Lachlan Denton - Two Months In Ben Woolley's Room

Ο Lachlan Denton χώρισε. 8 χρόνια σχέσης ήταν αυτά. Και θέλει να τα πει.

Δεν είναι ίσως και ο καλύτερος τρόπος για να συστήσει ο Αυστραλός τραγουδοποιός το πιο προσωπικό από τα 3 σόλο άλμπουμ που έβγαλε φέτος, απομακρυνόμενος για πρώτη φορά από την αγκαλιά του συγκροτήματος The Ocean Party, με τους οποίους έχει αποκτήσει μια (κάποια) αναγνωρισιμότητα στην indie σκηνή της πατρίδας του κατά την τρέχουσα δεκαετία. Παρεμπιπτόντως, έβγαλε και με αυτούς δίσκο μέσα στο 2018.

Αν έχετε αρχίσει εδώ να φαντάζεστε τον Lachlan Denton ως κάτι σαν Ty Segall του αυστραλέζικου underground, ξεχάστε το: το garage rock δεν δείχνει να τον αφορά. Αντιθέτως, πρόκειται για κλασική περίπτωση τροβαδούρου/μπαλανταδόρου·  κλεισμένος στο δωματιάκι του φίλου του Ben Wooley στο Abbotsford της Βικτόρια (το επινοικίασε, όσο εκείνος έλειπε σε περιοδεία), ο Denton καταθέτει τον πόνο του. Ναι, ακούγεται φριχτά χιλιοειπωμένο. Αλλά, με το που ξεκινά στο "Gravity" να σκιαγραφεί το πόσο ζωντανός νιώθει και πάλι –βγαίνοντας προφανώς από το τούνελ του προαναφερόμενου χωρισμού– πόσο απολαμβάνει την αίσθηση του ανέμου και του ήλιου στο πρόσωπό του, στήνεις αυτί. Κάτι τρέχει.

Στα τραγούδια του, βέβαια, αποτυπώνεται ως ο τυπικός νεαρός λίγο πριν/λίγο μετά τα 30 που πρωταγωνιστεί στη σύγχρονη alternative έκφραση: ένα «είδος» άνδρα που δεν συμπαθώ και έχει νομίζω κουράσει με την παρέλαση ευαισθησίας την οποία έφερε στη μουσική μας ζωή, με άλλοθι την «τοξική αρρενωπότητα» (ένας πολύ μοδάτος όρος) της παλιότερης rock έκφρασης. Λες και η απάντηση σε τέτοια φαινόμενα είναι να το ρίχνουμε στο δάκρυ· λες και δεν μας προειδοποίησε η Liz Phair, ήδη από το 1993, ότι ο ρομαντικούλης, συνεσταλμένος εναλλακτικός μπορεί κατά βάθος να μην έχει πολύ διαφορετικά μοντέλα αρσενικότητας (δείτε εδώ). Ο Νίκος Πορτοκάλογλου –σε μια άλλη εποχή, εγχώρια– είχε τουλάχιστον το θάρρος να τα βάλει κάτω και να αναζητήσει τους λόγους για τους οποίους ήταν ένας «νέος χλιαρός». Όλοι τούτοι, όμως, έκαναν παντιέρα τη χλιαρότητα. Και βρήκαν δυστυχώς και έναν Τύπο πρόθυμο να σιγοντάρει τον νερόβραστο συναισθηματισμό τους.

Παρά ταύτα, τα απλά τραγούδια του Lachlan Denton διαθέτουν το χάρισμα της αφηγήσης και της αμεσότητας, ενώ τα βοηθά πολύ η μουσικότητα που γενικά διακρίνει τις συνθέσεις του, όπως και η καλή του άρθρωση. Ως Αυστραλός indie καλλιτέχνης, αναπόφευκτα αγαπά τους Go-Betweens και τον ακούμε εδώ όχι μόνο να ρέπει προς την τραγουδοποιία τους, αλλά και να διασκευάζει το "Boundary Rider" (από το Oceans Apart του 2005), όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα. Γενικά, πάντως, όσο κοιτάει προς αυτούς ή προς τους Teenage Funclub τα πάει καλά· όταν τα πράγματα πάνε προς Real Estate μεριά, στη ζυγαριά βαραίνει περισσότερο η φλωρεντζέ αισθητική.

Εν πολλοίς, με τα συν και τα πλην του σε πρώτο πλάνο, ο Lachlan Denton βγάζει εδώ έναν αθόρυβο και «περιθωριακό» δίσκο (αρχική έκδοση το καλοκαίρι μόνο σε κασέτα, τώρα το φθινόπωρο ανέλαβε η ισπανική Bobo Integral να βγάλει 220 βινυλιακά αντίτυπα), ο οποίος στέκεται όμως λίγο πιο πάνω από τον στάσιμο μέσο όρο των indie κυκλοφοριών. Και, κατά μία τραγικά ειρωνική έννοια, αποδεικνύεται ευτυχές που τακτοποίησε έγκαιρα αυτούς τους λογαριασμούς με το παρελθόν, καθώς πλέον ανεβαίνει έναν ακόμα χειρότερο Γολγοθά: ο αδερφός του Zac Denton, ντράμερ στους Ocean Party, πέθανε πριν μερικές μέρες μόλις στα 24 του, από μια κύστη στον εγκέφαλο. 

{youtube}rh-CWyelVmo{/youtube}