Δεν είναι πια εκείνο το υπερηχητικό παλληκάρι που θαύμασαν κάποτε ακόμα και οι εχθροί των Journey, είναι όμως βασικά το αποτύπωμα της δικής του φωνής που μένει από αυτόν τον αδιάφορο δίσκο επιστροφής...

Κουβαλάει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έφτιαξε ή θα φτιάξει ποτέ ο Jason Pierce στη μετα-Spacemen 3 εποχή, βρίσκοντάς τον να βάζει νερό στο κρασί του μαξιμαλισμού που τον διακατέχει...

Ένας δίσκος που αποκρυσταλλώνει τον φόβο, την απελπισία, τη φρίκη, αλλά και την παράδοξη ιστορική γοητεία να είσαι μέρος του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη Γη, το 2018...

Η Αμερικανίδα μουσικός θριαμβεύει στο κάπως «φλου» όπου εξακολουθεί να βρίσκεται η βιόλα και επανασυστήνει το διάσημο έργο, φτάνοντας σε έναν δίσκο που μάλλον θα αποτελέσει στάνταρ για τη δική μας εποχή

Γρατζουνιστές κιθάρες, κοκκώδες μπάσο και οκάδες ατμόσφαιρας συνοδεύουν το πολωνικό σχήμα σε αυτήν του τη βουτιά στα σκοτεινά 1980s, στην οποία βρίσκονται να λεηλατούν τις κρύπτες των Slayer και των Samael...

Για τα κυβικά του κιθαρίστα των System Of A Down ο δίσκος με τη διασκευή σε Σταμάτη Κόκοτα είναι μια χαρά. Για πιθανό όμως επόμενο άλμπουμ του γκρουπ, δεν έκανε...

Χωρίς να κουνιέται ιδιαίτερα από την ασφαλή νηνεμία των δαφνών του, γιορτάζει 60 χρόνια δημιουργίας με ένα άλμπουμ που διαθέτει τραγανή roots pop κρούστα και καλιφορνέζικη μαγιά...

Χωρίς να αφήσει το «τεράστιο μουσικό αποτύπωμα» που διατυμπανίζει ο μύθος ο οποίος ήδη οικοδομείται γύρω του, μπόρεσε και εκπροσώπησε το υπαρξιακό κενό ενός κομματιού της 15-25 νεολαίας...

Στον 2ο κοινό τους δίσκο, Kim Gordon & Bill Nace απευθύνονται στο υποσυνείδητο, στο κρυφό και στο ανερμήνευτο, φτάνοντας σε ένα αποτέλεσμα δύσβατο, μα αυθεντικό...

Ένας δίσκος με απόλυτα προσωπικό χαρακτήρα, κάπου μεταξύ μαύρης pop, γκόσπελ λειτουργιών στον αμερικάνικο νότο και black metal, που μοιάζει με μελωδική κατάβαση στις σελίδες της Σολομωνικής...

Η γαλλική γλώσσα προδίδει πόντους σε έναν πάλλευκο ηχητικό εξευμενισμό της post-punk σκηνής των 1980s, που υποστηρίζεται από κοφτερές κιθάρες και διαύγεια στην παραγωγή...

Τα χρόνια περνούν, εντούτοις η Hope Sandoval και ο David Roback το παλεύουν ακόμα, έστω κι αν (ή καταφέρνοντας να) μοιάζουν εντελώς ακίνητοι...

Είναι εύκολο να την απορρίψεις ως ένα φρούτο του αμερικάνικου mainstream πασπαλισμένο με χιπ χοπ κανέλα. Αλλά, αν κάνεις στην άκρη όλο αυτό το σουξουμούξου με το οποίο περιβάλλει κάθε της κίνηση, έχει κάτι να πει...

To επικό, λυρικό hard rock των 1970s και ο κουρνιαχτός του NWOBHM καλπασμού συνδυάζονται με θερμές χριστιανικές(!) ανησυχίες, σε έναν δίσκο που προσκυνά το εργόχειρο των Wishbone Ash του αγέρωχου Argus...

Ο διάσημος από τους Guns N' Roses κιθαρίστας φτάνει στο καλύτερό του άλμπουμ με αυτό το σχήμα, με την επισήμανση ωστόσο ότι το ταβάνι παραμένει χαμηλό...

Τραγούδια ρομαντικά και όμορφα, σαν φθινοπωρινά τοπία, τα οποία σου επιτρέπουν αυτή τη φορά να συμμετάσχεις κι εσύ στα πάθη της δημιουργού τους, που έγινε superstar χωρίς να αλλοτριωθεί...

Χρήσιμο συμπλήρωμα στο Art Ιn Τhe Age Οf Automation (2017), που πιστοποιεί ότι δεν έχουν πάψει να φτιάχνουν ενδιαφέρουσα μουσική. Θα κέρδιζαν ωστόσο κάτι παραπάνω, αν υπονόμευαν και λίγο τον εαυτό τους...

Δίχασε τους οπαδούς, καθώς κάποιοι τους κατηγόρησαν ότι έγιναν Nickelback, ωστόσο δοκιμάζουν απλά έναν πιο ραδιοφωνικό ήχο, χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους...

Δεν λείπουν οι καλές στιγμές, λείπει όμως η περιπέτεια και εκείνη η τρέλα που μάθαμε να συνδέουμε με αυτήν την καρτούν καλλιτεχνική οντότητα...

Με αφετηρία το shoegaze και με γαρνιτούρα το black metal, πιάνουν τη μυρωδιά των λουλουδιών όταν αρχίζουν να σαπίζουν, διυλίζοντας την πραγματικότητα της σύγχρονης μεγαλούπολης κάτω από την αστραφτερή επιφάνεια...