Μέσα στον δημιουργικό κύκλο, έρχεται κάποτε η στιγμή που κάθε μουσικός επιθυμεί να επικοινωνήσει τις πιο αληθινές πτυχές του εαυτού του. Έτσι όπως τις νιώθει, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο που βράζει μέσα του η ανάγκη. Δεν είναι όμως επιτυχημένο για όλους αυτό το εξομολογητικό «πείραμα»: έχουμε γίνει μάρτυρες φλύαρων μελοδραματισμών, όπως φυσικά και μικρών θαυμάτων συνθετικής απλότητας.
Στην περίπτωση της νέας, 4ης δουλειάς της cult φιγούρας που ακούει στο όνομα Mac DeMarco, ακούμε πρόθυμα αυτήν τη διάθεση, από έναν τραγουδοποιό ο οποίος θέλει να ανοιχτεί περισσότερο από ποτέ, κόβοντας γενναίες φέτες από τα βάθη της ψυχής του. Αλλά όσο και αν προσπαθεί να μας ξεγελάσει ο τρελοΚαναδός, το συμπέρασμα είναι ένα: η κανονικότητα, δεν του ταιριάζει.
Όσο και αν προσπαθεί δηλαδή να μας πείσει πως πονάει για το κορίτσι, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Όσο και αν τραγουδάει σαν πληγωμένος crooner τα γλυκύτατα, παραπονιάρικα τραγούδια του, είναι η παλαβομάρα του που νοστιμίζει το γεύμα. Και αν δεν σας αρκούν αυτά για να καταλάβετε τι παίζει εδώ πέρα, σκεφτείτε τον Mac DeMarco σαν τον Johnnny Depp του indie: όσο υποδύεται γκροτέσκο χαρακτήρες, οι κριτικές είναι αποθεωτικές και το ταλέντο αδιαμφισβήτητο. Όταν όμως έρχεται η ώρα για έναν νορμάλ ρόλο, βγαίνει στη φόρα όλη η υποκριτική φτώχεια.
Κάπως έτσι κυλάει το Here Comes The Cowboy. Με τραγούδια που είναι αληθινά όμορφα με τον προφανή τρόπο όπως το "Κ" και το "Skyless Moon", αλλά ακούγονται άνευρα, άγευστα –χωρίς πραγματικό χαρακτήρα. Υπάρχουν επίσης τραγούδια που μοιάζουν με υποδεέστερες εκδοχές όλων των λατρεμένων επιλογών στην δισκογραφία του Mac DeMarco, όπως το "Finally Alone", το "Heart Τo Heart" και το "All Of Our Yesterdays". Και, τέλος, υπάρχουν και εκείνα τα κομμάτια που συνθετικά δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά έχουν κάτι από την τρέλα του De Marco να τους χαρίζει προσωπικότητα: το άκυρο γκονγκ στη μέση του funky "Choo Choo" και το καουμπόικο «γιχααα» στο "Baby Bye Bye", είναι στιγμές που μόνο ένας τέτοιος απολαυστικός χαζοβιόλης θα μπορούσε να σφηνώσει μέσα στον δίσκο.
Όσο και αν σιχαίνομαι τη λέξη, πράγματι, αυτή ήταν η προσπάθεια του Mac DeMarco για ένα «ώριμο» άλμπουμ. Δοκίμασε να αλλάξει κάπως το εκφραστικό του ύφος, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που πέτυχε είναι να συρρικνώσει τη γραφή του και να ακούγεται βαριεστημένα σοβαροφανής. Συμπέρασμα; Δεν ταιριάζει σε όλους αυτό το παιχνίδι εύρεσης του αληθινού εαυτού. Ίσως, άλλωστε, ο Mac DeMarco δεν χρειάζεται να κοιτάξει και πολύ μακριά για να τον βρει: η παιδιάστικη εκδοχή που έχει αποτυπώσει στους μέχρι σήμερα δίσκους, μοιάζει ως η πιο αληθινή. Ίσως μάλιστα να είναι κι αυτή που θα του δώσει μερικούς ακόμη.
{youtube}HS2Ahm2EpL0{/youtube}
