Για όσους από εμάς το διάστημα 2006/2007 συνέπεσε με τα ύστερα εφηβικά και τα πρώτα φοιτητικά χρόνια, οι Beirut θα ηχούν πάντα σαν ευπρόσδεκτος φίλος από τα παλιά. Με το "Nantes" και το "Postcards From Italy" γιορτάσαμε άλλωστε το δίπλωμα οδήγησης και τις πρώτες αυτοκινητάδες, ενώ τα ακούγαμε ασταμάτητα και στο mp3, στα ταξίδια με το Interail.
Γι' αυτό, ακόμα κι αν έχεις πια ξεπεράσει από καιρό τη –συχνά– μονοδιάστατη γλυκύτητα της μουσικής τους, θα ψάξεις να βρεις έναν καλό λόγο να πεις για κάθε τους δισκογραφική επιστροφή. Πόσω μάλλον αν εντοπίζεται και επιτυχία στην αισθητική συνέπεια, όπως στην περίπτωση του φετινού άλμπουμ Gallipoli.
Η επιστροφή του Zach Condon στη σύνθεση και στη δισκογραφία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φαρφίσα, το όργανο με το οποίο οι Beirut έγραψαν ιστορία στο ντεμπούτο Gulag Orkestar (2006). Γυρίζοντας στη Santa Fe ύστερα από κάμποσα ταξίδια (2016), ο Condon ξεκίνησε –σε μια κρίση νοσταλγίας για τον αγαπημένο του αυτόν ήχο– να συνθέτει το Gallipoli, δίνοτάς του ξανά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αποτέλεσμα; 12 τυπικά Beirut τραγούδια, προσεγμένα, καλοδουλεμένα, κομμένα και ραμμένα για τα FM των indie pop σταθμών του New Mexico.
Δίσκος αναμενόμενος, ωστόσο ηλιόλουστος και με αδιαμφισβήτητη ποιότητα παραγωγής, το Gallipoli λειτουργεί ως μια καλή υπενθύμιση για το τι είναι ικανοί να κάνουν οι Beirut στα χωράφια τους. Δεν εκπλήσσει σε καμία περίπτωση, αλλά ούτε και δυσαρεστεί. Σε στιγμές βέβαια –όπως λ.χ. στο single "Landslide"– το παρακάνουν με τον ήλιο, ωστόσο η ambient διάσταση του "Corfu" προκύπτει ως highlight από το πουθενά, το "Family Curse" είναι μια αξιόλογη στιχουργική πρόταση για τα δεδομένα της μπάντας, ενώ το ομώνυμο "Gallipoli" κάνει μία συμπυκνωμένη, επετειακή ανακεφαλαίωση του χαρακτηριστικού Beirut ήχου.
Σαφώς καλύτερο από το προηγούμενο πόνημά τους No No No (2015) το Gallipoli, σίγουρα όμως κατώτερο του πήχη που είχαν θέσει με τους 2 πρώτους και αξέχαστους δίσκους τους, το προαναφερθέν Gulag Orkestar και το The Flying Club Cup (2007). Χωρίς να εφευρίσκουν κανένα τροχό που θα τους πάει ένα βήμα παραπέρα από τις γνώριμες διαδρομές και δίχως να κομίζουν τίποτα το ουσιαστικά καινούριο, οι Beirut καταφέρνουν εδώ να κρατάνε τα αυτιά σου ευχαριστημένα και τη διάθεσή σου γλυκιά. Η ολιστική δε προσέγγιση στην ποιότητα της παραγωγής στρογγυλοποιεί την αξιολόγηση του Gallipoli προς τα πάνω, κατατάσσοντάς το στις ευχάριστες ακροάσεις του μήνα.
{youtube}knHvi4A8v9Q{/youtube}
