Ομολογώ πως εξεπλάγην λιγάκι όταν, έχοντας ήδη ακούσει τον συγκεκριμένο δίσκο, έκανα τον κόπο να ανοίξω το εσώφυλλό του και να διαπιστώσω ότι ο ηγέτης αυτού του τρίο δεν παίζει πιάνο ή σαξόφωνο, αλλά τύμπανα. Και σαφώς, σαφέστατα, αυτή μου η έκπληξη δεν σημαίνει ότι υποβαθμίζω τη συνεισφορά των τυμπάνων στη σημασία της μουσικής πράξης, ούτε ότι συμμερίζομαι τα γνωστά περιπαιχτικά ανέκδοτα που ρωτάνε π.χ.: «πώς λέγεται αυτός που κάνει παρέα με μουσικούς;» και απαντούν «ντράμερ».
Ωστόσο, ο χώρος των τυμπάνων στο For 2 Akis μοιάζει ο πιο αραιοκατοικημένος σε σχέση με εκείνους του πιάνου και του τενόρο σαξοφώνου. Οπότε, αν ο Shinya Fukumori ηγείται των συμπαικτών του (Walter Lang και Matthieu Bordenave, αντιστοίχως), η έννοια της καθοδήγησης φαίνεται πως ενέχει εδώ μια αντίστροφη δέσμευση: ο Fukumori σπανίως βγαίνει μπροστά για να δηλώσει με έμφαση την παρουσία του· περισσότερο καθοδηγεί διά τις απουσίας ή της διακριτικής παρουσίας του και καλεί τους συντρόφους του να αφουγκραστούν την αραιότητα των χώρων, τη γοητεία που μπορούν να έχουν τα πράγματα όταν λέγονται χαμηλότονα, σχεδόν ψιθυριστά. Και νομίζω πως στο For 2 Akis θα βρείτε μπόλικη από αυτή τη γοητεία.
Το πλαίσιο, φυσικά, δεν είναι πρωτόγνωρο, καθώς το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να ξενίσει όσους είναι εξοικειωμένοι με τη ρομαντική πτυχή της ευρωπαϊκής τζαζ, την οποία έχει τιμήσει με ουκ ολίγες σημαντικές κυκλοφορίες η ECM στα 50 σχεδόν χρόνια της ύπαρξής της. Διότι ο Fukumori δεν κατοικεί πλέον στην Οσάκα της Ιαπωνίας, αλλά στο Μόναχο, έχοντας ενδιαμέσως θητεύσει στο φημισμένο Berklee της Βοστώνης –και η αισθητική στην οποία βασίζεται για το ντεμπούτο του στη γερμανική εταιρεία μοιάζει να πιστοποιεί μια τέτοια πορεία. Ακόμα δηλαδή και κάποια ιαπωνικά στιγμιότυπα που περιέχει ο δίσκος (μεταξύ αυτών το “Kojo No Tsuki”, το οποίο είχε κάνει γνωστό ο Thelonious Monk απλώς ως “Japanese Folk Song”), μοιάζουν μεταφρασμένα και απολύτως εναρμονισμένα στη γλώσσα της ευρωπαϊκής ρομαντικής τζαζ, τόσο που χρειάζεται να ρίξεις μια ματιά στα credits για να καταλάβεις αν το κομμάτι που ακούς είναι ένα από δαύτα ή μια πρωτότυπη σύνθεση κάποιου εκ των τριών (στη συγγραφή συμμετέχουν και οι Lang & Bordenave, με δύο και μία συνθέσεις αντιστοίχως).
Στο τέλος της ημέρας, όμως, "When The Day Is Done" όπως το θέλει η ομώνυμη σύνθεση του Lang, τέτοιες λεπτομέρειες έχουν λίγη σημασία και μάλλον φιλολογική μόνο αξία. Εκεί μετράει το αν και κατά πόσο μπορείς να αφεθείς σε αυτό που ακούς, αν η μουσική μπορεί να δημιουργήσει εκείνον τον ονειρικό χώρο όπου η πραγματική πραγματικότητα (ίσως και η αλλοτρίωση που τη συνοδεύει) μοιάζει να εξαϋλώνεται.
Το For 2 Akis έχει την κατάλληλη μελωδική αγωγή για τη σκιαγράφηση του ονειρικού αυτού χώρου. Και πρόκειται για μια μελωδική αγωγή που σαφώς και δεν αγνοεί τον κάπως ελλειπτικό τρόπο της καθοδήγησης του Fukumori και τις σχέσεις εντός του τρίο που αυτός ο τρόπος ευνοεί: σχέσεις άμεσες και παιξίματα τα οποία δεν επιβάλλονται το ένα στο άλλο, αλλά αφήνονται να αναπνεύσουν με μια σύμπνοια και μια, θεραπευτική ίσως, αρμονία. Πέρα από τη μελωδία καθαυτή, υπάρχει μια ροϊκότητα στην εκφορά της που πολλές φορές αποκτά μεγαλύτερη σημασία. Το θαυμάσιο “Hoshi Meguri No Uta” που ανοίγει και κλείνει τον δίσκο (σε δύο ελαφρά διαφοροποιημένες εκδοχές) είναι ένα καλό παράδειγμα αυτής της ροϊκότητας –και φυσικά δεν είναι το μόνο.
Έτσι, παρότι τα αισθητικά πλαίσια του δίσκου αποδεικνύονται αρκετά συγκεκριμένα, το For 2 Akis δεν είναι ένας στατικός δίσκος και μια άσκηση λογιότητας. Η ροϊκότητά του και ο πλούσιος συναισθηματικός του διάκοσμος τον κάνουν έναν δίσκο που μπορεί δυνητικά να γοητεύσει, να συγκινήσει, να υπενθυμίσει και να ευθυγραμμίσει. Κι αυτό έχει μια σημασία, ανεξάρτητα από την τυπολογική ανάλυση της μουσικής πράξης.
{youtube}2oMf9f75gzs{/youtube}
