Deathhammer - Chained To Hell

Η διασκέδαση αποτελεί ταμπού εντός του black metal. Από τα «no fun, no trends» αυτοκόλλητα στους δίσκους της Deathlike Silence, μέχρι τη σοβαροφάνεια που ποτίζει το είδος, οι μαυρομέταλλοι θέλουν να πιστεύουν πως είναι υπεράνω των απολαύσεων και της καλοπέρασης.

Αυτό έχει μεταξύ άλλων και μισανθρωπικές αφετηρίες· πρόκειται για μια εκ βαθέων αποστροφή προς την καθημερινότητα που υπονοεί η σάρκα (κάτι που θυμίζει τον Χριστιανισμό, αλλά και τον Γνωστικισμό). Επειδή όμως η αποποίηση πάσας διασκέδασης είναι κάτι ουτοπικό, η απενεχοποιημένη απόλαυση για το black metal κοινό έρχεται πολλάκις με τη μορφή του παρεΐστικου κλίματος του thrash. Εδώ λοιπόν έχουμε έναν (καλώς νοούμενο) παλιμπαιδισμό, γεμάτο διονυσιακή και μανιακή έπαρση.

Το 2007 είδαμε το logo των νεοσύστατων τότε Deathhammer (μόλις 2 ετών και με 3 demo στο ενεργητικό τους) να εμφανίζεται στο εξώφυλλο του F.O.A.D. των Darkthrone. Μια διόλου αναπάντεχη κίνηση, καθώς είναι γνωστό το πάθος του Fenriz για τα μυθικά heavy metal 1980s, τόσο στην αυθεντική τους μορφή, όσο και σε αυτή των ρετρό νοσταλγών τους. Οι Deathhammer κατατάσσονται στη δεύτερη κατηγορία, κλωνοποιώντας το thrash της χρυσής περιόδου του είδους με εξαιρετική μαεστρία, όπως έχει φανεί σε όλα τα βήματα της έως τώρα πορείας τους.

Στο 4ο τους άλμπουμ, οι Νορβηγοί δεν εκπλήσσουν παρά μόνο με την ποιότητα της έμπνευσης και της εκτελεστικής δεινότητας. Οι πρώιμοι Bathory, οι Destruction, οι Annihilator και όλο το χαρμάνι του thrash αμφότερων των πλευρών του Ατλαντικού θέτουν τις βάσεις για ένα βροντερό ηχοκόσμημα, από το οποίο δεν λείπει το καθαρό heavy metal στις μελωδίες και την ανάπτυξη των εκπληκτικών riffs του δίσκου. Η εικόνα δε του εξωφύλλου, με το δαίμονα που φέρει περιστρεφόμενη αλυσίδα σε κάθε καρπό, είναι η καλύτερη απεικόνιση του μουσικού περιεχομένου: αναβράζουσες δαιμονικές κιθάρες (οι Slayer είναι πανίσχυροι εδώ μέσα), τσιρίδες και τραχιά, αγριεμένα φωνητικά (κατά την τευτονική παράδοση), σόλο με περιπετειώδη, μελωδικώς heavy διάθεση και ένα διαρκές κάλεσμα για το mosh-pit.

Λόγω της καταγωγής, αλλά και του ύφους, η σύγκριση των Deathhammer με τους Aura Noir γίνεται αναπόφευκτη. Εδώ όμως βρισκόμαστε πλήρως στα λημέρια του καθαρόαιμου thrash, δίχως ακραίες προσμίξεις, παρόλο που το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου φέρνει κάτι από το black-thrash ντουέτο, κυρίως λόγω των φωνητικών γραμμών. Φρενήρεις ρυθμοί, αρχοντικά θέματα, και κάτι από τη μαγεία των Overkill και των Necrodeath, με άψογη ζωντάνια και βαβούρα στην παραγωγή. Κερασάκι στο όλο οικοδόμημα το “Black Speed Inferno” και το φοβερό instrumental “Into the Burning Pentagram”.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγραφεί το τελευταίο πόνημα των Deathhammer. Το Chained In Hell είναι ένας δίσκος καλοπέρασης, μια οντότητα που βράζει με δύναμη, ενεργητικότητα· ένας εορτασμός της σωματικότητας και της συντροφικής, φιλικής βίας. Εννιά κομμάτια, ένα μισάωρο αγνού δυναμίτη καταδικασμένου να χαλαρώσει τα μονίμως σταυρωμένα χέρια και να πυροδοτήσει ανελέητο headbanging.

{youtube}8GGrGcKzxlM{/youtube}