Έχουν περάσει 10 χρόνια από τις μέρες που η Cate Le Bon πρωτοσυστήθηκε στον μουσικό κόσμο. Ήδη από τότε, με την αξιαγάπητη ψυχεδελική folk του ντεμπούτο Me Oh My (2009), διαφαινόταν κάτι το σαγηνευτικά αλλόκοτο στην προσωπικότητα αυτής της κοπέλας από την Ουαλία. Ωστόσο, στους πρώτους της 3 δίσκους άφησε τελικά μόνο μερικές στάλες της έντονης ιδιοσυγκρασίας της να ακουστούν. Η σταδιακή της μεταμόρφωση ξεκίνησε όταν συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Tim Presley, ο οποίος της πρόσφερε την ελευθερία να εκφράσει όλα όσα φοβόταν. Κάτι που άρχισε να γίνεται αισθητό τόσο στις μεταξύ τους δουλειές ως Drinks, όσο και στο 4ο προσωπικό της άλμπουμ Crab Day (2017).
Φτάνοντας στο φετινό Reward, ακούμε μία καλλιτέχνιδα στην πιο ολοκληρωμένη της εκδοχή, η οποία έχει αποδεχτεί όλες τις ετερόκλητες πτυχές της σύνθετης προσωπικότητάς της, διοχετεύοντάς τις με αυτοπεποίθηση μέσα σε 10 μεστά και εμπνευσμένα τραγούδια. Η ιστορία πίσω από τη δημιουργία του δίσκου θέλει την Ουαλή τραγουδοποιό να αναζητά την απομόνωση από τον υλικό κόσμο μέσα από την παρακολούθηση ενός σεμιναρίου ...επιπλοποιίας στη βουκολική Lake District του Ηνωμένου Βασιλείου. Σε αυτές λοιπόν τις ήρεμες και μοναχικές ημέρες που πέρασε με τον εαυτό της –ανάμεσα βέβαια σε δημιουργικές ώρες επεξεργασίας του ξύλου και σε βόλτες αποφόρτισης στα λιμνώδη τοπία– άρχισε να οραματίζεται, έπειτα να γράφει και τελικά να ηχογραφεί πιθανώς τον καλύτερο προσωπικό της δίσκο μέχρι τώρα.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, πόσο καλά φροντισμένο και μελετημένο ηχεί το Reward, ούτε και το πόση ευαισθησία και ρομαντισμό φέρει. Είναι το έργο ενός τεχνίτη με κοφτερό μυαλό και παιδεμένα χέρια, που κουβαλάει ελαφρά καρδιά και λεπτά αισθήματα. Τα συνθετικά στοιχεία, απλά: μερικές new wave κιθάρες, jazzy σαξόφωνα, ανάλαφρα synths και η μελαγχολική φωνή της Cate Le Bon, δίνουν νέο, βαρύτερο νόημα στις συνθέσεις. Υπάρχουν ελεύθεροι χώροι οι οποίοι πυροδοτούν τη φαντασία, αρμονική ροή που κυλάει διαφορετικά ανάλογα τις συνθήκες ακρόασης και μία πολύ συγκεκριμένη ατμόσφαιρα μυστηρίου. Σταθερό παραμένει δηλαδή η εντύπωση ότι, ακόμη και στις πιο αβαρείς στιγμές, διακυβεύεται κάτι το απόκρυφο και σημαντικό.
Είναι, ακόμη, κι αυτό το μοναδικό χάρισμα της Cate Le Bon, να κάνει τις παλιές και σκονισμένες ιδέες να ακούγονται φρέσκες, αναγκαίες και επίκαιρες: η art-pop αισθητική του “Home To You”, το σοφιστικέ post-punk του “Mother’s Mother’s Magazines”, η motoric ρυθμολογία του “Magnificent Gestures” και η νεοκυματική, διανοουμενίστική pop του “You Don’t Love Me”, επανερμηνεύουν τα εναλλακτικά 1980s με σύγχρονους όρους και κουβαλούν κοινό DNA με τις πιο παράξενες στιγμές των πρώιμων Pulp, Stereolab και Broadcast. Ακόμη και τα συνθετικά στραβοπατήματα του δίσκου, όπως το συμβατικό “The Light” ή ο κοινός ηχητικός τόπος του “Here It Comes Again”, δεν στερούνται αξίας· έχουν να προσφέρουν με τον δικό τους, καλά υπολογισμένο τρόπο, στη συνολική αισθητική και εντύπωση που αφήνει η ακρόαση.
Πράγματι, λοιπόν, ο τίτλος της καινούριας δουλειάς της Cate Le Bon δικαιώνει το περιεχόμενο της: είναι ένα βραβείο για όποιον έχει μάθει να ξεκλειδώνει δίσκους μέσα από τον φυσικό κύκλο ακρόασής τους και δεν βιάζεται να τους κατακτήσει για να προλάβει την επόμενη «απαραίτητη» κυκλοφορία. Είναι άλλωστε παλιό το τρικ της Ουαλής τραγουδοποιού να εξιτάρει το κοινό με ένα άλμπουμ που αποκαλύπτει αργά-αργά τις αρετές του, κάτι καθ' όλα εκτιμητέο στην εποχή της ανεξέλεγκτης ταχύτητας. Το Reward σε προσκαλεί λοιπόν να κατασκηνώσεις μέσα του, να βυθιστείς σε αυτό, να το βαρεθείς κάποια στιγμή, ίσως και να το απορρίψεις· αλλά τελικά να επιστρέψεις με μία νέα δίψα για την κατανόησή του. Είναι ένα βραβείο το οποίο θα κερδηθεί με μόχθο και έτσι μόνο θα εκτιμηθεί η αληθινή του αξία, όπως ισχύει για όλα όσα διαθέτουν πραγματικό νόημα.
{youtube}n2Xsu1q3cAw{/youtube}
