Δίσκος με απτή ομορφιά, κινούμενος στο μεσοδιάστημα του αμερικάνικου folk rock και των indie τιτιβισμάτων, ο οποίος απέχει ωστόσο από το σπουδαίο, παρά τους διθυράμβους που γράφονται γι' αυτόν...

 Παρά την παρουσία του Dave Sitek των TV On The Radio στην παραγωγή, η οικειοποίηση νέων ήχων αποτυγχάνει, ενώ ο αιώνιος πλακατζής Rivers Cuomo έχει χάσει κι αυτός τη στιχουργική του αιχμή...

Παρότι μένει στις γνώριμα «γυμνές» ερμηνείες και στα λίγα, τρυφερά ακόρντα για να μεταφέρει ξανά τη μοναξιά του έντεχνου indie rock της επαρχίας, του λείπει η διορατικότητα των μεγάλων τραγουδοποιών...

5 χρόνια μετά το "Take Me To Church" ο Ιρλανδός τραγουδοποιός δεν έχει να παρουσιάσει κάτι αναλόγως συνταρακτικό, παραμένει όμως πειστικός και αποτελεσματικός όταν ρίχνει τους τόνους...

Μετά από 12 χρόνια σιωπής, φτιάχνουν το πιο συνεπές, οικουμενικό και υγιές άλμπουμ του 2019, επενδύοντας σε έναν ήχο τεράστιο, στομφώδη, μα και προσωπικό...

Οι πύρινες, γήινες και ενίοτε άγαρμπες ερμηνείες της Maija Tiljander αφουγκράζονται την καρδιά του επικού στοιχείου, εκτοξεύοντας ένα άλμπουμ που ανθεί στο λεπτό σημείο μεταξύ hard rock, folk και doom metal...  

Γράφει μεν πανέμορφα τραγούδια, που ξεφεύγουν από την άνοστη pop/rock ουδετερότητα, όμως δεν είναι παρά ένα συμπληρωματικό άκουσμα στους κλασικούς δίσκους στους οποίους εμφανώς παραπέμπουν...

Ωραίος δίσκος, που επαναφέρει το κύρος της στιβαρής rock έκφρασης στο σύγχρονο αμερικάνικο top-10, προσδένοντάς τη στον μοντέρνο κόσμο μας τόσο με καλλιτεχνικούς, όσο και με εμπορικούς όρους...

Αν και βασίζονται σε γνώριμα υλικά, πετυχαίνουν να φτιάξουν κάτι το πρωτοποριακό: έναν άκρως παράδοξο και ιλιγγιώδη δίσκο, με αλλόκοτα υβρίδια κιθάρας, τυμπάνων και απόκοσμης φωνής...

Δεν μένει στις μνήμες των Hüsker Dü που κουβαλάει το όνομά του, αλλά παίζει δυνατό, ηλιόλουστο ροκ σε ενεστώτα χρόνο, με τις κιθάρες να τσιτώνουν και τα κρουστά να παφλάζουν στα αυτιά σου...

Το "Tokyo" μπορεί να είναι η πιο διαυγής pop στιγμή τους, όμως ο νέος δίσκος μένει κατά τα λοιπά να λιμνάζει στη στασιμότητα και στο προβλέψιμο...

Αν και τρόμαξε την εταιρεία του με τη στροφή στα synths, ο Αμερικανός τραγουδοποιός δεν οδηγείται σε κάποια τρέχουσα εκδοχή της electronica, αλλά στα όσα «έπαιζαν» στο πεδίο τον καιρό που ανδρωνόταν μουσικά...

Σε γοητεύει αρχικά με τις «αλκυονίδες» μελωδίες και τη μοναχική του ευαισθησία, γρήγορα όμως βαραίνει η μονότονη μεταχείριση της φωνής και μια αισθητική συνυφασμένη με την φεγγαρολουσμένη γενιά των ψυχοπονιάρηδων...

Κρατούν το πλουραλιστικό τους φάσμα, αλλά λειαίνουν με pop νυστέρι τις πιο εξεζητημένες πτυχές τους, όσο ο Jack Barnett ισορροπεί φωνητικά ανάμεσα στην αγορίστικη επιθετικότητα και στον άγουρο ρομαντισμό...

Χωρίς να ανατρέπουν την εικόνα τους ή να γίνονται κατάλληλοι για όσους βρήκαν την αλήθεια μόνο στους Sex Pistols, βουτάνε σε όσα τους ενέπνευσαν, επιδεικνύοντας μια φρεσκάδα και μια μανία που είχαμε καιρό να δούμε...

Στα 60 του, πλέον, βρίσκεται και πάλι στο #2 της Βρετανίας, με έναν μέτριο ωστόσο δίσκο, που ισορροπεί μεταξύ της rock ταυτότητάς του και των συνεργασιών με Ed Sheeran και Jennifer Lopez...

Μετά από 18 χρόνια σιωπής, οι παλαίμαχοι Βραζιλιάνοι χρησιμοποιούν τα ελληνικά ως γλώσσα με κρυπτικούς φθόγγους, αναβιώνοντας δημιουργικά και μελετημένα έναν κολασμένο, τελετουργικό ήχο...

Αποτυπώνει με απαράμιλλη γλύκα την ψυχοσύνθεση μιας νέας κοπέλας που ψάχνει μέσω του έρωτα το ποια είναι, επαναφέροντας ταυτόχρονα κάτι από τη χαμένη τιμή της κλασικής indie τραγουδοποιίας...

Γήινα χρώματα, αγορίστικη καθαρότητα και κοριτσίστικη «εναλλακτική» ευαισθησία, σε τραγούδια που δεν κάνουν κανέναν κόπο να ξεφύγουν από τη ζώνη ασφαλείας των δημιουργών τους...

Αν και δεν προσφέρει κάτι διαφορετικό σε σχέση με όσα έχουμε ακούσει κατά την τελευταία δεκαετία, αποδεικνύεται ένα όμορφο, πομπώδες και συμπαγές άλμπουμ –ίσως αυτό που θα έπρεπε να είχε διαδεχθεί το Aealo...