Οι Black Mountain διαθέτουν την ικανότητα να δημιουργούν σασπένς και να μεταδίδουν την αίσθηση της «κίνησης» με τις κιθάρες τους. Έτσι, το ψυχεδελικό heavy rock που παίζουν κάθε άλλο παρά μονοδιάστατο και στατικό είναι. Κάθε αλλαγή στον λεβιέ ταχυτήτων των τραγουδιών, κάθε απότομη στροφή του ρυθμού και κάθε ανισόπεδο riff, αποκαλύπτει κομμάτια του χάρτη τα οποία θέλουν να διανύσουν.
Με άλλα λόγια, δεν παίζουν μουσική στην τύχη οι Καναδοί. Έχουν ξεκάθαρο προορισμό στο GPS. Δεν πάνε για εύκολα hooks και δεν νοιάζονται για τα χιλιoειπωμένα. Το Destroyer αποδεικνύεται δίσκος που αφήνει τη σκόνη στον αέρα ("Pretty Little Lazies"), που δεν συμμαζεύει τις stoner καταβολές του ("High Rise") και που καλοδέχεται το ψυχεδελικό χάος, σαν ευλογία ("Horns Arising"). Παραδόξως, το αποτέλεσμα δεν είναι κάποιος κιθαριστικός αχταρμάς για ανεγκέφαλους ακροατές. Αντιθέτως ακούγεται απολαυστικά άχρονο και ζουμερό, ακόμη και στις αδέξιες στιγμές του.
Με όπλο το τίμιο space rock, οι Black Mountain υπερασπίζονται το δικό τους γαλατικό χωριό από την επέλαση του μοντερνισμού, παραμένοντας πιστοί κλειδοκράτορες των εμμονών τους και της συντήρησης των αξιών που τους ανέθρεψαν. Αυτός ο δίσκος ακούγεται ιδανικά σε ανοιχτούς αυτοκινητόδρομους, χωρίς απαραίτητα να χρειάζεται καλά ηχεία στο αμάξι. Οι Καναδοί ακολουθούν σαν πιστοί cult followers τα είδωλά τους, και οραματίζονται τι μουσική θα έγραφαν οι Monster Magnet αν έκαναν φόρο τιμής στον Syd Barrett και πώς θα ακούγονταν οι Flaming Lips μετά από πλύση εγκεφάλου με τραγούδια των Black Sabbath. Πάρτε αυτό το αποτέλεσμα στο μπλέντερ και απλώστε το σε ένα φαντασιακό soundtrack για ταινίες «ανοιχτού δρόμου» όπως το Vanishing Point (1971) ή το Mad Max: Fury Road (2015).
Μόνο οι space doom εραστές μένουν ζωντανοί μας λέει το μανιφέστο τους –και ο ορίζοντας στο τέλος του δρόμου είναι ο μοναδικός προορισμός, ακόμα και αν ξεψυχήσεις στα μισά της διαδρομής. Θα βρει λοιπόν αποδέκτες το Destroyer, διότι ακόμη κι αν στερείται πρωτοτυπίας, δεν έχει τίποτα το ψεύτικο. Για συνεπιβάτες στο άρμα αναζητά, από αυτούς που κάνουν ωτοστόπ στους ίδιους μουσικούς αυτοκινητόδρομους, χωρίς να βιάζονται να φτάσουν κάπου. Ακόμα και αν σε κουβαλήσουν για μερικά χιλιόμετρα και λίγο μετά τους εγκαταλείψεις γιατί δεν θα νιώθεις στ’ αλήθεια ένας από εκείνους, η βόλτα θα σου μείνει αξέχαστη.
{youtube}bZ0XcOJFAY4{/youtube}
