Τι ενώνει τους μακαρίτες Scott Weiland και Chester Bennington; Και οι δύο υπήρξαν τραγουδιστές των Stone Temple Pilots: ο μεν Weiland ήταν η «κλασική» φωνή του συγκροτήματος από την εποχή του πολυπλατινιένου ντεμπούτου Core (1992) μέχρι και το Stone Temple Pilots (2010), ο δε Bennington εκπλήρωσε το όνειρό του να γίνει frontman τους για ένα σύντομο διάστημα –μαζί κυκλοφόρησαν το EP High Rise (2013).
Η κατάληξη και των δύο, ήταν τραγική· ο Weiland πέθανε το 2015 από υπερβολική δόση χαπιών, ενώ ο Bennington –που είχε αποχωρήσει για να επικεντρωθεί ξανά στους Linkin Park– αυτοκτόνησε το 2017. Το διάστημα πάντως αυτό, οι Stone Temple Pilots δεν έμειναν άπραγοι: τον Φεβρουάριο του 2016 έβγαλαν ανακοίνωση ότι ψάχνουν τραγουδιστή, με χιλιάδες επίδοξους ερμηνευτές να στέλνουν video audition για τη θέση. «Νικητής» ανδείχθηκε ο Jeff Gutt τον Νοέμβριο του 2017· φήμες ωστόσο τον ήθελαν να βρίσκεται ήδη στο πόστο έναν χρόνο πριν.
Αλλά τι εστί Jeff Gutt;
Έχοντας περάσει από διάφορα συγκροτήματα (τα οποία δεν γνώρισαν καμία επιτυχία), ο 42χρονος από το Marine City του Μίσιγκαν έγινε γνωστός χάρη στη συμμετοχή του στην αμερικάνικη εκδοχή του The X Factor: αρχικά το 2012 (με σύντομη παραμονή) και ξανά το 2013, όταν και βγήκε δεύτερος. Ούτε η πρώτη φορά, είναι βέβαια, ούτε και η τελευταία που κάποιος από ένα talent show γίνεται τραγουδιστής σε γκρουπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Adam Lambert, που είναι πια ο frontman των Queen.
Το πρώτο single "Meadow" ήρθε 4 μήνες πριν το άλμπουμ, και αμέσως άρχισαν οι συγκρίσεις του νέου με τον παλιό. Η δική μου πρώτη εντύπωση; Ο Gutt θύμιζε αρκετά τον Scott Weiland, ενώ το τραγούδι ήταν ένα χαρακτηριστικό mid-tempo, που κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται στους πρώτους δίσκους των Stone Temple Pilots. Ομοίως και τα 2 στιγμιότυπα με τα οποία ξεκινά το νέο άλμπουμ, τα "Middle Οf Nowhere" και "Guilty": είναι στο ίδιο κλίμα με το single και είναι τραγούδια που τα αδέλφια Dean DeLeo (κιθάρα) και Robert DeLeo (μπάσο) τα έχουν για ψωμοτύρι.
Γενικότερα στα mid-tempo τόσο οι Stone Temple Pilots όσο και ο Gutt, δεν τα πηγαίνουν άσχημα. Στις 2 όμως κολλητές «μπαλάντες» ("Just Α Little Lie" και "Six Eight"), λείπει εμφανώς η δραματικότητα του Scott Weiland. Όλος ωστόσο ο δίσκος κινείται σε αυτήν την ανάμειξη mid-tempo και πιο αργών κομματιών. Καλύτερο ανάμεσά τους το "The Art Οf Letting Go", μια μπαλάντα στα μέτρα του Gutt (που εδώ δεν θυμίζει Weiland), με τον Dean DeLeo στην πιο ουσιαστική του στιγμή.
Συνήθως, όταν κάποιος κυκλοφορεί άλμπουμ με το όνομά του, υποδηλώνει είτε το κλείσιμο ενός κεφαλαίου, είτε ένα νέο ξεκίνημα. Οι Stone Temple Pilots έβγαλαν λοιπόν ένα ομώνυμο άλμπουμ το 2010, το τελευταίο τους με τον Weiland, και τώρα βγάζουν ένα ακόμα, το πρώτο τους με τον Gutt. Το οποίο, πάντως, κανείς δεν περίμενε με ιδιαίτερη ανυπομονησία, πέρα από τη fan base την οποία διατηρούν στην Αμερική. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι για πρώτη φορά δεν δισκογραφούν στην Atlantic, έχοντας πλέον στεγαστεί στη Rhino. Αναλαμβάνουν δε οι ίδιοι την κονσόλα, αντί για τον συνήθη παραγωγό τους Brendan O'Brien. Τέλος, από πλευράς συναυλιών, ξεκίνησαν με μια εκ του ασφαλούς περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τους Cult και τους Bush, που τα πήγε συμπαθητικά.
Έχοντας καβαντζώσει πια τα 50, το τελευταίο που θα ήθελαν τα αδέλφια DeLeo και ο Eric Kretz (ντραμς) ήταν έναν απρόβλεπτο πιτσιρικά στη θέση του τραγουδιστή. Στο πρόσωπο έτσι του Jeff Gutt βρήκαν έναν περίπου στην ηλικία τους, που μπορεί να πει τόσο τα mid-tempo τραγούδια, όσο και τα πιο ήρεμα, κρατώντας τους ήσυχους (όσο αυτό είναι δυνατόν) ότι, από εδώ και πέρα, θα έχουν να ασχοληθούν μόνο με τη μουσική και όχι με τα εκάστοτε θέματα του frontman. Οι συγκρίσεις πάντως με τον Scott Weiland είναι αναπόφευκτες, καθώς ο Gutt δεν έχει ακόμα βρει τα δικά του πατήματα. Και, εν μέρει τουλάχιστον, είναι λογικό.
Επίτηδες στο τέλος του κειμένου θα βρείτε ένα live video με τον νέο τραγουδιστή. Πολλές κινήσεις του θυμίζουν τον Weiland και το μόνο που του έλειπε ήταν να βγάλει τη μπλούζα του και να πάρει έναν τηλεβόα και να τραγουδάει, όπως έκανε ο μακαρίτης. Στιγμές όπως το "The Art Οf Letting Go" και το "Thought She'd Be Mine" αφήνουν υποσχέσεις ότι στο μέλλον ίσως τον ακούσουμε να πορεύεται με τη δικιά του φωνή. Μέχρι τότε αρκούμαστε στο συμπαθητικό Stone Temple Pilots, που –για τα τωρινά δεδομένα της μπάντας– δεν θα μπορούσε να ήταν ούτε χειρότερο, ούτε καλύτερο.
{youtube}h2e4qS9wRXU{/youtube}
