Eπιστροφή για ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα στο παγκόσμιο black metal στερέωμα, σε μια αναβράζουσα για τη σκηνή περίοδο όσον αφορά την πολιτική επαγρύπνηση. Όπου η μπάλα αυτής δεν άφησε ανέγγιχτους τους (εν γένει χαμηλού προφίλ και με μηδενική δημόσια παρουσία) Γάλλους: στο πρόσφατο παρελθόν (επαν)ήλθαν στην επιφάνεια πληροφορίες για τη σχέση του εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες τραγουδιστή τους, Mikko Aspa, με ακροδεξιά σχήματα –όχι πως ήταν άγνωστη βέβαια η αντισημιτική πτυχή των Clandestine Blaze.
Οι Deathspell Omega, αναμενόμενα, δεν έκαναν κάποια δήλωση. Αντί αυτού, επανέρχονται φέτος με έναν ολοκαίνουριο δίσκο, το Furnaces Οf Paligenesia, που, σε έναν βαθμό, είναι ένα πολλαπλών αναγνώσεων πολιτικό σχόλιο. Είναι όμως και ένας μουσικά πνιγηρός, πολύπτυχος δίσκος, ο οποίος επαναφέρει το συγκρότημα στην πρώτη γραμμή των ποιοτικών εξελίξεων.
Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του (The Synarchy Οf Molten Bones, 2016), ο 7ος δίσκος των Deathspell Omega έχει την αίσθηση ενός μεγαλεπήβολου, ολοκληρωμένου έργου. Δεν είναι μόνο το πλήθος των κομματιών και η αυξημένη διάρκεια –εδώ οι Γάλλοι δείχνουν να ξεπερνάνε την ξηρασία της παρούσας δεκαετίας και απλώνονται προς τα πίσω, χρησιμοποιώντας σάρκες από το Si Monumentum Reqvires, Circvmspice (2004) και από το Paracletus (2010). Ενδεικτικά, το τρομερό “The Fires Of Frustration”, πρώτο κανονικό τραγούδι του άλμπουμ, έχει στο πετσί του κάτι από τη μυθική στόφα των “Sola Fide”, όντας παράλληλα μία από τις πιο απελευθερωτικές νησίδες ενός αποπνικτικού συνόλου.
Αν υπάρχει ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει το Furnaces Οf Paligenesia, αυτό είναι η ασφυκτική ατμόσφαιρα: ένας ζόφος αρθρωμένος με οξεία, αγκαθωτά riffs, καφκικές δομές, μολυσμένα mid-tempo ηχοτοπία και μια πολύ μεστή παραγωγή. Οι κιθαριστικοί στρόβιλοι του Hasjarl παραμένουν η ραχοκοκκαλιά της μπάντας, με τα πολλά τεχνικώς στρυφνά στοιχεία να εντείνουν την ένταση μιας πανταχού παρούσας μηχανιστικής δυστοπίας. Ο Aspa συνεχίζει επίσης να φτύνει τους στίχους με το προσωπικό του ύφος, πασαλείβοντας τα αυτιά με μιαρό βιτριόλι. Κυριαρχεί μια μακάβρια, σαρδόνια απόγνωση, με κάποιες εκλάμψεις αρχοντικού λυρισμού και απελπισμένης θλίψης.
Στο δύσκολο μέρος τώρα, το στιχουργικό. Οι στίχοι μοιάζουν με χυδαίο πολιτικό μανιφέστο: σε πρώτο επίπεδο ευαγγελίζονται μια υπερ-απολυταρχική, ιεραρχική κοινωνία, μια οργουελική ουτοπία, όπου κάθε ελευθερία και συντροφικότητα πατάσσεται μπροστά στην έννοια της υπακοής. Όπως και οι αντίστοιχοι θεολογικοί στίχοι της μπάντας, το πολιτικό concept εδώ μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους. Μπορεί να θεωρηθεί δηλαδή ως μία φωνή κατά της εκφασιστοποίησης του σύγχρονου Δυτικού κόσμου δια της μαζικότητας και επίβλεψης, που μονάχα μέσω της ορθολογικής οργάνωσης είναι δυνατή· ως μια σατυρική κριτική των κινημάτων δικαιωμάτων (κατά ένα βαθμό, μάλιστα, αυτή η ερμηνεία είναι σχεδόν σίγουρη)· ή ακόμη και ως ένα κυριολεκτικό μανιφέστο στην υπηρεσία της ακρότητας.
Αυτή η αμφισημία, η δυνατότητα συγκρουόμενων νοηματικά αναγνώσεων, δεν είναι κάτι καινούριο για τους Deathspell Omega. Όμως η (όποια) πολιτική ματιά στους στίχους είναι. Από τη μία, το όραμα ταιριάζει με την ασφυκτικότητα της μουσικής (η οποία πολύ πιθανό να χτίστηκε πάνω στο concept). Από την άλλη, πολιτική και black metal είναι δύο πράγματα που κατ’ ουσίαν δεν αναμιγνύονται με ευκολία –πρόκειται για είδος του οποίου η καρδιά χτυπάει στον ρυθμό του αλλόκοσμου, μακριά από την καθημερινότητα, ενώ από την άλλη έχουμε την απόλυτη καθημερινότητα: τον τρόπο οργάνωσης του ανθρώπινου στοιχείου. Υπάρχει λοιπόν σαφής σύγκρουση, η οποία εν τέλει αποδυναμώνει την εγγενή μαγεία του black metal.
Το The Furnaces Οf Palingenesia είναι ένα κουβάρι αντικρουόμενων διανυσμάτων, ένα παράδοξο μωσαϊκό με αποκρουστικό προσωπείο. Είναι ταυτόχρονα μια οργισμένη και κάπως παιδαριώδης απάντηση στην πολιτική κριτική, μια προσπάθεια για ξεχείλωμα της ακρότητας στον πολιτικό τομέα, μια θεολογικής φόρμας πολιτική κριτική του σύγχρονου κόσμου με έμφαση στα κινήματα δικαιωμάτων, αλλά και το καλύτερο Deathspell Omega άλμπουμ μετά το Paracletus. Στην παρούσα φάση της παγκόσμιας ιστορίας σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι ακίνδυνο, και η (σχεδόν ξεκάθαρη) επιλογή του συγκροτήματος να σταθεί απέναντι στα κινήματα δικαιωμάτων είναι κάτι που πρέπει να γίνει κατανοητό. Καταναλώνεται λοιπόν με προσοχή.
{youtube}O5O_7tO4a6Q{/youtube}
