Νομίζω δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που παρακολουθεί τα μουσικά δρώμενα έστω και επιφανειακά και δεν ξέρει τους Black Eyed Peas. Εάν δε κάποιος γνωρίζει τις ρίζες του group, θα του φανεί περίεργο – το λιγότερο – πως το συγκρότημα με το συνειδητοποιημένο rap ύφος, υπεύθυνο για το Behind The Front 11 χρόνια πριν, θα κυκλοφορούσε μια μέρα έναν δίσκο σαν το φετινό The E.N.D. Οι Black Eyed Peas του 2009 λοιπόν μόνο hip hop δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, αφού αποτελούν πλέον μια καθαρόαιμη pop μπάντα, με τον Will.I.Am να είναι ο κύριος υπεύθυνος για τον ήχο τους, με παραγωγές αρκετές φορές εντυπωσιακές (π.χ. “Meet Me Halfway”) και με τη Fergie να έχει καταστεί – από το Elephunk του 2003 και μετά – αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής τους, καθώς τα φωνητικά της ταιριάζουν ομολογουμένως γάντι στα σύγχρονα pop κομμάτια τα οποία σκαρώνει πλέον η μπάντα.
Με το The E.N.D. οι Black Eyed Peas δείχνουν να θέλουν να ξεφύγουν ακόμα περισσότερο από το hip hop, συγκριτικά με τις αμέσως προηγούμενες δουλειές τους, όπου τέτοιες επιρροές είχαν ήδη τεθεί σε καταστολή. Εδώ δείχνουν πιο μακρινές από ποτέ, με στοιχεία από τη χορευτική euro pop αλλά και το γαλλικό blog electro των τελευταίων χρόνων να έχουν αποκτήσει κυρίαρχη θέση στο μυαλό του Will.I.Am. Το δεύτερο single “I Gotta Feeling” δείχνει να έχει κατά νου τον David Guetta, ενώ το “Rock That Body” δανείζεται μεγάλο μέρος της έμπνευσής του από τον SebastiAn. Εάν ακόμα δεν έχετε πειστεί, τότε μπορείτε να βάλετε στο YouTube το “Missing You”, για να δείτε μόνοι σας ότι το συγκρότημα αφενός δεν έχει πια καμία σχέση με το hip hop κι αφετέρου ρίχνει το βάρος του προς την προορισμένη για τα clubs pop, παρά σε εκείνη του ραδιοφώνου και του καθιστικού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι Black Eyed Peas έχουν κάνει και θα συνεχίσουν να κάνουν μεγάλη επιτυχία. Και γιατί όχι, εφόσον έχουν αποδείξει τη μαεστρία τους στη δημιουργία ευχάριστων pop singles. Τρία-τέσσερα τέτοια υπάρχουν και στο The E.N.D., αν όμως ενδιαφερθεί κανείς να το προσεγγίσει ως σύνολο, τότε θα βρει ένα πολύ μέτριο σύνολο, όπου το υπόλοιπο υλικό απλώς περιφέρεται γύρω από τις υποψήφιες επιτυχίες ως δορυφόρος, όντας αδιάφορο και βασισμένο σε χιλιοπαιγμένες συνταγές. Ναι μεν λοιπόν υπάρχουν στιγμές pop έμπνευσης στη νέα δουλειά των Black Eyed Peas, γίνονται όμως πολύ λιγότερο ορατές όταν δεν τις αντιμετωπίζεις μεμονωμένα, αλλά τις αναζητάς ανάμεσα στη σωρεία μέτριων τραγουδιών που τις περιβάλλουν.
