Με τι κίνητρο ξεκινάς αλήθεια να γράφεις disco house, σε μια εποχή που δεν υπάρχει πια η dance κουλτούρα; Σε μια εποχή που έχει πεθάνει το acid house; Σε μια εποχή κατά την οποία δεν υπάρχει ενδυματολογικός κώδικας για τη φυλή των «καμένων» στα dancefloor; Διάολε, δεν υπάρχει καν το zeitgeist του Ecstasy.
Όμως οι Chemical Brothers, οι οποίοι διεκδίκησαν τα phat beats της electronica των 1990s, δικαιούνται να ποζάρουν πλέον σαν τροπαιούχοι της χορευτικής κουλτούρας. Και για τον 9ο τους δίσκο επιλέγουν τον πιο σίγουρο τρόπο για τα υπαρξιακά τους αδιέξοδα: τη χαρά της χαράς, που πηγάζει από τη «διασκέδαση» την οποία προσφέρουν οι χορευτικοί ρυθμοί.
Οι Chemicals δεν είναι εκτός εποχής· γνωρίζουν καλά ότι ο κόσμος γύρω τους, έχει αλλάξει. Τον Πλανήτη Dust τον έχουμε εγκαταλείψει προ πολλού και η επιστροφή στη γήινη πραγματικότητα δεν ξορκίζεται εύκολα, ακόμα κι αν τα beats βαράνε ανελέητα. Αλλά ο Tom Rowlands και ο Ed Simons ξέρουν πώς να μην ακούγονται παρωχημένοι και παίζουν το σίγουρο χαρτί: επαναφέρουν τη συζήτηση στο επίπεδο του χορού, μοιράζοντας ξανά την τράπουλα των απαιτήσεων με στόχο να γεμίσουν τις ευρύχωρες πίστες. Ίσως μέσα στην εγκεφαλική αναζήτηση για νέα ταυτότητα να ξεχάσαμε να χορεύουμε, μας ψιθυρίζουν έξυπνα –με επίμονους, μπασάτους ήχους.
Το τερματικά τεχνοκρατικό στυλ του “Eve Οf Destruction” παραδόξως λειτουργεί, όπως λειτουργεί και το διονυσιακό techno στο “No Geography”. Το “Got To Keep On” είναι θαυμάσιο και αναδίδει ωραίες οσμές καθώς ακούγεται βουτηγμένο στην κολυμπήθρα των διαφόρων στυλ που διατρέχουν τις χορευτικές κουλτούρες τα τελευταία 30 χρόνια.
Υπάρχουν πάντως και αστοχίες, όπως και άβολες στιγμές. Στο "Bango" οι Chemical Brothers σφυροκοπάνε εκκωφαντικά τις βασικές μελωδίες χωρίς σαφές όραμα, ενώ στο “We’ve Got To Try” βάζουν λίγο καταχρηστικά τις κλασικές soul πινελιές, προκειμένου να ξεφύγουν από τα αδιέξοδα. Το “Gravity Drops” σε πετάει σε εθιστικά μοτίβα βιομηχανικής techno-νομίας, όμως το μανιακά αυτάρεσκο “MAH” αφαιρεί τη γλυκιά γεύση. Ακόμη και το γοητευτικό “Free Yourself” δεν γίνεται να μην παραδεχθείς ότι θυμίζει αμέτρητες αδιάφορες ασκήσεις ύφους εκκολαπτόμενων DJ στις μεταμεσονύκτιες ζώνες των νυχτερινών ραδιοφώνων της πόλης, για ανθρώπους που εξακολουθούν να στοιβάζονται σε night clubs τα Σαββατόβραδα.
Η disco house των Chemical Brothers ήταν κάποτε ικανή να ραγίσει τα πατώματα και να λιώσει τους τοίχους, ενώ σήμερα ακούγεται στρεσαρισμένη να παράξει ζοφερές αισθήσεις. Σαν να θέλει να μας ξεγελάσει με εύκολα χορευτικά τρικ, για να μην προλάβουμε να αναλογιστούμε τις όποιες αδράνειες. Ευτυχώς το No Geography διαθέτει αρκετές στιγμές που λειτουργούν ως αντίβαρο, όπως τις προαναφερόμενες ή το “The Universe Sent Me”, το οποίο ακούγεται σαν λυτρωτικός ήχος από τα φθαρμένα ηχεία μιας πόλης χωρίς ελπίδα.
Ο νέος δίσκος των Chemical Brothers σε κάνει να περνάς καλά, αλλά τον διακατέχει ένα αδιόρατο άγχος. Είναι σαν να χορεύεις όσο πιο ξένοιαστος μπορείς όλη νύχτα, αλλά να μην αφήνεσαι ποτέ στη διασκέδαση, γιατί έχεις το αυριανό ψήφισμα του Brexit στο μυαλό σου να σε απασχολεί.
{youtube}rSYwtllbweY{/youtube}
