Ο ξαφνικός θάνατος της Dolores O'Riordan τον Ιανουάριο του 2018 δημιούργησε ένα κύμα συγκίνησης που όμοιό του είχαμε να δούμε από τα μέσα των 1990s, σε ό,τι αφορά την καλλιτεχνική της παρουσία: έπειτα από αυτό το σημείο, τα άλμπουμ της με τους Cranberries δεν κατάφεραν να διεκδικήσουν σεβαστό μερίδιο της επικαιρότητας. Τη στιγμή που χτύπησε η τραγωδία, η Ιρλανδή ερμηνεύτρια και οι επί σχεδόν τρεις δεκαετίες συνεργάτες της (με κάποια διαλείμματα, ομολογουμένως) βρίσκονταν εν μέσω ηχογραφήσεων, τον καρπό των οποίων ακούμε τώρα· σε ένα άλμπουμ-αποχαιρετισμό τόσο σε εκείνη, όσο και στην ύπαρξη της μπάντας.
Αν γνωρίζεις την προαναφερθείσα ιστορία πίσω από τη δημιουργία του In The End, είναι αδύνατον να το ακούσεις ανεπηρέαστος: η σκέψη συχνά λοξοδρομεί, προσπαθώντας να βρει στα λόγια που έγραψε και τραγούδησε η O'Riordan σημάδια προαίσθησης ή ενδείξεις τραγικής ειρωνείας. Όμως η αλήθεια είναι ότι η τραγουδοποιία της υπήρξε πάντοτε ποτισμένη από το δράμα, τα σκοτάδια της ψυχής και του έρωτα. Κι από τον θάνατο βέβαια –ολόκληρο δίσκο αφιέρωσε κάποτε στους «πιστούς τεθνεώτες», το εξαιρετικό και προσωπικό μου αγαπημένο To The Faithful Departed (1996).
Το In The End δεν αποκαλύπτει λοιπόν νέα πράγματα για την τέχνη των Cranberries –περισσότερο αποτελεί μια περιδιάβαση οδών που (ξέρουμε ότι) ξέρουν καλά. Από το εναρκτήριο “All Over Now” κιόλας, οι κιθάρες χτυπούν γνωστά καμπανάκια και οι στίχοι ανατρέχουν σε παλιές, αγαπημένες στιγμές («Do you remember?/ Do you recall?/ Do you remember?/ I remember it all»). Αλλά, ακριβώς όπως συνέβαινε και με τα πρώτα και καλύτερα άλμπουμ της ομάδας, υπάρχουν εδώ πολλές και διαφορετικές διαθέσεις, πολλές και ποικίλες διαδρομές: το “Lost” κάνει γενναία βουτιά στη μελαγχολία, το “Wake Me When It’s Over” είναι μια επιστροφή στη θεματολογία του “Zombie”, το “Catch Me If You Can” μαρτυρά ατσαλένια θέληση, ενώ το “Summer Song” κουβαλάει την αφέλεια και την ονειρική ατμόσφαιρα που πρωτογνωρίσαμε στο “Linger”, κατά το μακρινό 1993.
Όπως πάντα συνέβαινε στην ιστορία της παρέας από το Limerick, αιχμή του δόρατος και επίκεντρο των τραγουδιών είναι η προσωπικότητα και η φωνή της O'Riordan. Αυτή η τόσο νεανική, παρά τα 46 της χρόνια (τον καιρό που ηχογραφήθηκε), η τόσο αβίαστα ιδιαίτερη φωνή· η οποία, αν και εδώ ακούγεται όπως αποτυπώθηκε στα demo, όχι απλώς συγκινεί, αλλά συχνά συγκλονίζει –με την εκφραστικότητα και το πάθος της, καθώς και με εκείνη την ακαταμάχητη άρθρωσή της. Σίγουρα η τεχνολογία έχει παίξει τον ρόλο της (διά χειρός του παραγωγού Stephen Street), σίγουρα ο ήχος που έστησαν με επιμονή γύρω της οι παλιόφιλοι Noel Hogan (κιθάρα), Mike Hogan (μπάσο) & Fergal Lawler (ντραμς) έχει επίσης συνεισφέρει πολλά. Όμως, και πάλι, η O'Riordan ακούγεται τόσο αφοσιωμένη και αναζωογονημένη... Πώς να μη σε γονατίσει, αλήθεια, όταν τραγουδά «It’s all an illusion/ This is my conclusion/ For now»; Πόσο κρίμα που δεν θα την ακούσουμε ξανά...
Δεν υπήρξαν πιθανότατα ποτέ «μεγαλύτεροι από τη ζωή» η Dolores O'Riordan και οι Cranberries –κι ας είχαν τις κάμποσες στιγμές τους, κι ας αγαπήθηκαν κάποτε παράφορα. Όμως με τα βαθιά κι αληθινά τους τραγούδια, τη φώτισαν αυτή τη ζωή: στόλισαν τις χαρές και τις λύπες της, έγιναν ο συνοδός ήχος της για πολλούς.
Και τώρα, που φτάνουν στο τέλος, λένε αντίο όπως τους (και μας) αξίζει.
«Ain’t it strange/ When everything you wanted/ Was nothing that you wanted/ In the end? Take my house, take the car, take my clothes/ But you can’t take the spirit».
{youtube}h1lMxX8doSU{/youtube}
