Ο Ύπνος έχει απασχολήσει τον άνθρωπο από την αρχή της ιστορίας, με τον αρχαίο μάλιστα κόσμο να τον λατρεύει είτε ως θεό, είτε ως δαίμονα. Δεκάδες θεωρίες έχουν καταγραφεί για τη φύση του, χωρίς να έχει ακόμα δοθεί μια απολύτως σαφής απάντηση από την επιστήμη. Τώρα, η Billie Eilish θέτει ξανά στο προσκήνιο τη βάση όλων αυτών, δίνοντας στο πρώτο της άλμπουμ τον τίτλο When We All Fall Asleep, Where Do We Go?. Πιο καθολικά από τους Casey (που το 2018 ονόμασαν τον δίσκο τους Where I Go When I Am Sleeping), πιο αφηρημένα, αλλά και πιο εμπειρικά: έχει άλλωστε αναφέρει αρκετές φορές σε συνεντεύξεις ότι έχει βιώσει το συναίσθημα της παράλυσης ύπνου.
Καθήμενη στο κρεββάτι με τρόπο που θυμίζει πλάσμα από τη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού ή παιδί του Εξορκιστή, η Eilish φέρνει μπρος σου –απ' το εξώφυλλο ακόμη– εκείνη την πλευρά της εφηβείας που αρνείται την αφιλτράριστη ανεμελιά και τον ροζουλί ρομανδισμό. Με ένα βλέμμα το οποίο εμπεριέχει την απαξίωση, την αμφισβήτηση, αλλά και την αποστροφή που συναντάται σε νέους ανθρώπους, όταν βρίσκονται απέναντι σε μια έτοιμη πραγματικότητα, που πρέπει έπειτα να αποδεχθούν ή/και να αντιμετωπίσουν.
Πάντα αγκαζέ με τον αδερφό της, τον τραγουδοποιό και ηθοποιό FINNEAS, η Billie Eilish χτίζει ένα άλμπουμ με κράμα ερεθισμάτων και μουσικών αναφορών. Από μια πιο σκοτεινή pop, την ακούμε να ελίσσεται προς το trap και τα ηλεκτρονικά. Προσθέτει γιουκαλίλι, αγκαλιάζοντας παράλληλα την auto tune εποχή ("8"). Μιξάρει δε ακόμα και τον θόρυβο από το μηχάνημα που κάνει τα σφραγίσματα στο οδοντιατρείο ("Bury A Friend"), βάζοντάς τον (τυχαία;) να συναντήσει τον γνώριμο ρυθμό των Doors από το "People Are Strange".
Kάθε κομμάτι στο When We All Fall Asleep, Where Do We Go? πετυχαίνει να κρατήσει μια σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα, την οποία η Αμερικανίδα τραγουδοποιός υποστηρίζει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Μπορεί έτσι να δρα ως σκοτεινή Λολίτα, αλλά ως υποκείμενο, με αμφισβήτηση και ειρωνεία για τη «ματσό» φύση των αγοριών ("Βad Guy"). Να δίνει φωνή στο χουρχούρισμα της γάτας που βρίσκεται σε σύγχυση, μεταφέροντάς σου την εντύπωση μιας εξομολόγησης μπροστά από την κάμερα του κινητού της –με την ανάσα να ακούγεται ανακυκλωμένη και με ευδιάκριτο τον ήχο του σάλιου, που κολλάει στα στεγνά της χείλη ("Xanny"). Να εμπνέεται τίτλους παίρνοντας την πλευρά του γνώριμού μας από τον Σέρλοκ Χολμς Moriarty ("You Should See Me Ιn Α Crown") ή να γράφει με τον παραληρηματικό τρόπο της Olga Hepnarová, όπως αυτός αποτυπώθηκε το 2016 στην ταινία Já, Olga Hepnarová των Tomáš Weinreb & Petr Kazda. Αλλά και να αναφερθεί στην καταστροφή του περιβάλλοντος με έναν μηδενισμό ο οποίος φέρνει κατά νου τον Μπραντ Πιτ από τους 12 Πίθηκους (1995), που έβρισκε εξαιρετική ιδέα την καταστροφή της Ανθρωπότητας. Κάνει επίσης το καλύτερο σχόλιο όσον αφορά τις θρησκείες: δίνει θηλυκή ιδιότητα στον Θεό και τον βάζει έπειτα να συμμαχήσει με τον Διάβολο, μειώνοντας έτσι την αξία της όποιας ακατανίκητης ...θείας δύναμης έναντι ενός πραγματικού Αρμαγεδδώνα ("All Τhe Good Girls Go To Hell").
Επιπλέον, τη βρίσκουμε εδώ να γυρίζει τον καθρέφτη ως άλλος Jordan Peele από το πρόσφατο φιλμ Us, ταυτίζοντάς σε με το τέρας που υπάρχει κάτω από το κρεβάτι –το οποίο και σου προσφέρει ως τη διαφορετική σου εκδοχή, ως το εμπόδιο και το σκοτάδι σου ("Bury A Friend"). Καθώς έπειτα ο δίσκος το γυρνά στις μπαλάντες, αντιλαμβάνεσαι ότι ναι μεν η Eilish καταφεύγει σε έναν ρετρό τρόπο αφήγησης, αποφεύγει όμως τη λαναντελρεϊκή προσέγγιση που είχε υιοθετήσει σε παλιότερα singles, βρίσκοντας τις δικές της ανάσες και τους δικούς της τονισμούς. Τραγουδά έτσι το προσωπικό της "Ηallelujah" ("I Love You") και σε βάζει κοινωνό στις τελευταίες σκέψεις ενός κοριτσιού πάνω στην ταράτσα (“Listen Before I Go”), σαν σε σκηνή του Wim Wenders από τα Φτερά του Έρωτα (1987). Κι ενώ πράγματι το άλμπουμ έχει πλέον κυλήσει σε μια μονοτονία, κατανοείς ότι πίσω κι από αυτήν την επιλογή εξακολουθεί να υπάρχει concept: listen before I go-i love you-goodbye, σαν υστερόγραφο.
Τα αδέρφια O'Connell, λοιπόν, κατορθώνουν να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα της σύγχρονης pop, μπερδεύοντας ταυτόχρονα τον Τύπο εκείνον που έχει συνηθίσει να μιλά για ενάμιση είδος μουσικής, με το ό,τι παραπάνω να του μοιάζει με «αποκάλυψη». Ταρακουνούν μάλιστα ακόμα και τις άκαμπτες playlists των ελληνικών ραδιοφώνων. Και κάνουν κι εμάς να αναρωτιόμαστε αν τα δωμάτια των έφηβων μουσικών αυτής της δεκαετίας είναι το σύγχρονο αντίστοιχο των γκαράζ των 1960s.
{youtube}DyDfgMOUjCI{/youtube}
