Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Ίσως να ’φταιγε η καλοκαιριάτικη μπόρα, ίσως η ημέρα της συναυλίας, δεν ξέρω. Πάντως η προσέλευση του κοινού στο Gagarin ήταν μικρότερη του αναμενόμενου και του μεγέθους του συγκροτήματος. Γιατί μπορεί οι Standells να μην βρίσκονται στα charts εδώ και σαράντα χρόνια, ο θρύλος τους όμως παραμένει ζωντανός μέσα από τα βινύλια τα οποία μανιωδώς συλλέγουν οι φίλοι του garage ήχου –και όχι μόνο.
Τη βραδιά στο Gagarin ανέλαβαν να «προθερμάνουν» οι Lizards. Οι οποίοι άνοιξαν με surf ήχους και συνέχισαν με ατόφιο garage και με Last Drive. Και, χάρη κυρίως στα καλά φωνητικά και στον δυναμικό τους ήχο, πέτυχαν να ζεστάνουν ένα κοινό που περίμενε ανυπόμονα τους headliners.
Οι Standells δεν άργησαν να βρεθούν επί σκηνής και ξεκίνησαν προβάλλοντας την αρχή της ταινίας Riot On Sunset Strip, παίζοντας συνάμα και το ομώνυμο τραγούδι. Συνέχισαν με τα “Barracuda”, “There's A Storm Coming”, “Why Pick On Me”, “Summer In The City”, “Mr. Nobody” και “My Little Red Book”, ενώ το σετ τους περιείχε επίσης τα “Sometimes Good Guys Don't Wear White”, “All Fall Down”, “Try It”, “Dirty Water”, “Wild Thing”, “Money (That's What I Want)”, “Bony Moronie”, “Medication”, “Hey Joe”, με τα “Brand New Cadillac” και ξανά το “Dirty Water” να κλείνουν κατόπιν, στο δεύτερο πια encore το live.
Με τον John Fleck στο μπάσο και τον Larry Tamblyn στο organ να είναι οι μόνοι εναπομείναντες από την 1960s σύνθεση του γκρουπ και με σφιχτοδεμένο ήχο, είδαμε ένα επαγγελματικό συγκρότημα που έριχνε το βάρος της συναυλίας σε τραγούδια τα οποία και οι πέτρες τα ξέρουν, ενώ απέφυγαν διακριτικά τη στήριξη του σόου σε πιο άγνωστα, δικά τους, κομμάτια. Μ' άλλα λόγια, όσο και να χορέψαμε και να τραγουδήσαμε μαζί με τους Standells, μας έμεινε τελικά μια αίσθηση ότι, αν μπορούσαν, θα έπαιζαν διασκευές ακόμα και στα καζίνο του Λας Βέγκας. Η αλήθεια πάντως είναι ότι και την άλλη βδομάδα να έπαιζαν θα τους ξαναβλέπαμε... 
