H αέναη μάχη του Jamie Stewart να ταξινομήσει τα παραληρήματα του μουσικού του εγκεφάλου και να οργανώσει κουβάρια από θορύβους, καλά κρατεί και στο 14ο άλμπουμ του πολυγραφότατου συγκροτήματός του. Αυτή τη φορά διακρίνω όμως μία ακόμη μάχη, πολύ άβολη: την προσπάθεια των Xiu Xiu να κρατήσουν τον ρόλο της avant-garde εμπροσθοφυλακής της pop κουλτούρας. Μη τυχόν και πέρασαν τα χρόνια και τους πουν μπαγιάτικους ή (ακόμα χειρότερα) συμβιβασμένους. Ακούγοντας το Girl With Basket Of Fruit, νιώθεις έντονα την ανάγκη τους να σου αποδείξουν ότι ο χρόνος δεν τους άφησε mainstream ρυτίδες.
Ο νέος δίσκος προέκυψε σύντομος σε διάρκεια, πυκνός για να μην πάρεις ανάσες και θορυβώδης μέχρι λιποθυμίας. Πολλά από τα συστατικά που τους έκαναν αγαπητούς στο κοινό εκείνο το οποίο λατρεύει την αποδόμηση της μελωδίας και που θεωρεί τον όρο «αταξινόμητο» ως το ύστατο κομπλιμέντο, βρίσκονται εδώ. Μαζί με την έντονη αίσθηση, όμως, πως, αν πιστέψεις ότι «υποκρίνονται την πρωτοπορία», θα πέσουν να σε φάνε σαν τον χειρότερο εχθρό –ακριβώς επειδή τους πάτησες το σωστό κουμπί, θα έλεγα εγώ.
Μια σκουριασμένη ηλεκτρονική επίθεση μαζί με ακατάληπτους στίχους σε προφορικό ύφος ξεκινούν το "Girl With Basket Of Fruit", για να δώσουν χώρο έπειτα σε αφηρημένα κολάζ παραισθήσεων. Το κατακλυσμιαίο “Scisssssssors” δίνει χώρο σε tribal οργή, σε άναρχα samples και σε ανοικονόμητη industrial διάθεση, με το “Pumpkin Attack On Mommy Αnd Daddy” και το “Mary Turner Mary Turner” να ακολουθούν, προτού έρθει το αλλόκοτο “The Wrong Thing”, όπου μια γυναικεία φωνή απαριθμεί διάφορα έντομα και μετά διάφορα φαγώσιμα. Το μυαλό αρχίζει να σαλεύει ή μήπως η ανάγκη για «αβανγκαρτίλες» έχει πάρει το πηδάλιο και εκτροχιάζει το όχημα;
Υπάρχει πράγματι ένα νήμα στο αφήγημα του δίσκου (κόνσεπτ δεν θα το έλεγα), γύρω από τη βαρβαρότητα η οποία ασκείται διαχρονικά εναντίον των γυναικών. Ιστορίες βίας που έχουν υποστεί γυναίκες, τροφοδοτούν έτσι τον εφαρμοσμένο μεταμοντερνισμό του Girl With Basket Of Fruit. Και πάλι, όμως, διακρίνω μια άβολη αλήθεια: για τόσο καίρια κοινωνικά μηνύματα, οι ρυθμοί είναι χτισμένοι εντελώς αναίσθητα, με τους μουσικούς να ακούγονται σαν να μην έχουν καμία συναισθηματική συμμετοχή. Πώς να ασχοληθείς με το μήνυμα, όταν τα τραγούδια δεν σου προσφέρουν καμία λαβή για να κρατηθείς;
Συγγνώμη, αλλά δεν συμμερίζομαι ότι η άχρωμη μονοτονία υποδηλώνει καθαρότητα· και δεν θεωρώ την κακοφωνία ως λάβαρο αυθεντικότητας. Ειδικά όταν οι συναισθηματικές ανάγκες του ακροατή σνομπάρονται σαν μπανάλ απαιτήσεις του λαουτζίκου. Και εδώ έγκειται το σχεδόν αυτιστικό πρόβλημα του νέου άλμπουμ των Xiu Xiu: παριστάνει ότι το βασανίζουν δαίμονες που ο καθημερινός νους δεν μπορεί να συλλάβει. Ναι, καλά...
{youtube}fkK6GT4pkbU{/youtube}
