Η Lizzo τραγουδάει σαν ένα κορίτσι που ξύπνησε ένα πρωί και αποφάσισε να κατακτήσει τον κόσμο. Με παραπανίσια αυτοπεποίθηση και με ξεκάθαρες ιδέες, κάνει σημαία της το τσαμπουκαλεμένο girl power και βγαίνει παγανιά με ένα τα-πάχη-μου-τα-κάλλη-μου attitude, που δεν σου χαρίζεται πουθενά.
Αγάπη για τον εαυτό σου, περηφάνια για την εικόνα σου και την εσωτερική ομορφιά, αυτοβελτίωση, τιμή στο κίνημα του Βlack Lives Matter, μοντέρνος φεμινισμός, αντίσταση στο body shaming και στους «τοξικούς» γκόμενους. Τα σωστά και θετικά συστατικά είναι εδώ, προσεκτικά επιλεγμένα για να δέσει το γλυκό. Και όλα συνοψίζονται στο "Like A Girl": ένα επιθετικό hit, το οποίο λυσσά να γίνει ο κοριτσίστικος ύμνος που θα σαρώσει στις ψηφιακές πλατφόρμες.
Καλά και άγια τα παραπάνω. Aλλά δεν αρκούν από μόνα τους, χρειάζεται και γνώση.
Ευτυχώς υπάρχουν καλές βάσεις στο παρελθόν και μερικές έξυπνες αναφορές, που κάνουν το άλμπουμ να αποκτήσει ενδιαφέρον. Στο εναρκτήριο "Cuz I Love You", για παράδειγμα, η Lizzo υιοθετεί το λεβέντικο και λαβωμένο ύφος της Etta James. Το "Soulmate" πατάει γερά πάνω στην pop της δεκαετίας του 1980, η οποία άνθιζε τη στιγμή ακριβώς που η disco άρχισε να θεωρείται ξεπερασμένη. Ευπρόσδεκτες είναι και οι μνήμες από την κληρονομιά του Prince στο "Cry Baby". Γενικά, τα είδη εμφανίζονται καλά χωνεμένα στο ύφος του δίσκου. Και το αφηνιασμένο gospel (σε μοντέρνα εκδοχή), και η νότια soul με τον τσαμπουκά των Big Mamas, αλλά και το παραδοσιακό rhythm & blues, το οποίο διαπερνάει τραγούδια όπως το "Heaven Help Me".
Καλές και άγιες είναι και οι παραπάνω αναφορές στο παρελθόν και στα διάφορα είδη. Αλλά δεν αρκούν από μόνες τους, χρειάζεται και καλλιτεχνική πρόταση.
Την παρτίδα σώζει το γκρουβάτο "Juice", μια ραδιοφωνική funk-pop χιτάρα, που μπορεί να στρογγυλοκαθίσει για χρόνια στα ερτζιανά, γενόμενη η σιγουράντζα κάθε DJ σε μπαράκι που θέλει να σώσει χορευτικά τη νωχελική βραδιά. Επιπλέον, στην R'n'B μπαλάντα "Jerome" η Lizzo δείχνει στην Taylor Swift πώς γίνεται αυτό που πασχίζει τόσα χρόνια να καταφέρει: να κατακεραυνώνει δημόσια τον πρώην και οι ακροατές να ακούνε με ενδιαφέρον. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου έρχεται όμως όταν η Missy Elliott αρχίζει τα μπλαζέ παιχνιδίσματα στο μικρόφωνο (ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο μου είχε λείψει). Όλη η θηλυκή μαγκιά στο "Tempo" οφείλεται σε εκείνη, σε μια εύστοχη συνεργασία.
Καλή είναι η καλλιτεχνική έκφραση ως στυλ, αλλά χρειάζεται η αλήθεια και το μέτρο.
Η Lizzo κατάφερε να σερβίρει τραγούδια τα οποία μπορεί να τραγουδήσει δυνατά στο μπάνιο οποιοδήποτε κορίτσι της γειτονιάς, χορεύοντας στον καθρέφτη του· αυτή είναι άλλωστε και η δύναμη της mainstream pop. Έχω την αίσθηση ωστόσο ότι η φιλοδοξία της τοποθετείται πάνω από την οργή της. Πιο σωστά, η Lizzo θέλει να μας αφήσει την αίσθηση ότι είναι ικανή να κάνει τα πάντα: ότι μπορεί να βάλει κάτω 10 ράπερ μαζί, και ταυτόχρονα ότι έχει τη δύναμη 10 «soul sistahs», όντας και Missy και Amy και Aretha και Latifah.
Δεν αμφισβητεί κανείς το ταλέντο της, που είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειά στο στούντιο με τον παραγωγό Ricky Reed· όμως αυτοί που κατέκτησαν τον κόσμο, δεν ξύπνησαν ένα πρωί και το αποφάσισαν. Απλά το είχαν. Η φιλοδοξία, η έπαρση και η επίδειξη ταλέντου της Lizzo είναι λοιπόν τα μεγαλύτερα μειονεκτήματά της.
Καλό είναι το Cuz I Love You στο σύνολό του, αλλά δεν αρκεί καθόλου για να μας κάνει να μιλάμε για τη superstar που η ίδια και η εταιρεία της θεωρούν ότι είναι.
{youtube}XaCrQL_8eMY{/youtube}
