Rammstein + Combichrist

Δεν χρειάστηκε να τρέξει και πολύ ο χρόνος μετά το άνοιγμα της τεράστιας αυλαίας παύλα υπερμεγέθους γερμανικής παντιέρας, πριν σιγουρευτώ πως η φάση οδεύει προς καταστάσεις τύπου «των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά...». Κι όπου «φουσάτα», βεβαίως, βάλτε τόσο ηχητικά όσο και πραγματικά πυρομαχικά, κι όπου «σπαρτά» τον πενταψήφιο αριθμό των παρευρισκομένων.

Προηγουμένως μας έχουν διασκεδάσει (να τα κοτσάρω τα εισαγωγικά τώρα;) ξεπεσμένα EBM τέκνα εκ Νορβηγίας, τίγκα στο ποζεριλίκι. Και σεβαστή η ποζεριά δεν λέω, μα κάποιος πρέπει να ενημερώσει τους αγαπητούς Combrichrist πως ένας κουβάς μέικαπ, μια πλούσια μοϊκάνα, μερικά ανασηκωμένα κωλοδάχτυλα και ακόμα περισσότερα λεκτικά περί γενετήσιας πράξης ΔΕΝ συνιστούν πρόκληση στις μέρες μας. Γραφικότητα ίσως; Ειδικά όταν δυο στον αριθμό ντράμερ σαχλαμαρίζουν με τα ξυλάκια και τα hi-hat τους σαν goth γατούληδες, χοντρικά στο ίδιο γεωγραφικό σημείο που ούτε μια βδομάδα πριν ένας Lombardo δονούσε μανιωδώς τις κάσες του. Ας με συγχωρήσουν οι οπαδοί της μπάνδας...

Και επιστρέφω στους ορκισμένους προβοκάτορες των καιρών μας, αποδίδοντας σέβη και πρέπουσες τιμές στο τευτονικό τους σούπερ σόου. Μιλάμε για μουσικοθεατρική εμπειρία περιωπής, η οποία ανατοποθετεί στο μυαλό σου τη βασική έννοια του κιτς και κουρελιάζει τις ενστάσεις σου περί άκρατου μαξιμαλισμού. Τι να σου κάνει το ψηφιακό υποκατάστατο (βλέπε DVD του Völkerball) όταν έχεις το αληθινό το πράμα εμπρός στα μάτια σου... Ο Lindemann σκάει μύτη με κόκκινο φουστανάκι, βαράει βήμα με προπολεμικό τουφέκι-χωνί επ’ ώμου και φουντώνει –στην κυριολεξία– κόσμο και κοσμάκη. Στο άλλο άκρο στην κλίμακα τεστοστερόνης, ο κύριος Christian «Flake» Lorenz χαϊδεύει τα keyboards του μέσα σε λαμέ συνολάκι, κουνιέται σαν ξεβιδωμένη καρικατούρα electro pop ειδώλου διακτινισμένου απ’ τα 1980s και απολαμβάνει την καθιερωμένη του βαρκάδα στα χέρια του κοινού. Crowd ....sailing να το πω, με πανί την ελληνική σημαία; Το διαθέτουν πάντως το ζητηματάκι τους οι τύποι με τα εθνικά τα σύμβολα. Γενικότερα, το όλο κόλπο κουβαλάει χοντρό μικρόβιο εναλλαγής/ανατροπής μέσα του, καθώς φλόγες και εμβατηριακά έπη κάνουν χώρο σε βραδυφλεγείς industrial power μπαλάντες και ροζουλί προβόλια. Ωωω καυλιάρηδες αρχαίοι τέκτονες θεοί! (σημ. αρχισυντάκτη: πώς;;!!)

Ενώ, λοιπόν, η Rammstein εξάδα ιδρώνει ακατάπαυστα επί σκηνής –εδώ βγαίνουν καπέλα, κράνη και λοιπά κάλυπτρα, ειδικά για χάρη Kruspe και Shneider– παρατηρώ πως ο λαός περισσότερο παρακολουθεί παρά συμμετέχει. Οπότε παραθέτω κι εγώ τη σχετική θεωρία μου: πέραν του δεδομένου εμποδίου της γλώσσας, είναι τόσο έντονο το οπτικό κομμάτι του γεγονότος –ειδικά για τους πρωτάρηδες– ώστε, αναμένοντας σαν χάνοι το επόμενο καρέ, το καινούργιο μπαμ, τείνουμε να ξεχνάμε πως πρόκειται περί συναυλίας. Πως εκεί πάνω βρίσκεται βαριά κι ασήκωτη μπάντα κι όχι θίασος υπερπαραγωγή. Και η ευθύνη δεν είναι αποκλειστικά δικιά μας, εδώ που τα λέμε. OK ψιλά τα γράμματα, αλλά αν μην τι άλλο υπαρκτά.

Κι έτσι το σόου βαίνει προς την τελική κορύφωση με “Pussy” και τον Till να εκτοξεύει σαπουνάδες στις μπροστά σειρές μέσω μηχανισμού φαλλικού σχήματος και χρώματος ροζ (θέλει επεξήγηση ο συμβολισμός;). Ευθύς και στα καπάκια τρίμπαλο encore, πολύγλωσσες ευχαριστίες και... «αυτό ήταν οι Rammstein» εις τη Γερμανική. Το νιώσαμε στο πετσί μας μίστερ μου, δεν χρειάζεται να μας το δηλώσεις κιόλας...