έχει προηγηθεί. Όμως από εκεί και κάτω η χαλαρότητα κάπου-κάπου οδηγεί και σε πλαδαρότητα. Και είναι αλήθεια ότι στον νέο δίσκο ο ήρωάς μας παρουσιάζεται κάποιες φορές να υπολείπεται σε καλές κι αξιομνημόνευτες ιδέες. Μπορεί όντως η μελαγχολία να είχε αρχίσει να του γίνεται καλλιτεχνικός βραχνάς (όπως σωστά επισήμαινε ο Ανδρέας Κύρκος, εδώ), όμως η απόπειρα εξόδου από εκείνον τον θόλο δεν συνεπάγεται αυτομάτως και εγγυημένη ποιότητα. Έτσι, κάμποσα από τα 48 λεπτά του άλμπουμ αρνούνται να αποτυπωθούν στο μνημονικό και να γίνουν κομμάτια της καθημερινότητας. Κάθε φορά (από τις πολλές) που το Assume Form έφτανε στο τέλος του, στη μνήμη μου δεν επανερχόταν κάποιο από τα τραγούδια του, αλλά το “Overgrown” και το “Limit To Your Love” από τα παλιά.
Όχι ότι δεν το προσπάθησε πολύ ο Blake. Και διάσημους ράπερ έφερε ως καλεσμένους (Travis Scott, André 3000), και παραγωγούς φώναξε να τον συνδράμουν (ο Metro Boomin εις εξ αυτών) και κάθε λεπτομέρεια του οικοδομήματος πρόσεξε. Και όντως, τούτες οι καταγραφές είναι πολύ συχνά απολαυστικές, ειδικά αν ενδιαφέρεσαι για τα του ήχου. Αλλά δεν λείπουν ούτε τα καλά τραγούδια: το “Barefoot In The Park”, για παράδειγμα, είναι ένα δροσιστικό ντουέτο με τη Rosalia, το “I’ll Come Too” έχει μια σέξι διάθεση διαφορετική από εκείνη που θα περιμέναμε, βρίσκοντάς τον να εκστομίζει το «I do» καμιά πενηνταριά φορές (λέτε να έχουμε παντρολογήματα;), ενώ το ακροτελεύτιο “Lullaby For My Insomniac” είναι ένα ρομαντικό νανούρισμα-ύμνος στη συντροφικότητα.
Όμως συχνά ο Blake μοιάζει να παρααφέθηκε στη σύμπραξη και να πήρε λιγότερα από τα αναμενόμενα μέσω αυτής. Η απόπειρά του να συμπεριλάβει το τρέχον, συχνά τον οδηγεί σε αποτελέσματα που τον κάνουν να ακούγεται λιγότερο ξεχωριστός απ’ όσο είναι. Ακόμα και η απόπειρα εξόδου από το καβούκι του έχει αντίκτυπο μικρότερο του αναμενόμενου. Καθώς σε χτυπούν οι ευφορικές στοιβάδες φωνητικών του “Can’t Believe The Way We Flow” χαίρεσαι όπως όταν παρατηρείς ένα ερωτευμένο ζευγάρι στον δρόμο, αλλά μετά συνεχίζεις τον δρόμο σου. Κι ενώ εντοπίζεις το παράθυρο που ανοίγει το “Don’t Miss It” στην ψυχοσύνθεση του δημιουργού του, δεν νιώθεις ότι σε αφορά και πολύ η θέα του.
Είναι ένας δίσκος μάλλον άνισος το Assume Form, και λίγος, αν αναλογιστεί κανείς τα πολλά που συμβαίνουν εντός του. Και τελικά όχι τόσο «αλλιώς» όσο φάνταζε αρχικά. Το άνοιγμα που επιχείρησε εντός του ο James Blake είναι οπωσδήποτε μια αισιόδοξη πράξη, όμως ούτε αυτή τον οδήγησε στο αριστούργημα που περιμένουμε από εκείνον, χρόνια τώρα.
{youtube}3ty2fRE15Vc{/youtube}
