Κάθε φορά που βγάζουν νέο άλμπουμ οι Dead Daisies, ακολουθώ τα ίδια βήματα:
- κοιτάω τις αλλαγές στη σύνθεσή τους, σε σχέση με την τελευταία τους δουλειά. Αποχώρησε λοιπόν ο Brian Tichy (ντραμς) και ήρθε ο Deen Castronovo (Journey, Ozzy Osbourne, Steve Vai), με τους John Corabi (φωνητικά), Marco Mendoza (μπάσο) David Lowy & Doug Aldrich (κιθάρες) να παραμένουν σταθεροί, ενώ και πάλι στη θέση του παραγωγού βρίσκεται ο Marti Frederiksen.
- τσεκάρω μια πρόσφατη ζωντανή εμφάνισή τους στο YouTube για να διαπιστώσω εάν καίει ακόμα η rock 'n' roll φλόγα. Όσον αφορά άλλωστε τα live παραμένουν εγγύηση και δεν πρέπει να τους φοβόμαστε· μακάρι μάλιστα να τους βλέπαμε και στην Ελλάδα.
- ακούω την τελευταία τους κυκλοφορία και συνάμα διαβάζω τις δύο προηγούμενες κριτικές, στο Revolución του 2015 (εδώ) και στο Make Some Noise του 2016 (εδώ) για να δω τι διαφορετικό θα γράψω, ώστε να μην επαναλαμβάνομαι.
Στην κριτική λοιπόν για το Make Some Noise είχα επισημάνει ότι σκοπός τους είναι να γράφουν συναυλιακά κυρίως τραγούδια. Σε δηλώσεις του σχετικά με το Burn It Down, ο Doug Aldrich ανέφερε ότι στόχευσαν σε ακόμα πιο απλά σε δομή κομμάτια, με ένα καλό, δομημένο riff στο κυρίως μέρος, απλά λίγο πιο heavy σε γενικότερο ύφος· σαν να περιγράφει δηλαδή ένα οποιοδήποτε στιγμιότυπο των AC/DC ως παράδειγμα για το τι θέλουν να πετύχουν. Είχαμε επίσης αναφέρει τους Aerosmith ως μία από τις βασικές τους επιρροές, κάτι που εδώ επιβεβαιώνεται ήδη από το “Resurrected” στην έναρξη του άλμπουμ.
Στην Αμερική, διάφορα τραγούδια των Dead Daisies (για παράδειγμα το "Make Some Noise") έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από αθλητικές ομάδες ως οπαδικά άσματα, όπως λ.χ. από τους New York Yankees, τους Dallas Cowboys ή τους Arizona Cardinals. Τώρα είναι το “Rise Up” –το οποίο θυμίζει λίγο Black Sabbath– που χρησιμοποιείται από το NASCAR, δίνοντας τεράστια προβολή στο συγκρότημα. To “Dead And Gone” είναι το πιο AC/DC κομμάτι που έχουν γράψει μέχρι τώρα και βρήκε έτσι άνετα θέση στα τωρινά τους live, ενώ δεν έλειψε ούτε κι αυτή τη φορά η διασκευή, με τους Dead Daisies να τηρούν την παράδοση στρεφόμενοι στο “Bitch” των Rolling Stones, από το Sticky Fingers (1971).
Στα προηγούμενα άλμπουμ επικεντρωνόσουν περισσότερο στο τι είχε προσφέρει μεμονωμένα το κάθε μέλος. Είχες άλλωστε την περιέργεια να ακούσεις πού βρίσκεται μουσικά ο Doug Aldrich μετά τους Whitesnake, να κάνεις υποθέσεις σχετικά με το εάν ο John Corabi άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία στους Mötley Crüe, και –για να πάμε ακόμα παλιότερα– να δεις πώς είναι ο Richard Fortus ως lead κιθαρίστας. Στο Burn It Down, όμως, επικεντρώνεσαι ξεκάθαρα στα τραγούδια. Το πλάνο λοιπόν που είχαν, πέτυχε: 3 με 4 ακόρντα, ένα σύντομο σόλο και φύγαμε για την επόμενη συναυλία.
Οι κριτικές που πήρε το Burn It Down είναι επί το πλείστον αποθεωτικές· σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο των Dead Daisies, μέχρι στιγμής. Δεν θα διαφωνήσω, είναι όντως το άλμπουμ με τη μεγαλύτερη συνοχή. Την ίδια ωστόσο στιγμή, δείχνει και πού βρίσκεται το ταβάνι αυτής της μπάντας. Το ακούω ευχάριστα, 2-3 τραγούδια θα τα βάλω σε ένα mp3 player για τον δρόμο, αλλά όπως γρήγορα ξέχασα τις 3 προηγούμενες δουλειές τους, έτσι γρήγορα θα ξεχάσω και την τελευταία τους.
{youtube}0T1NzkCHKEg{/youtube}
