Wer wartet mit Besonnenheit, Der wird belohnt zur rechten Zeit: εκείνος που αναμένει με σωφροσύνη, θα ανταμειφθεί την κατάλληλη στιγμή.
Έτσι ξεκινάει το νέο άλμπουμ των Rammstein και αναλογίζομαι ότι ανέμενα με αληθινή σωφροσύνη την επιστροφή ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων. Μετά δηλαδή το εμβληματικό Mutter (2001) και το καλό Reise Reise (2004) υπέμεινα με υπομονή τα καπρίτσια μετριότητας του Rosenrot (2005) κι έμαθα απέξω κι ανακατωτά κάθε γωνιά του σταδίου της Nimes, βλέποντας ξανά και ξανά το Völkerball (2006). Καταλάβαινα ότι ένα συγκρότημα που θέλει να κάνει κάτι με τη μουσική του, που την έχει ήδη πάει κάπου και δεν επιθυμεί απλά να τα 'κονομάει με δίσκους-καρμπόν θα κάνει και τις κοιλιές του, θα τη βγάλει και με live κυκλοφορίες και όλα αυτά. Ναι, η ζωή είναι σκληρή. Και ακόμα και τούτοι οι σκληροτράχηλοι Γερμανοί, αν πέσουν, μπορεί και να μην ξανασηκωθούν.
Οι Rammstein του Liebe Ist Fur Alle Da έχουν κάτι το περίεργο πάνω τους. Είναι σαν ένας επιστήθιος φίλος, που τον ξέρεις καλά, αλλά τον παρατηρείς να έχει «σκοτεινιάσει», να έχει γίνει σκεφτικός κι απόμακρος. Τους άρεσε πάντα βέβαια να προκαλούν το λεγόμενο «κοινό αίσθημα» κι από τη μέρα 1 τους γούσταρε να εξερευνούν τα πράγματα στα όριά τους. Τα βιντεοκλίπ τους, οι στίχοι τους, το στρατοκρατικό τους ίματζ, τα μετα-βιομηχανικά τους σόου, ακόμα και η επιλογή να κάνουν μουσική στη βαριά και δυσνόητη γλώσσα τους σε πείσμα της φόρμουλας «μίλα αγγλικά για να σε μάθει ο κόσμος», όλα έχουν κατά καιρούς μπει στο μικροσκόπιο για να βγουν κάθε λογής αρνητικά συμπεράσματα για την ηθική τους ή την πολιτική τους τοποθέτηση. Ξεχνιέται νομίζετε ο τύπος που περιέγραψε το Mutter ως «μουσική για να εισβάλλεις στην Πολωνία μαζί της»;
Όμως οι Rammstein προχωρούν ακάθεκτοι, φέτος μάλιστα δείχνουν αποφασισμένοι να διχάσουν ακόμα και τους οπαδούς. Αρκετοί δηλαδή φρίκαραν από τη μίνι πορνοταινία (hardcore και δίχως τίποτα καλυμμένο) που γύρισαν ως βιντεοκλίπ του πρώτου single τους “Pussy”, με τον Till Lindemann να ανεμίζει στα μισά μια σημαία της πατρίδας του τραγουδώντας ότι «δεν μπορεί να γαμήσει στη Γερμανία». Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε μετά το αμφιλεγόμενο εξώφυλλο του Liebe Ist Fur Alle Da και τώρα η ιστορία γύρω από το δεύτερο τραγούδι του “Ich Tu Dir Weh” –το οποίο και λογοκρίθηκε τελικά από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας, μαζί με τμήμα του εσωτερικού artwork του δίσκου.
Απέναντι σε όλα αυτά, στέκονται τα 11 τραγούδια της κανονικής έκδοσης του Liebe Ist Fur Alle Da και τα 5 bonus tracks της deluxe εκδοχής του. Τραγούδια τυλιγμένα στον γνώριμο βιομηχανικό ήχο της μπάντας, όπως σταθερά χτίζεται από τις βομβαρδιστικές κιθάρες του Richard Z. Kruspe, τις τευτονικής σταθερότητας μπασογραμμές του Ollie Riedel και τα εκκωφαντικά τύμπανα του «Doom» Schneider. Από την άλλη, τα πλήκτρα του «Flake» Lorenz, πέρα από το να ορίζουν τα Rammstein χαρακτηριστικά, συνεχίζουν να κομίζουν μαεστρικά έναν αέρα Depeche Mode (“Haifisch”) και σκοτεινιασμένου νεορομαντισμού. Δύο «άκρα» άψογα συνταιριασμένα κι ακόμα πιο άψογα υπηρετούμενα από τα φωνητικά του Lindemann. Ο οποίος βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα εδώ, όντας φοβερός (μερικές φορές με την κυριολεκτική σημασία του τόσο καταχρασμένου επιθέτου), τόσο όταν γρυλίζει πομπώδη εμβατήρια, όσο και καθώς βυθίζεται νοσταλγικά στα γαλλικά καμπαρέ και στις αναμνήσεις της Edith Piaf (“Fruhling In Paris”), όταν αναζητεί με πόνο τα χαμένα παιδιά του Δούναβη (στο μετα-βαγκνερικό “Donaukinder”) ή όταν ξεσπάει στα μοναχικά metal γιόντελ του “Rammlied”.
Ως εδώ, όλα ηχούν λίγο/πολύ γνώριμα. Ο παλιόφιλος είναι αυτός που είναι, τα εκφραστικά του μέσα παραμένουν σε άνθιση –έχοντας κατακτήσει μια ωριμότητα, παρ’ όλο που δεν αποτολμούν νέες διαδρομές (“Wiener Blut”, “Liebe Ist Fur Alle Da”)– και το 6ο του στούντιο άλμπουμ προκύπτει ως ένα εξαιρετικά συγκροτημένο σύνολο: δεν περιέχει το μεγάλο τραγούδι, τύπου "Du Hast", δεν περιέχει όμως και τίποτα το αδιάφορο ή περιττό. Ακόμα και το “Pussy” επιδεικνύει μια απαστράπτουσα rhythm section, όσο και αν η λάμψη της μοιάζει κάπου δανεική από το “Moskau”. Αυτό που έχει όμως αλλάξει είναι η διάθεση των Rammstein. Οι στίχοι τους δηλαδή επιδεικνύουν μια μεγαλύτερη του συνηθισμένου σκληρότητα, έναν απροκάλυπτο κυνισμό με δόσεις απροκάλυπτου σαδισμού. Αυτές δηλαδή που τόσο σόκαραν τη γερμανική κυβέρνηση, ωθώντας τη να λογοκρίνει το “Ich Tu Dir Weh”. Είναι πραγματικά δύσκολο να μη διακρίνεις σε όλα αυτά ένα συγκρότημα σε μεταβατική φάση (όλα τα βασικά μέλη έχουν πλέον αφήσει πίσω τους το φράγμα των 40) ή να μην αναλογιστείς το πρόσφατο, οδυνηρό διαζύγιο του Kruspe.
Wer wartet mit Besonnenheit, Der wird belohnt zur rechten Zeit: εκείνος που αναμένει με σωφροσύνη, θα ανταμειφθεί την κατάλληλη στιγμή. Αναμείνατε λοιπόν, γιατί ούτε το Liebe Ist Fur Alle Da αποτελεί την ανταμοιβή, ούτε το 2009 οριοθετεί την κατάλληλη στιγμή. Ως Rammstein fan, πάντως, σας εγγυώμαι ότι θα το λιώσετε στο παίξιμο. Εγώ βρίσκομαι στην 27η φορά τώρα που γράφω τούτες τις γραμμές και μπορεί να έχω χάσει και το μέτρημα προ πολλού...
{youtube}aBrRwwvR9w4{/youtube}
