Δέκα χρόνια δισκογραφικής απουσίας, είναι πολλά; «Εξαρτάται που λες, εξαρτάται», όπως λέει και το γνωστό άσμα. Τα περισσότερα συγκροτήματα κυκλοφορούν νέες δουλειές για να έχουν την ευκαιρία να βγουν ξανά σε περιοδείες, καθώς μόνο από εκεί μπορούν πια να έχουν κάποιο εισόδημα. Υπάρχουν όμως και ορισμένα –όπως οι Rammstein– που δεν το έχουν ανάγκη.
Μετά λοιπόν την κυκλοφορία του Liebe Ιst Für Alle Da το 2009 ακολούθησε η καθιερωμένη περιοδεία υποστήριξης, που θυμίζουμε ότι τους έφερε και στην Ελλάδα (δείτε εδώ). Οι τουρνέ συνεχίστηκαν και το διάστημα 2011-2013, ενώ νέες συναυλίες έγιναν και το 2016-2017, πιο σποραδικές βέβαια, με best of περιεχόμενο. Και κάθε φορά που ανακοίνωναν καινούρια lives, ο κόσμος περίμενε ένα πιο εντυπωσιακό σόου σε σχέση με τα προηγούμενα. Κάτι που επισήμανε και ο κιθαρίστας Richard Kruspe, ο οποίος στο παρελθόν ήταν κάθετος στην κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ: «κανείς δεν μιλούσε πια για τη μουσική των Rammstein, αλλά μόνο για τις φωτιές, τα πυροτεχνήματα, κάτι που του έσπαγε τα νεύρα». Έτσι, δίχως πίεση, το γκρουπ άρχισε να γράφει καινούρια τραγούδια 4 χρόνια πριν, ενώ στο ενδιάμεσο βρέθηκε η ευκαιρία τόσο για τον Kruspe, όσο και για τον τραγουδιστή Till Lindemann να ξεκαυλώσουν με τα side projects τους, ο μεν με τους Emigrate, ο δε με το Skills Ιn Pills (δείτε εδώ).
Ότι ένα νέο άλμπουμ βρισκόταν πια στην τελική ευθεία, το πληροφορηθήκαμε φέτος τον Ιανουάριο. Τον Μάρτιο ήρθαν και τα πρώτα teasers, υποδεικνύοντας ότι οι Rammstein θα συνέχιζαν την παράδοση των προβοκατόρικων βιντεοκλίπ –όπως και πράγματι έγινε, με το "Deutschland". Το οποίο ξεκινούσε από τη ρωμαιοκρατούμενη Γερμανία στο 16 μ.Χ. για να φτάσει στα τέλη του 20ού αιώνα, με το γκρουπ να θίγει ενδιάμεσα τόσο το ναζιστικό Ολοκαύτωμα (πόζαραν ως φυλακισμένοι Εβραίοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης), όσο και το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας. Οι αντιδράσεις, σωρός· τις σχολιάσαμε κι εμείς, όπως μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ. Το τραγούδι, πάντως, ήταν ένας ακόμα ύμνος στη φαρέτρα των Rammstein, οδηγημένος από τα keyboards του Christian "Flake" Lorenz: άνετα μπορώ να φανταστώ ένα γεμάτο στάδιο να τραγουδάει «Deutschland, Deutschland über allen».
Τι γίνεται όμως με τον υπόλοιπο δίσκο; Το απλοϊκό ρεφρέν «Radio, mein Radio» από το 2ο single "Radio" σου κολλάει αμέσως στο μυαλό, αλλά το κομμάτι χάνει γενικά σε σύγκριση με το "Deutschland". Το "Zeig Dich" θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιαδήποτε από τα παλιότερα άλμπουμ τους, ενώ το “Sex” δεν λέει πολλά πράγματα, αν και μάλλον προσφέρεται για βιντεοκλίπ –και είμαι περίεργος να δω τι θα σκαρφιστούν πάλι. Τραγούδια πάλι σαν το "Weit Weg" ή το "Puppe" φέρνουν στο προσκήνιο τις δηλωμένες προτιμήσεις του Kruspe για τη μουσική των Depeche Mode, των Radiohead και της Lana Del Rey, αλλά συνάδουν και με τη νυν παρουσία των Rammstein. Ένας 20χρονος δηλαδή Lindemann δεν θα μπορούσε να αποδώσει με τίποτα το "Puppe". Ο 50άρης όμως εαυτός του δένει μια απαγγελία στη μελαγχολική μελωδία και συνδυάζει ιδανικά τη φωνή του με τα τύμπανα του Christoph Schneider στην κορύφωση, ώστε να αποδοθεί με τον πρέποντα τρόπο η ιστορία μιας μικρής κοπέλας που έχει ως παρέα της μια κούκλα, όσο η μεγάλη της αδερφή δουλεύει ως ιερόδουλη στο διπλανό δωμάτιο...
Διαβάζοντας την κριτική του Χάρη Συμβουλίδη για το Liebe Ιst Für Alle Da (δείτε εδώ), δεν μπορώ να μην συμφωνήσω με την περιγραφή που δίνει για τα τραγούδια: «τυλιγμένα στον γνώριμο βιομηχανικό ήχο της μπάντας, όπως σταθερά χτίζεται από τις βομβαρδιστικές κιθάρες των Richard Z. Kruspe/Paul Landers, τις τευτονικής σταθερότητας μπασογραμμές του Ollie Riedel και τα εκκωφαντικά τύμπανα του "Doom" Schneider». Όπως σωστά είχε αναφέρει, ήθελε να ακούσει τους Rammstein να πηγαίνουν και προς νέα μουσικά μονοπάτια. Αυτά τα μονοπάτια υπάρχουν λοιπόν στο φρέσκο, 7ο τους άλμπουμ, καθώς η γυμνή απαγγελία του "Diamant", το συναισθηματικό ξέσπασμα του "Puppe" και το κινηματογραφικό/συμφωνικό τελείωμα στο “Hallomann” εκφράζουν ένα γκρουπ στην ωριμότητά του. Και ξυδάκι σε αρκετούς οπαδούς, όσους ήθελαν πιο heavy τραγούδια από τους Γερμανούς.
Οι κριτικές που πήρε το Rammstein είναι διθυραμβικές, ενώ κατάφερε να πάει νούμερο 1 στα charts της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Φινλανδίας, αλλά και #3 στη Βρετανία· συνολικά, είναι οι υψηλότερες θέσεις που έχουν καταγραφεί για άλμπουμ των Rammstein. Το λιτό και απέριττο εξώφυλλο μας δείχνει ένα σπίρτο, τοποθετημένο σε όρθια θέση. Θα πάρει άραγε φωτιά και θα σβήσει, δηλώνοντας έτσι το τέλος της μπάντας; Θα ανάψει και θα δώσει τη σειρά του σε έναν νέο δίσκο; Εάν είναι πάντως το τελευταίο τους, τότε είναι ένα «κύκνειο» άσμα το οποίο τιμά το όνομα και την ιστορία τους. Με διαφοροποιημένες κατευθύνσεις (επιδοκιμάζουμε ξανά το "Puppe", με έμφαση), με 2-3 κλασικά συναυλιακά τραγούδια, με ένα βιντεοκλίπ σαν το "Deutschland" να τους κάνει και πάλι θέμα συζήτησης (και αναμένουμε για υπόλοιπα, να δούμε τι άλλο έχουν στο μυαλό τους). Άξιζε λοιπόν και με το παραπάνω η αναμονή των 10 χρόνων.
{youtube}NeQM1c-XCDc{/youtube}
