Είναι αξιοσημείωτα δύσκολο να πειράξεις τις ουσιώδεις θεματικές και αισθητικές πτυχές ενός μουσικού είδους, διατηρώντας παράλληλα αυτούσιο το πνεύμα του. Γι' αυτό και το The Key των Nocturnus (1990) στάθηκε ένας τόσο σημαντικός και αξιομνημόνευτος δίσκος: διατηρώντας το λυσσώδες, απάνθρωπο και σατανολατρικό πνεύμα του death metal, παρουσίασε μια sci-fi εκδοχή του με εξωτική χρήση πλήκτρων και στίχων, με ρομποτικά ακριβολόγες και πολύπλοκες συνθετικές δομές (ιδίως τα εξωγήινα riffs), που δεν χάνονταν μέσα σε πελάγη τεχνικότητας.
Οι Nocturnus εξαφανίστηκαν κατόπιν πολύ γρήγορα από την επικαιρότητα, παρόλο που συνέχισαν να δισκογραφούν σποραδικά. Στα τέλη των 1990s, ο Mike Browning –ιδρυτικό μέλος, ο οποίος είχε αποχωρήσει το 1992– δημιούργησε τους Nocturnus AD, που το 2000 άλλαξαν όνομα σε After Death, για να επανέλθουν ως Nocturnus AD το 2013. Όλα αυτά βέβαια είναι βιογραφικά στοιχεία με εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι φέτος οι Nocturnus AD κυκλοφορούν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ και αποκαλύπτονται ως η φυσιολογική ανάπτυξη των κυρίως ειπείν Nocturnus.
Μουσικά, το Paradox είναι μια αναπάντεχη επιστροφή για τους Nocturnus (με ή χωρίς AD). Πρόκειται για δίσκο που έχει ως αφετηρία και σκελετό το τεχνικό death metal της Φλόριντα, με πολλά κοψίματα, ρυθμούς ποικίλων ταχυτήτων και μια γνήσια αίσθηση μοχθηρίας.
Πάνω σε αυτόν τον εύφλεκτο και ραφιναρισμένο καμβά μπαίνουν οι φουτουριστικές πινελιές που υπήρξαν σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος στα 1990s: περίεργοι ρυθμοί (θυμίζουν ότι, στις αρχές του, το death metal ήταν πολύ πιο πειραματικό και εκτός ορίων από την τυποποίηση στην οποία κατέληξε αργότερα), ένα σύνολο από προσεγμένα, καλλιγραφικά riffs που δεν χάνουν σε βιαιότητα, υψίσυχνες κιθαριστικές εκπομπές από το διάστημα και εξωπραγματικά πλήκτρα να πασπαλίζουν με κοσμική πάχνη, κάνοντας εύληπτη τη σκιά του τεχνικού thrash. Πίσω δε από το μικρόφωνο, ο Browning εξιστορεί με τον χαρακτηριστικό γρυλλισμό του, διατηρώντας ένα εύληπτο ύφος. Παραδίδει επίσης μαθήματα οξυδερκούς και επιβλητικού drumming, που στέκεται αντιδιαμετρικά απέναντι σε κάθε διαδικαστική λειτουργία του ρυθμικού μέρους. Τα πάντα στον δίσκο συστρέφονται και διαστέλλονται με μηχανική ακρίβεια και ψυχοτρόπα ζωντάνια, κυριευμένα από μια τεχνολογική έξαψη.
Η αναπόφευκτη νοσταλγία εκφράζεται μέσω της αρμονικής συνθετικής και υφολογικής επαφής με το λαμπρό παρελθόν των Nocturnus, καθώς και μέσω της θεματικής συνέχειας· η τελευταία έρχεται με το sequel της ιστορίας του The Key, αλλά και με τη διάσπαρτη παρουσία εκφράσεων-κλειδιών από το παρελθόν (Lake of Fire, Key). Όσον αφορά το ποιον των στίχων, έχουμε την ένωση του παραδοσιακού pulp αποκρυφισμού (που τόσο αγαπούσε η Φλόριντα) με την επιστημονική φαντασία. Εκεί όμως που αυτή η μίξη θα μπορούσε να καταλήξει αδιάφορη ή ενοχλητική, στα χέρια του Browning πετυχαίνει πανηγυρικά: είχα καιρό να απολαύσω νεκρομεταλλικούς στίχους τόσο πολύ.
Εν τέλει, το Paradox είναι ο δίσκος τον οποίον θα θέλαμε να βγάζει κάθε σχήμα που επαναδραστηριοποιείται μετά από μεγάλο αριθμό ετών‧ είναι η δουλειά που περιμένει κανείς από μια μπάντα που μαζεύει υλικό για 2 δεκαετίες. Παίρνει λοιπόν επάξια τη σκυτάλη από το The Key, γενόμενο η αισθητική και θεματική του συνέχεια· και κάνει ξανά το death metal να ηχεί πρωτοποριακό, εξερευνητικό, απολαυστικό. Κοιτάει προς το μέλλον με σκοτεινά, πανέξυπνα μάτια και παραδίδει τραγούδια όπως το “Seizing The Throne” και το “The Antechamber”, καταδικασμένα να μείνουν κλασικά.
{youtube}gb13_mfybhM{/youtube}
